Η συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μας...
Πολυ-διαφημίστηκε,πολυ-προβλήθηκε και το χθεσινό αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσδοκίες όλων.Στο κατάμεστο(500 περίπου θεατές) Ριάλτο της Λεμεσού,χθες βράδυ, η ποίηση έγινε ένα με τη μουσική. Και το αποτέλεσμα ήταν μια μαγευτική παράσταση.Μια παράσταση που συγκίνησε τους θεατές και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια στους διοργανωτές και στους συντελεστές της εκδήλωσης.Στις Εκδόσεις Ακτίς,στο Κανάλι 6 και στο θέατρο Ριάλτο.Στην Αγγελική Ριαλά και τον Νεόφυτο Επαμεινώνδα που σκηνοθέτησαν την μουσικο-ποιητική παράσταση.
Η εκδήλωση μεταδιδόταν ζωντανά από την εκπομπή του Φάνη Κρίγκου "Τρένο Φάντασμα",Κανάλι 6.
Τα ποιήματα που διαβάστηκαν από τους ποιητές αλλά και τα κείμενα του αφηγητή, που έγραψε ο ποιητής Σταύρος Σταύρου,κυκλοφόρησαν σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις Ακτίς.Από εκεί και το εξαιρετικό κείμενο του Σταύρου Σταύρου που δημοσιεύουμε πιο κάτω.
Θα επανέλθουμε σύντομα με υλικό από την παράσταση,επειδή πιστεύουμε πως αξίζει να προβληθεί.
****
Τα ποιήματα χωρίζονταν σε έξι θεματικές ενότητες.
Εισαγωγή
Οι ποιητές αγαπάνε τα τρένα… Τους έρημους σταθμούς μέσα στη νύχτα και τους σιωπηλούς ταξιδιώτες που κοιτάνε τα παπούτσια τους… Σαν να διαβάζουν πάνω σ’ αυτά ένα σπουδαίο μέλλον… Όταν σφυρίξει το τρένο θ’ ακούσουν όλοι μονομιάς το αληθινό τους όνομα, θα εξαϋλωθούν, αφήνοντας πίσω τους αυτά που θα ‘πρεπε να φέγγουν…
Χώρος – Χρόνος - Ταξίδι
Είχα πάντα τόσα τρένα ν’ αποχαιρετήσω, τόσα ποιήματα να ξεπροβοδίσω, δίχως ποτέ να σκεφτώ τι σημαίνει το τόσο κάρβουνο πάνω στις γραμμές. Τι σημαίνουν οι ριπές των φάρων τους στα σκοτεινά τούνελ. Πού να πηγαίνουμε άραγε… Από πού ερχόμαστε άραγε, από τι φεύγουμε… Από ποιον…
Ποίηση και Κοινωνία
Λιγοστεύουν οι ποιητές κι ο κόσμος να ξυπνάει ολοένα σε πιότερο σκοτάδι… Υπήρξανε πάντα προδομένοι κι ας μην αρνήθηκαν ποτέ την ψυχή τους σε κανέναν κι ας μην αρνήθηκαν ούτε καν την ίδια τη σιωπή τους… Ήτανε καιρός που η κοινωνία πολεμούσε με τους ποιητές της, δεν τους πολεμούσε…
Ποίηση και Ιστορία
Έτσι όπως τρέχουν τα βαγόνια σκέφτομαι πως πίσω από την ιστορία γράφεται μια άλλη ιστορία, πιο αληθινή… Την ξέρουν μόνο οι ποιητές, γιατί πεθαίνουν με κάθε λέξη τους, για να την διηγούνται αιώνια κάπου αλλού… Έτσι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία… Μόνον η ιστορία δε επιτελεί ποτέ το χρέος της απέναντι σ’ αυτούς…
Έρωτας και Αγάπη
Μα πριν φτάσεις στα μισά του δρόμου που λέγεται έρωτας, τρέμεις για το τέλος… Με μόνες αποσκευές τα χέρια σου και μια παιδική υπόσχεση στις τσέπες αγαπιόμαστε ονειρευόμενοι τ’ ατέρμονο ταξίδι κι ανταμώματα δίχως αποχαιρετισμούς. Αλλά σ’ ετούτο το ταξίδι δεν γίνεται ν’ αγγίξεις μια ψυχή, δίχως να χάσεις κάτι από τη δική σου…
Περί Ποιητικής
Μόνον η ποίηση μπορεί να μιλήσει για την ποίηση κι είναι σαν προσευχή που πηγαίνει κούτσα κούτσα στο άπειρο, δίχως ποτέ να φτάνει, αφήνοντας σε κάθε σταθμό ένα «αμήν» να πλανάται στον αέρα, κάθε που τα ρολόγια χτυπάνε μεσάνυχτα… Γιατί είναι η ποίηση ένας μονόλογος με χιλιάδες ανθρώπους…
Συνομιλία με ομότεχνους και άλλα πρόσωπα
Η πόλη απόψε ένα ποίημα γραμμένο από τόσους πολλούς, ζώντες και νεκρούς μες τους αιώνες, λέξεις που στάζουν πάνω στα μάρμαρα φόβους κι ελπίδες και κοινά μυστικά που τα σφυρίζουν τα τρένα ως τον ουρανό… Μουσικές και τραγούδια και φωνές που φέγγουν μες τη νύχτα… Ω ναι… Οι ποιητές ανταμώνουνε πάντα κάπου πιο μακριά από την γήινη υπόστασή τους.
*****