7 Νοε 2009

"Περί σχολικής Ιστορίας"



Κ΄η Ιστορία με την αληθοφάνειά της, κ΄η Ιστορία με τους "συγγραφείς" της, κ΄η Ιστορία με τους τυμβωρύχους της, κ΄η Ιστορία με τους κόλακές της, με τους ψευδομένους.
Κώστας Μόντης

Ξανά στο προσκήνιο η σχολική Ιστορία.Με αφορμή και την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου που πρόσφατα τίμησε ο Ελληνισμός.

Η Άννα Φραγκουδάκη επισημαίνει στο "sms" της την ανάγκη "να αρχίσει το σχολείο να διδάσκει Ιστορία".

"Σχολείο και Ιστορία"

Άννα Φραγκουδάκη

"Τα Νέα", Βιβλιοδρόμιο,sms, 31 Οκτωβρίου 2009

Τέσσερις νέοι πανεπιστημιακοί, Γιάννης Στεφανίδης της Νομικής, Βασίλης Γούναρης και Νικόλας Μανιτάκης Ιστορίας-Αρχαιολογίας, και Δημήτρης Λυβάνιος Δημοσιογραφίας, έκαναν το 2007 έρευνα σε φοιτητές του Αριστοτελείου με θέμα την αντίληψή τους για το έθνος και την Ιστορία. Τα συμπεράσματα είναι ενδεικτικά της αλλαγής που απαιτείται στη διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο.

Είναι γενικότερα γνωστό ότι η διδασκαλία της Ιστορίας πάσχει σοβαρά στο ελληνικό σχολείο. Οι μαθητές/ριες αδιαφορούν για την Ιστορία, η αποτυχία σε όλες τις εξετάσεις είναι ψηλή και τα παιδιά γενικώς ανίκανα να βάλουν τα ιστορικά γεγονότα σε στοιχειώδη χρονική σειρά. Η έρευνα διαπιστώνει ότι το σχολείο είναι η βασικότερη πηγή ιστοριογνωσίας των φοιτητών, η γνώση όμως της Ιστορίας που έχουν αποκτήσει είναι ελλιπής. Σε ερωτήσεις σχετικά απλές, όπως π.χ. «πότε παγιώθηκαν τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας;», πάνω από τους μισούς φοιτητές δίνουν λανθασμένη απάντηση.

Αναμφίβολα μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση έχουν τα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Η έρευνα διαπιστώνει ότι τα παιδιά βρίσκουν «αδιάφορο» το μάθημα της Ιστορίας και τα σχετικά βιβλία. Το ίδιο διαπίστωνε και έρευνα που έκανε το 2004 το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σε καθηγητές λυκείου, που θεωρούν τα βιβλία της Ιστορίας γεμάτα «λεπτομέρειες» που κάνουν το μάθημα «δύσκολο» και «ανιαρό».

Δεν μαθαίνει λοιπόν το σχολείο στα παιδιά Ιστορία. Αυτό που τους «μαθαίνει» ωστόσο, με αναμφίβολα αρνητικές επιπτώσεις στην ικανότητα να διαχειριστούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του παρόντος, είναι η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, αντίληψη που ανήκει στον ελληνικό ρομαντισμό του 19ου αιώνα, δηλαδή στην εποχή των εθνικών επεκτατισμών.

Οι φοιτητές διαμορφώνονται από το σχολείο με έναν εθνοτικό εθνικισμό. Σε αυτή την έρευνα, π.χ., είναι εντυπωσιακά χαμηλό το ποσοστό φοιτητ(ρι)ών που θεωρούν βασικό κριτήριο της εθνικής ταυτότητας την ιδιότητα του πολίτη του ελληνικού κράτους.

Είναι πράγματι επείγουσα ανάγκη να αρχίσει το σχολείο να διδάσκει Ιστορία. Είναι βλαβερή η παρωχημένη μυθολογία ότι το έθνος είναι ομάδα «φυσική», κάτι σαν την αρχαϊκή φάρα, έννοια όχι ιστορική αλλά συνώνυμη της φυλής ή της ράτσας.

****************

Ο Νίκος Ξυδάκης σε άρθρο του στην Καθημερινή(1-11-2009), με τίτλο "O Eμφύλιος δεν είναι στα SOS", πολύ εύστοχα επισημαίνει ότι όχι μόνο ο Εμφύλιος αλλά και η γνώση δεν είναι στα SOS.Αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να μας προβληματίσει.Τι διδάσκουμε;Πώς το διδάσκουμε;Μας ενδιαφέρει η γνώση;Γιατί καλλιεργείται από το εκπαιδευτικό σύστημα η αποστήθιση;Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τίθενται.Το τραγικό όμως είναι ότι ενώ απαντήσεις έχουν δοθεί και δίνονται κατά καιρούς, παρόλ΄αυτά κανένας δεν ενδιαφέρεται.


"Συζητούσα με έναν φοιτητή Μαθηματικών, αριστούχο απόφοιτο καλού ιδιωτικού σχολείου, με διακρίσεις σε μαθηματικούς διαγωνισμούς. Από την τρέχουσα πολιτική ζωή ξεκινήσαμε, στις απαρχές του φιλελευθερισμού και τον Διαφωτισμό φτάσαμε. Καθώς είχαμε πια μπει στο πεδίο της Ιστορίας, αντιλήφθηκα ότι ο αριστούχος είχε πέσει σε τρικυμία: τοποθετούσε τον Διαφωτισμό περίπου μαζί με την Αναγέννηση, λίγο μετά τον Μεσαίωνα, και σε διερευνητικές ερωτήσεις αποκαλυπτόταν διαρκώς ότι η γνώση του των αδρών ιστορικών περιόδων ήταν συγκεχυμένη, γεμάτη ανακολουθίες και πρωθύστερα. Οι περίοδοι ήταν απλώς ονόματα σκόρπια μες στον χρόνο, μάλιστα ονόματα κενά, χωρίς περιεχόμενο, χαρακτηριστικά, φυσιογνωμία. Ελαφρώς σοκαρισμένος, ο φοιτητής ομολόγησε ότι Νεότερη Ιστορία είχε διδαχθεί δυο-τρεις φορές στον σχολικό του βίο, και «τότε» τα ήξερε, έπαιρνε 18άρια και 19άρια, αλλά τώρα τα μπερδεύει. Καλά, Γεωγραφία δεν έμαθα ποτέ, αλλά Ιστορία νόμιζα ότι ξέρω, ψέλλισε εξομολογητικά. Τον παρηγόρησα λέγοντάς του, ότι η άγνοιά του δείχνει μάλλον την αποτυχία του σχολείου. Δεν του αρκούσε· ζήτησε κανένα καλό βιβλίο Ιστορίας. Δεν δεχόταν ότι το σχολείο του απέτυχε.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, με δική του πρωτοβουλία ξεκίνησε η δεύτερη φάση της ανοιχτής μας συζήτησης. Αφορμή, ο Εμφύλιος και η ταινία του Π. Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», την οποία του είχα συστήσει «χαλαρά» να την δει. Αποφασίσαμε με την παρέα να πάμε να δούμε την ταινία, άρχισε να λέει. Πώς κι έτσι; Να, προχθές είχαμε μαζευτεί μια παρέα, παλιοί συμμαθητές, και μιλούσαμε για ταινίες. Ήρθε η κουβέντα και στην «Ψυχή βαθιά». Ένα παιδί, της Νομικής, είπε ότι ο Εμφύλιος είναι μια πολύ παλιά υπόθεση, προπολεμική. Μας είπε ότι ήταν επί Βενιζέλου, τον μπέρδευε με τον Διχασμό... Δεν ήξερε ότι είχε τόσο πολλούς νεκρούς και ότι κράτησε μέχρι το ’49. Καταλαβαίνεις τώρα, ο φίλος της Νομικής είναι άσος στην Ιστορία, 19.200 μόρια στις πανελλήνιες, 19,8 Ιστορία, δεν λέω για τους άλλους των Καλών Τεχνών, του Πολυτεχνείου και των Οικονομικών.

Και δεν ήξερε πότε έγινε ο Εμφύλιος; Ε, δεν το ήξερε, μας είπε ότι δεν το διάβασε ποτέ, ο Εμφύλιος δεν είναι στα θέματα SOS, δεν μπαίνει ποτέ στις εξετάσεις...

Αναχώνευα όσα μου διηγήθηκε ο νεαρός μαθηματικός περί Ιστορίας και μέσης εκπαίδευσης. Έμεινα περισσότερο στην κοινότοπη διαπίστωση περί αποτυχίας του σχολείου, ότι αυτό το τυπολατρικό σχολείο, ο διάδρομος για τα ΑΕΙ, έχει καταντήσει να παράγει ημιμαθείς και αγράμματους, να στραβώνει ακόμη και τα πιο προικισμένα παιδιά. Μήπως είμαι υπερβολικός;

Θυμήθηκα όσα μου λένε κατά καιρούς φίλοι εκπαιδευτικοί, λαμπροί επιστήμονες και έμπειροι δάσκαλοι. Η Δ., χημικός με μάστερ επιστημολογίας, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα τα σχολικά εγχειρίδια: Τα περισσότερα είναι για πολτοποίηση, γραμμένα στο πόδι, ή από ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε σχολική αίθουσα, απευθύνονται σε 13χρονα, ενδεχομένως αλλοδαπά με ελλιπή γνώση ελληνικών, και τους μιλάνε σαν να είναι φοιτητές πανεπιστημίου... Η Δ. περιφρονεί το αναλυτικό πρόγραμμα και εφαρμόζει το δικό της: Πέντε πράγματα, να τους μείνουν, μήπως και μάθουν να σκέφτονται...

Πέντε πράγματα... Ναι, αυτά που δεν κατορθώνουν να διδάξουν σε έξι χρόνια τα καλά ιδιωτικά σχολεία, πότε πέφτει η Αναγέννηση, πότε ο Διαφωτισμός, και γιατί φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης, πώς διαβάζεται ο χάρτης, πού βρίσκεται η Βιρμανία και πού τα Γιαννιτσά.

Ο Θ., πτυχιούχος του Φιλοσοφικού-Παιδαγωγικού-Ψυχολογικού τμήματος της Φιλοσοφικής, μου έλεγε πως τον έβαζαν να διδάσκει Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο που υπηρετεί. Καταλαβαίνεις τώρα, εγώ δεν έχω διδαχτεί Αρχαία στο πανεπιστήμιο, και πρέπει να διδάξω Όμηρο και Θουκυδίδη στο πρωτότυπο, με συντακτικό, αναγνωρίσεις και λοιπά. Στα Νέα τουλάχιστον επιστρατεύω τις γνώσεις μου και το ψώνιο μου για τη λογοτεχνία...

Ο φιλόλογος Δ., διδάκτωρ νεοελληνιστής του Καποδιστριακού, μεταφέρει τη δική του εμπειρία από τα ακριβά σχολεία των βορείων προαστίων αλλά και από τα εσπερινά των λαϊκών συνοικιών. Το μέγα ζητούμενο είναι να αποκτήσουν τα παιδιά γλωσσικό αίσθημα, να συνδέσουν το κείμενο που διδάσκεται με τη γλώσσα που μιλάνε, να δώσουν ονόματα στη σκέψη τους, στα αισθήματά τους. Είναι απαισιόδοξος: Κάθε χρονιά βλέπω ότι μπορώ να προσφέρω λιγότερα. Και κανείς δεν μου ζητά να είμαι καλύτερος, κανείς δεν αξιολογεί την εργασία μου, ο θεσμός του επιθεωρητή έχει καταργηθεί, οι σχολικοί σύμβουλοι δεν έχουν αποφασιστικό ρόλο, η επιμόρφωση είναι ανύπαρκτη ή μαϊμού, οι καθηγητές βαριούνται ή απλώς είναι ανεπαρκείς...

Ο Δ., ο Θ., η Δ., άνθρωποι βαθιά καλλιεργημένοι, αφοσιωμένοι στα γράμματα και την επιστήμη, λόγιοι, με κοινωνική συνείδηση του ρόλου τους, δάσκαλοι εξ επιλογής, είναι όλο και πιο σκεπτικιστές καθώς περνούν τα χρόνια. Μιλούν με πόνο για το δημόσιο σχολείο, και περιγράφουν μια ιστορική καταστροφή: για μία και δύο γενιές παιδιών ημιμαθών, χωρίς εγκύκλια παιδεία, χωρίς στοιχειώδη εγγραμματοσύνη.

Σκεφτόμουν: Ο Δ., ο Θ., η Δ. είναι στα σαράντα ή τα πενήντα. Μήπως γκρινιάζουν, μήπως είναι υπερβολικά απαιτητικοί, υπερβολικά απαισιόδοξοι; Όχι, τους ξέρω χρόνια πολλά, είναι άνθρωποι φύσει αισιόδοξοι, δοτικοί, διεισδυτικοί, επιεικείς, ουσιαστικά κοινωνικοί και μοντέρνοι. Άλλωστε, η διερώτηση και η αμφισβήτηση φωλιάζουν πια στους φρεσκοαπόφοιτους των λυκείων, αυτοί ανακαλύπτουν ότι έξι χρόνια αποστήθιζαν μόνο εξεταστέα ύλη. Και τώρα ανακαλύπτουν εμβρόντητοι ότι η γνώση δεν ήταν ποτέ στα SOS".

Υ.Γ.Δείτε και στο anemomylos2 το πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Γυριστρούλας με τίτλο "Ιστορία μου αμαρτία μου,λάθη μας μεγάλα".

**************

Και πάμε τώρα στο επίμαχο θέμα του βιβλίου Ιστορίας της Γ΄Λυκείου.Τόσες φωνές διαμαρτυρίας πέρυσι, τόσες αντιδράσεις, τόσα και τόσα...Κι όμως το βιβλίο μας έμεινε αμανάτι.Να διδάσκεται για δεύτερη χρονιά, μάλιστα στην Κύπρο και στην Ιστορία Κατεύθυνσης, και να ταλαιπωρεί μαθητές και καθηγητές.Θυμίζω το ιστολόγιο Ιστορία που δημιούργησαν οι συνάδελφοι στην Ελλάδα, αλλά και το Teachershistorybook εδώ στην Κύπρο.Και δεν είναι μόνο αυτά βέβαια.Τόσο σε ιστολόγια όσο και στον τύπο ασκήθηκε τεκμηριωμένη κριτική στο συγκεκριμένο βιβλίο.Διάβασα πριν λίγες μέρες στην alfavita το άρθρο της Άντας Στριφτόμπολα "Ιστορία μου,αμαρτία μου".
Γράφει ανάμεσα σε άλλα η συνάδελφος:



"Η ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας, ακούγοντας την ανησυχία και τις παρατηρήσεις πολλών συναδέλφων, οργανώνει ημερίδα-συζήτηση, με τη συμμετοχή μέλους της συγγραφικής ομάδας και άλλων ιστορικών- πανεπιστημιακών και μάχιμων στην τάξη, την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2009, στο θέατρο Κάρολος Κουν, στον Άλιμο. Πιστεύω πως είναι πολύ θετική η ανταπόκριση του συνδικαλιστικού μας οργάνου στις μορφωτικές ανάγκες των συναδέλφων και η στήριξη μιας πολύ ουσιαστικής συζήτησης που γίνεται τα τελευταία χρόνια γύρω από τη σχολική –και όχι μόνο- ιστορία. Νομίζω ότι επιβάλλεται η κινητοποίηση των σκεπτόμενων και αγωνιούντων συναδέλφων, με αίτημα την αντικατάσταση του εγχειριδίου και τη συγγραφή άλλου, ταιριαστού στις ανάγκες της σχολικής τάξης και ικανού να μας στηρίζει στην προσπάθεια που κάνουμε –όσοι πιστοί- για να αγαπήσουν τα παιδιά την Ιστορία και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι ντέρμπι αλλά πεδίο προβληματισμού και πολυπρισματικής σύνθεσης."
***********
Πολύ θετική η πρωτοβουλία και ελπίζουμε η εισήγηση για αντικατάσταση του εγχειριδίου να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Όταν ο Σύνδεσμος Φιλολόγων διοργάνωσε πέρσι τον Οκτώβριο ένα συνέδριο για την Ιστορία στη Λεμεσό, ήταν πολλές οι επίσημες,τότε, φωνές που υπερασπίστηκαν το βιβλίο.Μάλιστα, εκ μέρους του Π.Ι. της Ελλάδας λέχθηκε ότι "όχι μόνο κατάλληλο είναι για τον κορμό αλλά και για την Κατεύθυνση προσφέρεται και πολύ καλά έπραξε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου". Σε σεμινάρια επιμόρφωσης πάλι, που το ίδιο το Υπουργείο μας διοργάνωσε, η επιχειρηματολογία υπέρ του βιβλίου εκφράστηκε τόσο από συγγραφείς του βιβλίου όσο και από οργανωμένους φορείς.Ας ελπίσουμε ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Στην Ελλάδα υπάρχει νέα ηγεσία στο Υπουργείο Παιδείας και στην Κύπρο βρίσκεται σε εξέλιξη η μεταρρύθμιση και η διαμόρφωση των νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να παιδευόμαστε με τους "ανασκολοπισμούς"(σ.23),τους "νεήλυδες"(σ.30)...
Και μόνο αυτά;Το γλωσσικό αποτελεί παρωνυχίδα μπροστά στα άλλα...

20 σχόλια:

VAD είπε...

Ως μαθητής δε διδάχθηκα ιστορία της προκοπής,ως φοιτητής,ε,κάτι έγινε(Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης γαρ),ως καθηγητή σπανίως μου επιτράπηκε να διδάξω ιστορία της προκοπής,θα βγω στη συνταξη και δε θάχω διδάξει ιστορία της προκοπής,ήμουν,είμαι και θα ειμαι ελεύθερος να διδάσκω αυτά που άλλοι θελουν να διδάσκω

Kαλησπέρα,Εύα μου...

Vasilis Simeonidis είπε...

Να το κάνουμε συνεχώς ζήτημα Εύα. Με αιχμή το βιβλίο της γ΄ λυκείου

ξανά και ξανά

Έχει ενδιαφέρον ότι το
«Ιστορία#187; δέχεται τελευταία "απαξιωτικά" σχόλια.
Τη στιγμή που νόμιζα ότι δεν ενοχλεί κανέναν...

Θαλλώ είπε...

Καταρχάς συγχαρητήρια Εύα για το ιστολόγιό σου.Σε ανακάλυψα τυχαία.
Έχουμε ανάγκη εμείς οι εκπαιδευτικοί από ουσιαστική επικοινωνία που να καταργεί τη ρηχότητα καιτο επίπλαστο.
Αν τελικά μας ενδιαφέρει η γνώση της Ιστορίας,ας κοιτάξουμε πιο σοβαρά και το θέμα των σχολικών βιβλίων.
Θα καταφέρουν άραγε οι λέξεις- χαστούκια του Μόντη να μας συνεφέρουν;

Eva Neocleous είπε...

VaD,
συμπεριέλαβες στο σχόλιό σου το μέγεθος του προβλήματος.
Ναι, δε διδαχθήκαμε εμείς Ιστορία της προκοπής στο σχολείο.Έχουμε χρέος όμως να αγωνιστούμε για να διδαχθούν τα σημερινά παιδιά.
Καλό βράδυ, Βασίλη μου...

as eon,
έχεις δίκιο.
Κακώς παραιτηθήκαμε, ίσως κάποιοι το εκλάβουν ως αποδοχή τετελεσμένων.
Δεν είχα υπόψη μου αυτό που λες για τα "απαξιωτικά" σχόλια.Πού μπορώ να τα βρω;
Και, καλή δύναμη Βασίλη.Για όλους τους αγώνες...Κάνετε πολλά!

Vasilis Simeonidis είπε...

http://istoria3.blogspot.com/2008/04/19.html

http://istoria3.blogspot.com/2007/12/4.html

Eva Neocleous είπε...

Θαλλώ,
σε καλωσορίζω κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Ναι, έχουμε ανάγκη να κουβεντιάζουμε για όλα τούτα, που όχι μόνο ως εκπαιδευτικούς αλλά και ως πολίτες μας απασχολούν.
Οι "συγγραφείς", οι τυμβωρύχοι, οι κόλακες, οι ψευδόμενοι...έχουν τεράστια ευθύνη που δε μαθαίνουν τα παιδιά Ιστορία.

gyristroula2 είπε...

Ααα Εύα, πολύ χαίρομαι! Κυπριακή και ελλαδική αγωνία για τη διδασκαλία της ιστορίας σε στερεοφωνική έκδοση.
Πάντως, αν και συμφωνώ με όλες τις επισημάνσεις, επιμένω ότι και τώρα, όπως είναι τα πράγματα, με αυτά τα βιβλία, με αυτό το αναλυτικό, μπορούμε να κάνουμε καλύτερο το μάθημα, εφαρμόζοντας μια πολύ βασική αρχή, για μένα, στη δουλειά μας: ΜΗ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ.

Eva Neocleous είπε...

as eon,
αναφέρεσαι,αν κατάλαβα καλά, σε παλιότερα σχόλια, όχι πρόσφατα.Σκέψου, ωστόσο, τα τόσα θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια. Εξάλλου, ήταν αναμενόμενο να υπάρξουν και τα λίγα, ευτυχώς,"απαξιωτικά".
Υπήρξε, νομίζω, καθοριστική η παρέμβαση του ιστολογίου για να ανοίξει(;) ο δρόμος για αντικατάσταση του βιβλίου.Βοήθησε κι εμάς πολύ.
Καλή σου μέρα Βασίλη.

Γυριστρούλα μου,
συμφωνώ μαζί σου για τη "μη συμμόρφωση", αυτό όμως στις μικρότερες τάξεις, όχι στη Γ΄Λυκείου και κυρίως, όταν το μάθημα είναι εξεταζόμενο.Με τα μαθήματα κοινού κορμού, μπορεί ο εκπαιδευτικός να κινηθεί πιο ελεύθερα,με την κατεύθυνση όμως τα πράγματα αλλάζουν.Και στην Κύπρο, όπως θα διάβασες, αυτό το βιβλίο διδάσκουμε και στο μάθημα κατεύθυνσης!Κι είναι γι΄αυτό που "βολοδέρνουμε" μπας και καταφέρουμε να βοηθήσουμε τους μαθητές μας...

Vasilis Simeonidis είπε...

τα σχόλια είναι νέα, σε παλιές δημοσιεύσεις (που φαίνεται ότι ενοχλούν)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλησπέρα. Δε θα μπω στην ουσία της συζήτησης. Να πω μόνο πως χαίρομαι πολύ που χάρη σε κάποιους συναδέλφους το θέμα συζητιέται, κρατιέται στην επιφάνεια, ανακινείται. Μαζί με τη "μη συμμόρφωση" της Γυριστρούλας και η μη παραίτηση..

Eva Neocleous είπε...

as eon,
τα είχα δει.Ανάξια λόγου.Για τον Μεταξά τώρα;
Σ΄ευχαριστώ για τις παραπομπές Βασίλη.Θησαυρός για τους φιλολόγους ο δικτυακός σου τόπος
(http://users.dra.sch.gr/symfo/)

Διονύση,
πρέπει να κρατιέται στην επιφάνεια, γιατί αλλιώς θα ξεχαστεί και θα μας μείνει.Κι ούτε είναι λύση να καταφεύγουν σε άλλα βιβλία οι συνάδελφοι και να προσπαθούν έτσι να καλύψουν τα κενά.
Λοιπόν,καταλήγουμε, "μη συμμόρφωση","μη παραίτηση" και αντίσταση...
Την καλησπέρα μου

Vasilis Simeonidis είπε...

Εύα, προσωπικά, εγώ χαίρομαι που το http://istoria3.blogspot.com συνεχίζει το ταξίδι του και ενοχλεί. Δυστυχώς δεν έχω χρόνο για να ασχοληθώ περισσότερο.

Φχαριστώ για την καλή κουβέντα σχετικά με το σάιτ.

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ "ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ", ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΝΘΥΛΑΚΩΝΕΙ Η "ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ", ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ "ΕΠΙΣΗΜΗΣ" ΑΠΟΨΗΣ ΣΤΗ [ΣΧΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ] ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗς ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ+ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΚΥΠΡΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΝ ΄[Ή ΚΑΙ ΝΑ ...ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ] ΤΟ ΒΡΥΚΟΛΑΚΙΑΣΜΑ ΤΟΥ "ΝΕΟΥ" [ΠΟΣΟ, ΑΛΙΜΟΝΟ, ΠΑΛΙΟΥ!!!] ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ.
ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΑ ΕΓΩ ΤΙ ΖΗΤΩ;
ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ "ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ" ΚΑΙ Η ΦΙΛΗ ΕΥΑ Ν.;
ΔΕΜ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΕΦΡΑΙΜ; ΕΣΤΩ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ; ΕΤΣΙ ΕΠΙΛΥΟΝΤΑΙ ΘΕΟΘΕΝ ΤΑ ΚΟΜΒΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΘΕΝ...

Υ.Γ. ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΥ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΗ
Γ.

9 Νοέμβριος 2009 12:09 πμ

Ανώνυμος είπε...

Στην Κύπρο, όπως έχει αποδειχτεί, τα σχολικά βιβλία Ιστορίας πρέπει να εγκριθούν πρώτα από την ηγεσία της Εκκλησίας, τους κομματικούς παράγοντες,τους κάθε λογής συνδέσμους, τις οργανώσεις κ.λπ.
Τι συζητάμε τώρα;Ποιος νοιάζεται για τη γνώση της Ιστορίας;

Εκπαιδευτικός

Ανώνυμος είπε...

...Αναμφίβολα μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση έχουν τα σχολικά βιβλία Ιστορίας.
-Αλήθεια ποτέ οι Ελληνες αγάπησαν το βιβλίο , την μάθηση;

…Δεν μαθαίνει λοιπόν το σχολείο στα παιδιά Ιστορία.
Aς τα μάθει την αγάπη για το βιβλίο, ας τα μάθει ότι η ανάπτυξη της κριτικής συνείδησης αποτελεί την λυδία λίθο του δημοκρατικού χαρακτήρα ενός ανθρώπου, βασικό συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα για να καταστεί ενεργός πολίτης

…Οι φοιτητές διαμορφώνονται από το σχολείο με έναν εθνοτικό εθνικισμό
-δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Ο εθνικισμός είναι παράγωγο του πατριωτισμού
δεν αποτελεί πρόβλημα. Το λάθος είναι οι στρεβλώσεις. Να το πώ απλά πολιτισμός είναι το ταξίδι των πνευματικών αξιών στο χρόνο.Αυτό που παραδίδει η μια γενιά στην άλλη. Ας παραδώσουμε λοιπόν την αγάπη για την αναζήτηση και όχι την ευκολία για ετοιμες κονσερβοποιημένες αλήθειες

Ας μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια.Η αλήθεια δεν είναι μια , εξαρταται από τον χρονο που μας χωρίζει από τα γεγονοτα. Τα γεγονοτα είναι αδιαμφισβήτητα.Η Αλήθεια είναι ένα σύνολο από μικρές αλήθειες που προκύπτουν από την εκτενη ανάλυση όλων των πλευρών ενός συμβάντος.Απαιτεί πλήθος γνώσεων για πολλούς τομείς της ζωής ενός τόπου.Καθώς δε διατυπώνεται σαν τελικό συμπέρασμα απαιτείται να ξανατεθεί στην βάσανο της κριτικής.Απλά λοιπόν δώστε 2 κείμενα για το γεγονός, διαμετρικά αντίθετα και αφήστε τον καθένα με επιχειρηματα να στηρίξει την θέση του και να ανατρέψει την αντίθεση θέση.

Αν γίνει εφικτό τοτε το παιδί έχει μάθει Ιστορία.

Vasilis Simeonidis είπε...

Πολυ καλό το σχόλιο του sub92, που θέτει σε ιστορική βάση το ζήτημα της ιστορίας και της διδασκαλίας της.

Μια ένσταση. Εκτός από τον εθνοτικό εθνικισμό, υπάρχει και ο πολιτικός, υ΄πάρχει και η εξέλιξή του σε φασισμό. Επίσης, υπάρχουν και ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ο συντηρητισμός, ο σοσιαλίσμός κλπ.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι: γιατί είναι αναγκαίο στις μέρες μας να εστιάζουμε τη διδασκαλία με άξονα τον εθνοτικό εθνικισμό;

Τι σημαίνει αυτ΄ο για τον καθένα και για το δικαίωμά του να αυτοπροσδιορίζεται;

Αμαδρυάς είπε...

Η ιστορία είναι επαναστατική και γι αυτό οι εξουσίες θέλουν τον ιδεολογικό έλεγχό της.

Η ιστορική γνώση δεν είναι αυτή που μπορεί να αποκαλύψει στον άνθρωπο τις κοινωνικές σχέσεις, που ώθησαν σε κάθε εποχή προς την πρόοδο ή το πισωγύρισμα; Κι αυτό οδηγεί στην ερμηνεία του σήμερα, την κατανόησή του και την ώθηση σε δράση για τη διαμόρφωσή του.
Γι αυτό , οι κατεστημένες εξουσίες χρησιμοποιώντας ιδεολογικά την ιστορία, θέλουν να αναπαράγουν τις κοινωνικές σχέσεις, το σύστημα.

Δεν είναι τόσο αθώα η επιλογή να γραφτεί η ιστορία και να ερμηνευτεί μέσα από τον "εθνοτικό εθνικισμό", όπως λέει κι ο "as eon". Αυτό συσκοτίζει τις κοινωνικές σχέσεις που διαμόρφωσαν την ιστορία και δημιουργεί μια συνείδηση , μια συγκεκριμένη ιδεολογία.

Στην Κύπρο οι εκπαιδευτικοί στην πλειονότητά τους, πιστεύω, διδάσκουν την ιστορία που και οι ίδιοι διδάχτηκαν και αναπαράγουν απαράλλακτα και αβασάνιστα μύθους που επιβλήθηκαν από την επίσημη ιστορία και τα σχολικά εγχειρίδια.

Οι συντηρητικές κατεστημένες πολιτικές και οι φορείς τους, επέβαλαν και τη μία και μοναδική εκδοχή την οποία ανήγαγαν σε αλήθεια.

Είναι επείγον, πιστεύω, να αναθεωρηθούν τα βιβλία, ελληνικά και κυπριακά και να περιλάβουν ΠΗΓΕΣ . Άλλο τόσο όμως είναι επείγον να διευρυνθεί η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ! Η μονομέρεια, οι προκαταλήψεις,ο συντηρητισμός, ο δογματισμός και η φοβία νομίζω πως είναι το κύριο χαρακτηρηστικό των φιλολόγων . Και αυτό είναι η μεγαλύτερη ατυχία για την ιστορία!Δεν είναι διόλου δημοφιλές αυτό που λέω, Εύα, όμως αυτό πιστεύω και αισθάνομαι ως εκπαιδευτικός δημόσιου σχολείου.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Σύνδεσμος φιλολόγων αποπνέει συντηρητισμό, δεν έχει ρόλο και λόγο δυναμικό και ριζοσπαστικό και μάλιστα ενόψει μεταρρύθμισης, παθαίνει πανικό σε κάθε σύγχρονη ιδέα στην εκπαίδευση, δεν μετέχει σε δικοινοτικά σεμινάρια-πρωτοβουλίες Κυπριακών, για μελέτη των ζητημάτων της κοινής ιστορίας και τη διδασκαλία της και ανοίγουν επιστημονικά συνέδριά του για την ιστορία μεσαιωνικοί Αγιορείτες μητροπολίτες!

Aμαδρυάς είπε...

Εννοώ :δεν μετέχει σε πρωτοβουλίες Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών φορέων

Eva Neocleous είπε...

sub92,
συμφωνώ μαζί σου σε γενικές γραμμές, σημειώνω όμως:
Η αγάπη στο βιβλίο μαθαίνεται. Υπάρχει μεγάλη παιδαγωγική βιβλιογραφία για το πώς μαθαίνεται, με το να μάθουν πολύ νωρίς ότι τα βιβλία είναι ευχάριστα, ενδιαφέροντα και χρήσιμα (περνάς ωραία διαβάζοντας, μαθαίνεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν και σε βοηθάνε να λύνεις προβλήματα). Το σχολείο αντίθετα μαθαίνει στα παιδιά ότι το διάβασμα είναι υποχρέωση με απειλή τον κακό βαθμό και γενικά απασχόληση δυσάρεστη και βαρετή επειδή δεν καταλαβαίνουν σε τι χρησιμεύει.

Η κριτική συνείδηση είναι μεγάλης σημασίας. Και πάλι το θέμα είναι τι κάνει το σχολείο. Την περιέχουν όλα τα αναλυτικά προγράμματα, αλλά δεν τη μαθαίνουν τα παιδιά, όταν πρέπει να μάθουν τη μία και μοναδική αλήθεια που περιέχει το σχολικό βιβλίο. Θα την αποκτούσαν, αν αντί αυτής της μάθησης, το σχολείο τους έλεγε ότι υπάρχουν τεκμήρια από τα οποία μαθαίνουμε τη γνώση για να τα ψάξουν, να επιλέξουν ανάμεσα στις γνωστικές πληροφορίες αυτές που χρειάζονται για ένα συγκεκριμένο γνωστικό αποτέλεσμα, να τις συνδυάσουν και να καταλήξουν σε γνωστικό συμπέρασμα.
Αλήθεια με άλφα κεφαλαίο δεν υπάρχει. Η γνώση είναι μια πορεία χωρίς τέλος, κάθε νέα κατάκτηση γνωστική είτε αλλάζει είτε ανατρέπει αυτό που ξέραμε μέχρι χτες. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις επιστήμες και στην ιστορία.

as eon,
σύμφωνα με την Φραγκουδάκη(το άρθρο της στην ανάρτηση κάπου το προσπεράσαμε, νομίζω):
Αν ορίσουμε τον εθνικισμό σαν αγάπη για την πατρίδα, με την έννοια του κράτους που είναι πατρίδα για τους πολίτες του, αυτοί οι πολίτες (σε όλα τα κράτη της γης) δεν έχουν, όπως λένε οι εθνικοί μύθοι, «κοινή καταγωγή». Δεν ενώνει τα μέλη του έθνους-κράτους «εξ αίματος» συγγένεια, αλλά βούληση του ανήκειν στην πολιτική κοινότητα που είναι το έθνος-κράτος. Όποιος σημερινός πολίτης του οποιουδήποτε έθνους-κράτους ψάξει τους οικογενειακούς του προγόνους, θα βρει πλήθος στον παγκόσμιο χάρτη διαδρομές αιώνων, πλήθος προελεύσεις, ταυτότητες, γλώσσες, θρησκείες.
Εθνοτικός εθνικισμός σημαίνει ότι στο έθνος ανήκουν όσοι έχουν πολιτισμικά «καθαρή» καταγωγή, είναι κάτι κοντά στη «φυλή», δεν αντιστοιχεί στην ιστορική πραγματικότητα και είναι πολιτικά επικίνδυνη έννοια.

Eva Neocleous είπε...

Αμαδρυάς,
είναι ανάγκη, όπως κι εσύ τονίζεις, να αναθεωρηθούν τα σχολικά βιβλία ιστορίας.Και βέβαια απαραίτητη η ενσωμάτωση πηγών αλλά και το ξεπέρασμα της λογικής του ενός και μοναδικού βιβλίου.
Ελπίζουμε να γίνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση μέσα από τα νέα αναλυτικά προγράμματα.
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου.
Η ΟΕΛΜΕΚ, ο ΣΕΚΦ, οι παράγοντες και παραγοντίσκοι...
Ωστόσο, το ζητούμενο είναι να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν τη γνώση, να αγαπήσουν την ιστορία.