31 Ιουλ 2012

Τραγουδώντας τη θάλασσα...

 Για τα καλοκαίρια μας...
 (1)
 Τα καλοκαίρια μας εδώ στην Κύπρο,δεν ήταν ποτέ χαρούμενα.Δεν ήταν καλοκαιρινά,ανέμελα και ονειρεμένα."Αιώνες φαρμάκι,γενιές φαρμάκι..." σε τούτο τον τόπο,ούτε που μας άφησαν να χαρούμε τον ήλιο,ν΄ακουμπήσουμε τις ακρογιαλιές μας,ν΄αφουγκραστούμε τις πέτρες και τα αγάλματά  μας.Φουρτούνες πολλές...Τώρα δεν είναι ώρα να τα θυμίσουμε,μόνο εκείνο το σεφερικό "Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.Νήσος τις έστι "έρχεται στο νου μου ξανά και ξανά ...

Καλοκαίρι του 2012.Με τρόικα,με όρους,με μνημόνια,με μέτρα,με Βελκουλέσκου...Ο φόβος που σε λίγο θα μετατραπεί σε πανικό,η ανασφάλεια,το αβέβαιο μέλλον...

Κι εμείς εδώ!Θ΄αντέξουμε,ό,τι κι αν γίνει.Γιατί "Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες-τον πάτσον τζαι τον κλώτσον τους.Εμείς τζαμαί:Ελιές τζαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους!",που λέει κι ο ποιητής μας.

Ξεκινάμε,λοιπόν,ένα αφιέρωμα για τα καλοκαίρια και τις θάλασσες με ποίηση και μουσική.Θα συνεχίσουμε και σε επόμενες αναρτήσεις μας, με την ίδια θεματική.

Οι σημερινές επιλογές είναι τυχαίες,αγαπημένα μουσικά και ποιητικά ακούσματα...

Έπονται και άλλα...

****
Θάλασσα
Στίχοι:Λίνα Νικολακοπούλου,Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος,Πρώτη εκτέλεση:Μίλβα
****

****
O Mar


****
Θάλασσα,Σταμάτης Σπανουδάκης


****
Βαθιά άγρια θάλασσα,
στίχοι-μουσική AnimaCorda,ερμηνεία Χρήστος Θηβαίος



****
Εκείνο με τις εικόνες,Σταύρος Σταύρου



****

26 Ιουλ 2012

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται...

Χρειάστηκε πολύς καιρός για να συνηθίσω το νέο μου σχολείο.Δενόμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί με τα σχολεία μας και δύσκολα αποδεχόμαστε τις αλλαγές.Ειδικά, όταν έχει κανείς υπηρετήσει για αρκετά χρόνια στην ίδια σχολική μονάδα.Ωστόσο, οι νέοι μαθητές και συνάδελφοι σε κερδίζουν κάποια στιγμή.Μετά από τους πρώτους μήνες,νιώθεις ότι είσαι κιόλας σε οικείο περιβάλλον και έχεις δεθεί με τους μαθητές σου.Στο τέλος δε της σχολικής χρονιάς παρακολουθείς τις αγωνίες και τις έγνοιες τους για τις εξετάσεις,συμμερίζεσαι τις ανησυχίες τους,μοιράζεσαι το άγχος τους αλλά τους καμαρώνεις κιόλας στην τελετή αποφοίτησης.
Αφιερωμένη στους μαθητές μου,λοιπόν,οι σημερινή ανάρτηση.Καθώς,άπλωσαν τα φτερά τους τώρα πια,εύχομαι σε όλους Καλή Επιτυχία και να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο.Καλή θητεία στα αγόρια που είναι κιόλας φαντάροι και στις κοπέλες καλές σπουδές!Κι ας είναι τόσο δύσκολο το παρόν κι ας είναι τόσο αβέβαιο το μέλλον...
Αυτά τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο ν΄αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδίδουμε!Σ΄αυτά εναποθέτουμε τις ελπίδες μας...


Είσαι νέος -το ξέρω- και δεν υπάρχει τίποτε.

Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.

Όμως ε ί σ α ι.
.......

Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό

Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Οδ.Ελύτης
****
 Οι φωτογραφίες είναι από την τελετή αποφοίτησης που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012:

Στην αρχή της εκδήλωσης 


Με τους αγαπημένους μου μαθητές του Γ9
Κι εδώ με το Γ6


Η Αγγέλα Παναγιώτου,μαθήτρια του Γ9 βραβεύεται.Αριστερά διακρίνεται ο Διευθυντής του σχολείου κ.Γιώργος Ιωσηφίδης 
Η διάκριση της Αγγέλας

Βραβείο για τα παιδιά που πρώτευσαν στα Νέα Ελληνικά, στη μνήμη της μητέρας μου
Συγχαρητήρια παιδιά! 
Έκδηλη η συγκίνηση...




Όταν οι αθλητές μας βραβεύονται.Βαγγέλης Ζορμπής του Γ6  

Τα αγόρια το ρίχνουν στο χορό
Η Παυλίνα Χριστοφίδου,μαθήτρια του Γ9 που ξεχώρισε με τις επιδόσεις της στις Παγκύπριες Εξετάσεις και πήρε επάξια πολλά βραβεία


Οι φωτογράφοι...
******

20 Ιουλ 2012

Τούτες τις μέρες...


 Μέρες θλίψης,οδύνης και οργής αλλά και μέρες ενδοσκόπησης  τούτες οι μέρες.Καθώς στοιχειώνουν οι μνήμες,ξυπνούν οι εφιάλτες ξανά και ξανά...Τριάντα οκτώ χρόνια τώρα.
Κάθε 20 του Ιούλη, την ώρα που ηχούν οι σειρήνες στις 5.30 το πρωί, ένα πελώριο γιατί...
Παιδί με μια φωτογραφία





Για όσα έγιναν το τραγικό εκείνο καλοκαίρι του 74.Για την προδοσία,για το διπλό έγκλημα, για τον πόνο,τον σπαραγμό,τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τον ξεριζωμό, το άδικο...
Άλλο ένα μικρό αφιέρωμα σήμερα.Γιατί πρέπει να θυμόμαστε!

Και πριν τρία χρόνια...  "Είναι δύσκολο να πιστέψω..."

Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο
Την Άνοιξη ποιος σταύρωσε νησί μου... 


****

Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν όπως εκφωνήθηκε από το χουντοκρατούμενο τότε ΡΙΚ:



Αττίλας 1974,Μέρος 1ο
(Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Μιχάλης Κακογιάννης ταξίδεψε στην Κύπρο, τον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την εισβολή των Τούρκων. Ήταν μια προσωπική προσπάθεια, «χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα· πήγα χωρίς να έχω σκεφθεί τίποτε» είπε ο σκηνοθέτης έναν χρόνο αργότερα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Le Quotidien de Paris». «Μου επιβαλλόταν να κάνω μια ταινία για να βοηθήσω την πατρίδα μου»).




Κύπρος 1974



"Τούτες τις μέρες"



15 Ιουλ 2012

"Είναι δύσκολο να πιστέψω..."





Πώς να την ξεχάσουμε τούτη την αποφράδα μέρα...
15 Ιούλη του 1974 τότε,όταν συντελέστηκε το μεγάλο έγκλημα...
Μέρα μνήμης,μέρα περισυλλογής,μέρα οργής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε τούτο το ιστολόγιο κάνουμε αναφορά στο δίδυμο έγκλημα του Ιουλίου του 1974.Όμως επανερχόμαστε.Χρέος.
Σαν να άρχισε να λειτουργεί πολύ επιλεκτικά η ιστορική μνήμη...
Σε μια προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Το αιώνιο φως σου μάτωσε στα δόντια των θηρίων"
γράφτηκαν πολύ εύστοχα σχόλια που αξίζει νομίζω να τα διαβάζουμε.Ένα από αυτά  παραθέτω πιο κάτω:

"Πικρές οι μέρες του Ιούλη στην Κύπρο.
Αυτό που πάντα θα μας κυνηγά είναι το ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε γι'  αυτό το έγκλημα! Μακελεύτηκαν τόσες ζωές άδικα, είδαν τα μάτια μας όσα ως τότε τα ξέραμε μόνο μέσα απ΄την ιστορία ή τα μυθιστορήματα. Ρημάχτηκαν ζωές ανθρώπων που έχασαν δικούς τους-νεκρούς ή αγνοούμενους-, βιάστηκαν, έζησαν στην προαφυγιά ξεκινώντας τσακισμένοι ζωές απ το μηδέν . Και δεν είναι αυτά μόνον. Είναι και όλες οι ψυχολογικές, ηθικές, γενικότερες κοινωνικές συνέπειες, με τις οποίες κανείς δεν ασχολήθηκε. Τα ναυαγισμένα όνειρα των παιδιών, των νέων της εισβολής, η θλίψη που εγκαταστάθηκε μέσα τους και τους συνοδεύει μέχρι σήμερα, δεν μετρούνται στα ποσοστά των απωλειών..
Για όλ΄αυτά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Και γι’ αυτό η τραγωδία αυτή είναι ένα φάντασμα που πλανάται και καθορίζει το σύγχρονο βίο μας. Η τιμωρία ήταν επιβεβλημένη. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά δικαιοσύνης και κυρίως για λόγους ιστορικούς.
Η ιστορία παραχαράχτηκε και στα βιβλία, μα και μέσα στον πολιτικό βίο και στις συνειδήσεις. Μερίδα των νέων γαλουχείται σήμερα με συνθήματα και ιδέες  εθνικιστικά, αντιδραστικά, φασιστικά.
Η πολιτική παράταξη που ευθύνεται για το έγκλημα, βασισμένη στο γεγονός πως η ιστορία αυτή δεν καταγράφηκε και δεν υποδείχτηκαν τα σφάλματα, οι μύθοι, η τύφλωση, οι σοβινιστικές αντιλήψεις που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, πορεύεται σήμερα μέσα στις αντιφάσεις, μεταξύ εκσυγρονισμού-Ευρωπαϊσμού και εθνικοφροσύνης-εθνικισμού-αντιαριστερών συνδρόμων. Κι αυτό είναι η σοβαρότερη επιπλοκή στον πολιτικό μας βίο... "Αμαδρυάς"
*****
Και πώς να μη φέρουμε στο νου τους στίχους του Π.Μηχανικού...

Ονήσιλος
Παντελής Μηχανικός

     Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος
     βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο
     ολοζώντανος.

     Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός
     κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:
     ένα καύκαλο
     ―το δικό του κρανίο―
     γεμάτο μέλισσες.
     Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
     να μας κεντρίσουν
     να μας ξυπνήσουν
     να μας φέρουν ένα μήνυμα.

     Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
     κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
     χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

     Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
     έφτασε στη Σαλαμίνα
     φρύαξε ο Ονήσιλος.
     Άλλο δεν άντεξε.
     Άρπαξε το καύκαλό του
     και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

     Κι  έγειρα νεκρός.
     Άδοξος, άθλιος,
     καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.
«Κατάθεση» 1975


*****
Ή τους στίχους του Κώστα Μόντη που δεν μπορεί να πιστέψει πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.Γιατί, δεν ήταν μόνο η αγαπημένη θάλασσα που τους έφερε...


*****
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί 
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα...

3 Ιουλ 2012

Με αφορμή ένα σημείωμα της Αγάθης Γεωργιάδου για τη συλλογή Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα.


Με την ποιητική συλλογή Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα ασχοληθήκαμε πρόσφατα,σ' αυτή την ανάρτηση.Σήμερα επανερχόμαστε και αφορμή γι' αυτό μας έδωσε ένα σημείωμα της φίλης Αγάθης Γεωργιάδου,το οποίο και δημοσιεύουμε.Την ευχαριστούμε θερμά που μας το εμπιστεύτηκε.
Η Αγάθη Γεωργιάδου κατάγεται από την Κύπρο και είναι Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Γ΄ Αθήνας. Στο προσωπικό συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται άρθρα και εκπαιδευτικά βιβλία στην Αρχαία,  Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία: Λογοτεχνικές Διαδρομές-Δοκίμια στην αρχαία και σύγχρονη Λογοτεχνία (2005),  Διαβάζοντας Κική Δημουλά (2001), Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες… Σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων που διαβάζουν οι ίδιοι οι ποιητές, 3 τόμοι (2006), Η Ποιητική Περιπέτεια. Μια περιδιάβαση στη νεοελληνική ποίηση μέσα από τους κυριότερους ιστορικούς σταθμούς και τα λογοτεχνικά ρεύματα (2006) κ.ά..
Σταύρος Σταύρου
Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα

Ακτίς, 2012
Αν και προχωρημένο καλοκαίρι, οι Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα φέρνουν κάτι από τη δροσιά του τίτλου τους. Τα ποιήματα της συλλογής έχουν τόση απλότητα στη δομή και στο «ξετύλιγμά» τους που μπορεί να τα παρομοιάσεις με φύλλα ανάλαφρα του φθινοπώρου που τα φυσάει ο άνεμος. Κι όμως δεν είναι ποίηση «εύκολη», ελαφριά. Τη διατρέχει μια ήρεμη μελαγχολία που πηγάζει από ένα βαθύτερο υπόστρωμα, όχι μόνο από μια ήρεμη επιφάνεια αλλά από ένα ταραγμένο βάθος. Η διπλή αυτή διαδρομή δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στους υφέρποντες στοχασμούς των ποιημάτων αλλά και στη γραφή τους, όπως μαρτυρεί και το μότο της συλλογής: «Η μεγαλύτερη φρίκη αγαπημένη, είναι να υπάρχεις ανάμεσα».
Στίχοι και στοχασμοί «υπάρχουν» ανάμεσα, συνυπάρχουν δημιουργώντας ένα ευχάριστο ξάφνιασμα στον αναγνώστη. Είναι οι στίχοι μιας δεύτερης ανάγνωσης, μιας δεύτερης σκέψης. Είναι στίχοι που ξεφυτρώνουν στο ενδιάμεσο των λέξεων και διαβάζονται παράλληλα, συνομιλούν με τους άλλους στίχους, τους απογυμνώνουν, τους ερμηνεύουν ή τους αναιρούν. Λειτουργούν δηλαδή ως ηχώ, ως δεύτερη φωνή, σαν αυτήν που δεν τολμούμε να αποκαλύψουμε αλλά την αφήνουμε να ακούγεται στο βάθος παράξενα, υπόκωφα:
Ανώνυμος
Πλησίασα στη μεγάλη χύτρα,
μοίραζαν το συσσίτιο στους απελπισμένους
«τι θέλετε;»
με ρωτάνε σ’ εκείνον τον πληθυντικό
που σ’ αφήνει μετά λειψό,
δεν είχα πιάτο 
                        …ούτε σπίτι,
ούτε σπίτι 
                ούτε καν όνειρα,
ούτε καν όνειρα,                   
                                 μες τους αιώνες…
τους είπα θέλω ένα όνομα
κι αυτό  θα ’ναι αρκετό
                                τι μένει …τίποτα.
μες τους αιώνες…

Με την πρωτότυπη αυτή σύλληψη, η ποίηση του Σταύρου μετατρέπεται σε ένα διάλογο ενώπιος ενωπίω: σαν να συνομιλεί ο ποιητής με τον εαυτό του, τονίζει λέξεις που ο άλλος του εαυτός δεν θέλει να ακούσει ή αφηρημένα επαναλαμβάνει κάτι (όπως τόσοι άνθρωποι γύρω μας άχρωμα επαναλαμβάνουν τα ίδια) ή σχολιάζει ό, τι λέγεται ή γράφεται σαν να το λέει κάποιος άλλος. Θα μπορούσαν μάλιστα να διαβαστούν σαν ένα ξεχωριστό, δεύτερο ποίημα.
Την ποίηση του Σταύρου χαρακτηρίζει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια: μέσα από τις απλές καθημερινές λέξεις της μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης νοήματα-διαμάντια που μιλούν για τις καθημερινές αβεβαιότητες και ανασφάλειές μας, για τα χιμαιρικά μας όνειρα, για σκέψεις και έρωτες ανομολόγητους, για τις «διάφανες λύπες» μας. Ο ήχος της ποίησής του ακούγεται σαν μια μελαγχολική φωνή αηδονιού, σαν ένα παλιό καλό λυρικό τραγούδι (όπως της Πολυδούρη ή του Ουράνη) που ντύθηκε όμως κι ανανεώθηκε με μοντέρνο ένδυμα: με λέξεις και στίχους λιτούς, καβαφικούς, πεζολογικούς, οι οποίοι όμως αποτυπώνουν ένα πλούτο  συναισθημάτων: διάχυτη θλίψη από την καθημερινή τριβή με ανούσια πράγματα, μιαν ενδότερη μοναξιά –αν και ο ποιητής συνυπάρχει μέσα στο πλήθος- όνειρα ακρωτηριασμένα, σκέψεις φευγαλέες που δεν ολοκληρώνονται…
Κάθε ποίημα καταγράφει μια μικρή ιστορία κι αφήνει μελαγχολικά στην ανάγνωση μια πικρή γεύση πως ό,τι ζούμε υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή μπορεί απλώς να ζει στο διάμεσο ή και στο διάκενο.
Αγάθη Γεωργιάδου     

********
Συμπληρώνουμε με δύο ακόμα ποιήματα της συλλογής:

Τετράγωνο ποίημα
 
Ονειρεύομαι να γράψω κάποτε
ένα τετράγωνο ποίημα.
Δεν το θέλω στρογγυλό ή άρτιο
θέλω μόνο ένα τετράγωνο ποίημα,
με τέσσερις αιχμηρές γωνιές,
στη μια καρφωμένη η ψυχή μου
στην άλλη να κρέμεται η ζωή που ονειρεύτηκα
μια φορά …για τις αιχμές του και μόνο…
επί ποιήματος κρεμάμενος
στην τρίτη να στεγνώνουν τα όνειρά μου
κι η τέταρτη να χάσκει
γεμάτη υποσχέσεις 
για το μέλλον.
 

********


*********
…Εκείνο με τις εικόνες

 
                 …ζήσαμε δε ζήσαμε,
Η θάλασσα προσπαθεί ν’ αποκαλύψει
                           ποιος να εξηγήσει,
ένα μεγάλο μυστικό
                         ποιος να πει…
ή το λιγότερο
να συναρμολογήσει ξανά
τους παιδικούς εαυτούς μας,
αυτά που χάσαμε κάποτε για ένα παγωτό
ή ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο,
τα φωταγωγημένα δρομάκια
όλο και πιο σκοτεινά
- ανεξήγητο βέβαια αν σκεφτείς
πως τα παιδιά πάντα χαμογελούσαν -
πράγματα εδώ κι εκεί
φλόγες να τρεμοπαίζουν σ’ ένα όνειρο,
ζήσαμε δε ζήσαμε
ποιος θ’ απαντήσει το φρικτό ερώτημα,
να εξηγήσει,
Ουρανέ,
άνοιξε πάλι το παιδικό βιβλίο με τις εικόνες
και θύμισέ μας
πώς είναι να κάνει κανείς όνειρα…
*********