31 Δεκ 2010

Χρόνια Πολλά!

Φιλοτέχνηση κάρτας:Ανδρέας Λοφίτης

"Η λύπη είχε την τιμητική της
την τελευταία μέρα του χρόνου...
......
ωδή στη λύπη
καθώς εν τη εκπνοή του
ο χρόνος μετουσιώνεται σε αιωνιότητα..." .
(σκόρπιοι στίχοι από ποιητικές μου απόπειρες)

Από τις χριστουγεννιάτικες ευχές πάμε κατευθείαν στις πρωτοχρονιάτικες...
Για πότε πέρασαν οι μέρες ούτε που το καταλάβαμε.Ούτε που προλάβαμε να πούμε ένα γεια,να κάνουμε μια ανάρτηση για τις τελευταίες μέρες του χρόνου.Πάντα οι στερνές μέρες του Δεκέμβρη κάθε χρόνου είναι υπερβολικά γεμάτες, λες και επί τούτου συσσωρεύονται σ΄αυτές όλες οι υποχρεώσεις.
Ο χρόνος...το τι σημαίνει για τον καθένα,το πώς τον μετρά ο καθένας...
Και τι να πει κανείς τέτοιες ώρες...
Για τις προσδοκίες και τις ευχές όλων για καλύτερη νέα χρονιά;
Μακάρι...
Να αποφύγουμε τις κοινότοπες,τις κλισαρισμένες, τις"copy-paste" ευχές...
Γίνεται;
Τουλάχιστον να ξαναβρούμε την ανθρωπιά,την ειλικρίνεια,την ντομπροσύνη...
Να μάθουμε...Στ΄αλήθεια,τόσα πολλά τα κενά και οι ώρες δεν επιτρέπουν τους διδακτισμούς.
Ας είναι,με τούτα και με κείνα,ατάκτως ερριμμένα μας βρίσκει, εντός ολίγων ωρών,ο νέος χρόνος.
Εύχομαι σε όλους σας καλώς να τον υποδεχθείτε,
Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά!!! 
Με πολλή αγάπη!

24 Δεκ 2010

Για τα Χριστούγεννα

 *****

Γενέθλια
Κική Δημουλά

Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου

κάποιο άστρο
θαμπό από το άθεον όζον
σε ψάχνει

οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει

τα ξυλιασμένα δάχτυλα του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη

κι εγώ εκεί σκυμμένη
μεσ στο προσκύνημα της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική

δεν το αρνούμαι νιώθω να διαπερνά
 και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία

η σεβαστή,  ασύλληπτη του θαύματος
θερμαντική  ανάγκη
……..
[Από την ποιητική συλλογή "Τα εύρετρα",απόσπασμα]

******
Η λιποταξία της Χιονάτης

Έτσι
χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια
όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα
σπαρτιάτικα - ενώ καλοπερνούν τα ψέματα
και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.
Τρέφονται με τις ανάγκες μας
ανώτερες κι από βασιλικό πολτό.


Σε νυχτωμένο δάσος σε άφησε ο ποιος
και συ δε ρώτησες ποτέ κανένα παραμύθι
πώς να διαφύγεις και από πού.
Και μόνο φόβοι
δίνανε στους φόβους σου κουράγιο
εκεί αμετακίνητη να μένεις
στου ανέμου τα μουγκρίσματα
τη νύχτα όσο ξέσκιζε των δέντρων τα κλαδιά
τα ώτα και τα χρόνια.


Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,
σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους
τον μέλανα ζωμό
δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι
να διαφύγω από πού.


Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο στο βάθος να διακρίνω
ποτέ δεν μπήκα στης Χιονάτης τη δανεική οδό
δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα
να κοιμηθώ
ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα
μικρόσωμο κρεβάτι με νάνους σκεπασμένο
για να κρατιέται ζεστουλό.


Μάνα, λες να είναι
κληρονομική η πραγματικότης;
[Από την ποιητική συλλογή "χλόη θερμοκηπίου"]
******
Χριστούγεννα με ποίηση και μουσική...
Χρόνια Πολλά!

12 Δεκ 2010

Βροχή μου εσύ...


Την περιμέναμε την βροχή.Ανησυχούσαμε πως μας ξέχασε ο φετινός χειμώνας.Μα επιτέλους εμφανίστηκε.Κι ας μας βρήκε κάπως απροετοίμαστους.
Πάλι καλά,να λέμε!Τώρα δε θα λέμε σχεδόν χειμώνας...Ευτυχώς!

Η βροχή ενέπνευσε ποιητές και καλλιτέχνες.Με μια αίσθηση μελαγχολίας, συνήθως, για το καλοκαίρι που πέρασε ή με μια διάθεση ενδοσκόπησης.Συχνά, πάλι, συνάπτεται με τη λύτρωση και την έντονη ανάγκη για κάθαρση.Κάπως έτσι λειτουργεί συμβολικά το νερό.Και βέβαια, η πολυσημία του χειμώνα δεν εξαντλείται εδώ.Ο έρωτας,ο θάνατος,η ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις βρίσκουν μοναδικές πηγές έμπνευσης.
Για τη βροχή μιλάνε και οι στίχοι της Κικής Δημουλά που ακολουθούν.Μια βροχή που την εκλαμβάνει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο.


Τα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα να’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου"(1971)
********
Απροσδοκίες
Κική Δημουλά
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.
...........
Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
.......
Από τη συλλογή "Χαίρε ποτέ" (1988)
*******
Αντίγραφο Χειμώνα
Κική Δημουλά
Χειμώνας.
Ο δριμύς ετούτος αφορισμός
φαίνεται να πλήττει
την παρούσα φωτογραφία

σα να κρυώνω
αν και δείχνω ζεστά ντυμένη
με το χειμωνιάτικο παλτό μου
.........
Από τη συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"(2007)
*******
Όχι μόνο ποίηση αλλά και τραγούδια για τη βροχή γράφτηκαν πολλά.
 Πάλι βρέχει


****** 

Βροχή


****** 

Κάθε φορά που θα΄ρθεις βρέχει 


9 Δεκ 2010

Ημερίδα: Νέο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο-πορεία,εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.


 Δελτίου τύπου της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας

Ημερίδα: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο
πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις


Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 – 20:00 

Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.

Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.

Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.

Πρόγραμμα Ημερίδας:
 
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 - 20:00  

14:10 - 14:30  
Εισαγωγή Ημερίδας:
·    Ο φασισμός ως ιστορική πραγματικότητα και ως επίκαιρη απειλή
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου

14:30 - 15:15  
 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
·    Η οργάνωση Χ και ο νεοφασισμός στην Κύπρο
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
·    Ξενοφοβία και πολιτική κουλτούρα στην Κύπρο
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
·    Ακροδεξιές αντιλήψεις και αντίσταση στην Κύπρο την περίοδο της ελληνικής Χούντας
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός 

15:15 - 16:00  / Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής

16:00 - 17:00  / Διάλειμμα

17:10 - 17:30 
Εισαγωγή δεύτερου μέρους
·    Η άκρα δεξιά στην Ευρώπη σήμερα
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου

17:30 - 18:30 
  Μέρος Δεύτερο: Οι Προκλήσεις του Σήμερα
·    Η αντιμετώπιση του ρατσιστικού εγκλήματος στην Κύπρο
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
·    Ο ακροδεξιός λόγος στο διαδίκτυο   
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
·    Ο εθνικισμός στην ελληνοκυπριακή εκπαίδευση
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
·    Οι συνθήκες όξυνσης του ρατσισμού και η απάντηση των αντιρατσιστών
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό

18:30 - 19:00 / Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός  

Για περισσότερες πληροφορίες τηλ. 99380819, 99583947

4 Δεκ 2010

Ούτε φρονηματισμός,ούτε παροξυσμός-Για μια Ιστορία που "διδάσκεται" από τα συγκρουσιακά θέματα


Παραμένοντας  στο συμπόσιο για τα συγκρουσιακά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας και στις εισηγήσεις που κατατέθηκαν σ΄αυτό,δημοσιεύουμε στη σημερινή μας  ανάρτηση την εισαγωγική ομιλία του Παύλου Παύλου.Ο Π.Παύλου είναι Φιλόλογος,συγγραφέας,ερευνητής.


Παύλος Παύλου
Ούτε φρονηματισμός, ούτε παροξυσμός – Για μια Ιστορία
που "διδάσκεται" από τα συγκρουσιακά θέματα

Εισαγωγική ομιλία  στην ημερίδα «Τα επίμαχα και τραυματικά
Θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας» – 27. 11. 2010 Chateau Status,Λευκωσία


Οι ιστορικοί συνήθως τρομάζουν με τις προοπτικές της επιστήμης τους, όταν αναλογίζονται την ιστορία της: Αναδύθηκε ως αυτόνομος επιστημονικός κλάδος το 19ο αιώνα "υπηρετώντας" τις λογικές και τις ανάγκες της ιδεολογίας του έθνους-κράτους. Άρα, η σημερινή αμφισβήτηση της ιδεολογικής μήτρας, κάνει μοιραία όλο και πιο κρίσιμες τις μετανεωτερικές επιστημολογικές ρήξεις γύρω από το βαθμό συνοχής της ιστορικής επιστήμης.

Η κριτική βέβαια πολλών μετανεωτεριστών πως η ιστοριογραφία είναι μια απλή κατασκευή, ένα είδος λογοτεχνικής δημιουργίας και όχι αναπαράσταση του παρελθόντος, φαντάζει ακραία και υπερβολική.  Φαντάζει όμως λιγότερο εξωφρενική, αν προσμετρήσουμε τις παρενέργειες του φρονηματιστικού προτάγματος στη διαδρομή της. Το ζήτημα δεν αίρεται ούτε αν αναθεματίσουμε το διάτρητο θετικισμό του Ranke, ούτε αν αποστασιοποιηθούμε από τον ανεστραμμένο θετικισμό του Carr.  Η φρονηματιστική λειτουργία είναι η κόκκινη κλωστή που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος της ιστοριογραφίας, και πριν και μετά. Όσοι είναι έτοιμοι να καταφύγουν στο σήμερα για παρηγοριά, ας αναλογιστούν αυτό:  Η δημόσια αντίληψη για την Ιστορία και για το ρόλο της είναι ίσως σήμερα περισσότερο παρά ποτέ σαφής, αποπνικτική και εξόχως καθοριστική για το πώς δρουν οι ίδιοι οι λειτουργοί της ιστορικής επιστήμης.  Ίσως οι ιστορικοί είναι οι μόνοι που θεωρούν ότι έχουν άλλο ρόλο πέρα από το να φρονηματίσουν – εθνικά, ταξικά ή άλλως πως, πάντως ηθικά – τις νεότερες γενιές, μέσα από τα πάθη του παρελθόντος. Για να μη μιλήσουμε ακόμα και για τις εκρηκτικές διαστάσεις της επίδρασης ενός κλάδου της Ιστορίας, εκείνου της Δημόσιας Ιστορίας, πάνω στο υπόλοιπο σώμα της.

Φαίνεται πως πρέπει να αναστοχαστούμε στη βάση του αυτονόητου. Πως η Ιστορία ως λειτουργία και ως επιστήμη, δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες ανάγκες των εκάστοτε κοινωνιών – και εδώ μπαίνει το ζήτημα «ποιες από τις ανάγκες» -  αλλά και ότι οι λειτουργοί της, αν δε θέλουν να ενεργούν ούτε ως εθνικοί φρονηματιστές ούτε ως οι προμηθευτές του σχετικισμού, οφείλουν να επιμείνουν σε αυτό που λέμε – τετριμμένα συνήθως – ανάπτυξη ιστορικής συνείδησης, ιστορικής κουλτούρας και κριτικής σκέψης. Δεξιότητες που μπορούν και πρέπει να βρίσκουν ένα αντίκρισμα στο σήμερα, μέσα από τη δυνατότητα κατανόησης των μηχανισμών του κόσμου και της σκέψης, δια της Ιστορίας. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει πάντα μια βαθειά συνείδηση διαφοροποίησης από την κανονιστική πρακτική και κατά το δυνατόν απαλλαγής από τη δουλεία στα κυρίαρχα ρεύματα – ακόμη και τα επιστημολογικά –, τον κυρίαρχο λόγο και ιδεολογία. Έτσι, τόσο για τον ερευνητή ή τον διδάσκοντα, όσο και για τον διδασκόμενο, η Ιστορία έχει πιθανότητες να εξελιχτεί σε μια απελευθερωτική για τη σκέψη διαδικασία.

Ένα από τα βασικά όπλα του ιστορικού, τουλάχιστον ως δασκάλου, σ’ αυτή τη διαδρομή είναι η  μεθοδολογία, αλλά και το να διερωτάται διαρκώς γι’ αυτήν. Στο μεταίχμιο λοιπόν του εθνικοφρονηματιστικού αφενός και του σχετικιστικού αφετέρου ρόλου, ο εκπαιδευτικός που διδάσκει Ιστορία μπορεί να κάνει το πέταγμά του πάνω από τα κεραμίδια, όχι απαντώντας σε προκλήσεις, αλλά με τον τρόπο που θα απαντήσει σε προκλήσεις. Αν φεύγοντας με φόρα από τον ένα ρόλο χωθεί στην αγκαλιά ενός στερεοτυπικού άλλου, δεν έχει πετύχει τίποτα. Ο,τιδήποτε άλλο έξω από το κανονιστικό εθνικό αφήγημα δε σημαίνει εξ ορισμού κάτι λιγότερο παγιδευτικό. Αν από το «λέμε μόνο όσα δείχνουν πως είμαστε οι καλοί, οι δίκαιοι και οι ανώτεροι της ιστορίας» πάει κανείς στο «τα λέμε όλα επίπεδα και καταλήγουμε σε ένα πολτό»,  δεν έχει πετύχει και πολλά.

Η διδασκαλία συγκρουσιακών θεμάτων, αλλά και το άγγιγμα τραυματικών σημείων της ιστορικής συνείδησης, είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο γι’ αυτή τη διαδικασία ας πούμε «απελευθέρωσης» της Ιστορίας. Και οι επιστημολογικές και διδακτικές του προσεγγίσεις δεν είναι απλά διαδικαστικό ζήτημα, είναι εξόχως ουσιαστικό.  Μέσα από την προσέγγιση τέτοιων θεμάτων, ο δάσκαλος της Ιστορίας μπορεί να διδαχθεί και ο ίδιος το δρόμο πέρα από τον στείρο εθνικισμό και φρονηματισμό, αλλά και να κρατηθεί έξω από τα πηγάδια είτε της στείρας έντασης, είτε του μηδενιστικού σχετικισμού. Θα έχει δε πετύχει πολλά αν φροντίζει στη διαδρομή να ακούει διαρκώς την ανάσα των μαθητών ή των φοιτητών του.
   Έχω την εντύπωση πως το βιβλίο των Κόκκινου, Μαυροσκούφη, Γατσωτή και Λεμονίδου δίνει ακριβώς τη δυνατότητα και για τα δυο: Μέσα από τη θεωρητική και επιστημολογική προσέγγιση του ζητήματος «διδασκαλία συγκρουσιακών θεμάτων», οπλίζει τον εκπαιδευτικό στην αναζήτηση του άλλου δρόμου. Και μέσα από τις διδακτικές προσεγγίσεις και τη σχετική προβληματική τον βοηθά να πορευτεί μαζί με τους μαθητές ή φοιτητές του.

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως το εγχείρημα είναι εύκολο. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη τη δύσκαμπτη παροντική έλξη που ασκείται στους νέους, τη δύναμη των εναλλακτικών αντιλήψεων (alternative ideas/ perceptions), αλλά και τη συνύφανση της νεότητας με την τελεολογία. Ίσα-ίσα όμως που η διαδικασία προσέγγισης συγκρουσιακών θεμάτων συμβάλλει και στην αποδόμηση των νοητικών εμποδίων, στο ξεπέρασμα του κάθε τοίχου που αναστέλλει το άνοιγμα της σκέψης προς το «άλλο». Είναι μάλιστα μια διαδικασία η οποία οπλίζει το μυαλό με τα αξιολογικά εκείνα εργαλεία που είναι απαραίτητα για να μη βρίσκουν δικαίωση τα φοβικά σύνδρομα μέσα από την απειλή της «ισοπέδωσης».  Μόνο έτσι χτίζονται κοινωνίες πολιτών που δεν έχουν ανάγκη από «νόμους της μνήμης» για να ρυθμίζουν το σήμερα.