Για τον Κωνσταντίνο Μάντη και το latistor.blogspot

Κρατάει χρόνια η διαδικτυακή φιλία μου με τον Κωνσταντίνο Μάντη.Από τότε που  επικοινωνούσαμε μέσα από τις αναρτήσεις και τα σχόλια των Ιστολογίων μας.Παρεμπιπτόντως,μπορεί να ήρθαν στη συνέχεια τα μέσα μαζικής δικτύωσης και κατά κάποιο τρόπο,"εξοβέλισαν" την ουσιαστική επικοινωνία που πρόσφεραν τα ιστολόγια,όμως στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να την υποκαταστήσουν.Στον Κωνσταντίνο,λοιπόν,είναι αφιερωμένη η σημερινή μας ανάρτηση.Ως  ένδειξη φιλίας και εκτίμησης σε έναν αξιόλογο και ακούραστο φιλόλογο-συγγραφέα αλλά και σε έναν πολύτιμο φίλο.

Ο Κωνσταντίνος Μάντης 
 γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Ρέθυμνο. Εργάστηκε σε σχολεία της  Δημόσιας εκπαίδευσης .Σήμερα εργάζεται στην   Ιδιωτική εκπαίδευση,στον  Όμιλο φροντιστηρίων "Διακρότημα".
 Διατηρεί από το 2009 το Ιστολόγιο latistor.blogspot.com 
 "Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Ερμηνευτικές προσεγγίσεις Λογοτεχνικών Κειμένων - Σημειώσεις Λατινικών - Σημειώσεις Αρχαίων και Νέων Ελληνικών - Συγγραφή Σημειώσεων Κωνσταντίνος Μάντης".
Ένα ιστολόγιο,πολύ δημοφιλές σε εκπαιδευτικούς και μαθητές,αφού σε αυτό βρίσκουν πλούσιο,πολύτιμο υλικό για τα φιλολογικά μαθήματα.
****

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Χατζηθωμά το "Βιβλίο συνεξέτασης Έκθεσης – Λογοτεχνίας για ΕΠΑΛ και ΓΕΛ".Ο Κωνσταντίνος Μάντης είναι ένα από τα μέλη της συγγραφικής ομάδας. Τη συγγραφική ομάδα συμπληρώνουν οι: Μαρία Σταμλακού,  Μαρία Καζακίδου και Ιωάννης Ευγενικός. 


 

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να αποτελέσει πολύτιμο εργαλείο για μαθητές και εκπαιδευτικούς, καθώς ανταποκρίνεται απόλυτα στις απαιτήσεις του νέου συστήματος αξιολόγησης.
Ειδικότερα, το βιβλίο περιλαμβάνει:
- Ολοκληρωμένη θεωρία για το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας (πειθώ, περίληψη, μεθοδολογία σύνταξης μικροκειμένων, τρόποι ανάπτυξης παραγράφων, συνοχή, συνεκτικότητα, λειτουργίες της γλώσσας, ευθύς και πλάγιος λόγο, ύφος κειμένου, σημεία στίξης, παραγωγή γραπτού λόγου, επικοινωνιακό πλαίσιο).
- Αναλυτική θεωρία λογοτεχνίας, με παραδείγματα ασκήσεων.   
- Εφαρμογές και υποδειγματικές απαντήσεις στα ζητούμενα κάθε δραστηριότητας, ώστε να μπορέσει ο μαθητής να απαντά εύστοχα και με ακρίβεια.
- Πλήρη παρουσίαση 36 ενοτήτων σύγχρονου προβληματισμού που καλύπτουν τους θεματικούς κύκλους των σχολικών εγχειριδίων των τριών τάξεων του Λυκείου.
- 36 κριτήρια συνεξέτασης γλώσσας και λογοτεχνίας με κείμενα νοηματικά συναφή.
Το βιβλίο συνοδεύεται από βιβλίο απαντήσεων, στο οποίο υπάρχουν οι απαντήσεις των ασκήσεων θεωρίας και των κριτηρίων συνεξέτασης.

Λογοτεχνία: Θεωρία, ασκήσεις, δημιουργική γραφή
Το βιβλίο περιέχει τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία Θεωρίας της λογοτεχνίας που θα επιτρέψουν στον αναγνώστη να κατανοήσει πληρέστερα τις διάφορες τεχνικές δόμησης και έκφρασης του λογοτεχνικού λόγου. Η Θεωρία ακολουθεί τη διάρθρωση των κριτηρίων αξιολόγησης προσφέροντας, με συστηματικό και οργανωμένο τρόπο,  τα κλειδιά κατανόησης κάθε επιμέρους άσκησης. Επιπλέον, κάθε τμήμα της Θεωρίας συνοδεύεται από παραδείγματα ασκήσεων και εφαρμογών, ώστε να καθίστανται σαφέστεροι οι πιθανοί τρόποι αξιοποίησης και διερεύνησης των θεωρητικών στοιχείων σε ένα λογοτεχνικό κείμενο.
Στα κριτήρια αξιολόγησης των λογοτεχνικών κειμένων υπάρχει μεγάλη ποικιλία ασκήσεων που καλύπτουν όλο το εύρος των πιθανών ερωτημάτων που μπορούν να τεθούν σε κάθε δραστηριότητα. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, εξετάζονται: οι αφηγηματικές τεχνικές και οι αφηγηματικοί τρόποι, η οργάνωση της αφηγηματικής πλοκής ή της ποιητικής γραφής, το είδος του αφηγητή, τα εκφραστικά μέσα και τα σχήματα λόγου, τα ρηματικά πρόσωπα, τα σύμβολα, οι φωνές κι οι σιωπές, όπως και τα πρόσωπα, ο χώρος και ο χρόνος. Ενώ, έχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην παραγωγή λόγου, καθώς και στις ασκήσεις δημιουργικής γραφής.
Η επιλογή των κειμένων που έχουν χρησιμοποιηθεί στα κριτήρια αξιολόγησης έχει γίνει με βασική επιδίωξη να δοθεί η ευκαιρία στους μαθητές να γνωρίσουν έργα ποικίλων λογοτεχνικών ειδών -ποίηση, θέατρο, μυθιστόρημα, διήγημα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις- τόσο της σύγχρονης εποχής όσο και παλαιότερων περιόδων, από την ελληνική και την παγκόσμια γραμματεία.
****
 Σημείωση:Από το latistor.blogspot και η πολύ εύστοχη ανάλυση για την "Ελένη" του Γ.Σεφέρη,ένα ποίημα που περιλαμβάνεται στην εξεταστέα ύλη των παγκυπρίων εξετάσεων και το επεξεργαζόμαστε αυτές τις μέρες.Εδώ η ανάρτηση.

Κ.Καβάφης,Αλεξανδρινοί Βασιλείς.Μια ανάλυση από την Αγάθη Γεωργιάδου

Κωνσταντίνος Καβάφης 

Αλεξανδρινοί βασιλείς
 
της Αγάθης Γεωργιάδου

Το ποίημα «Αλεξανδρινοί βασιλείς» (1912) ανήκει στον κύκλο των Αλεξανδρινών ποιημάτων του Καβάφη, μαζί με το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», «Καισαρίων», «Το 31 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια», «Η δόξα των Πτολεμαίων», «Εν δήμω της Μικράς Ασίας» κ.ά. Αυτά τα ποιήματα επικεντρώνονται γύρω από την κοσμοϊστορική νίκη των Ρωμαίων στο Άκτιο (31 π.Χ.) και τη συνακόλουθη υποταγή του τε­λευταίου ελληνιστικού κράτους, του αιγυπτιακού, στη ρωμαϊκή αυ­τοκρατορία, γεγονός που σήμανε την οριστική εξαφάνιση του αρ­χαίου ελληνικού κόσμου. Έτσι, από τις τρεις κατηγορίες στις οποίες διακρίνονται τα «ιστορικά» ποιήματα του Καβάφη («ψευδοϊστορικά», «ιστορικοφανή» και «ιστοριογενή»), θα μπορούσαμε να εντάξουμε τα ποιήματα αυτά στα «ιστοριογενή», όπου δηλώνεται άμεσα το ιστορικό υλικό από το οποίο είναι εμπνευσμένα και κατά κάποιο τρόπο δεσμευμένα (Μ. Πιερής).
Στους «Αλεξανδρινούς βασιλείς» ο Καβάφης περιγράφει ένα γεγο­νός του 34 π.Χ. που διάβασε στους Βίους Παράλληλους του Πλούταρχου. Η περικοπή έχει ως εξής σε μετάφραση: «Αφού ο Αντώνιος γέμισε με όχλο το στάδιο και τοποθέτησε πάνω σε ασημένια εξέδρα δύο χρυσούς θρόνους, έναν για τον εαυτό του και έναν για την Κλεοπάτρα, και για τα παιδιά άλλους, λιγότερο εντυπωσιακούς, πρώτα ανακήρυξε την Κλεοπάτρα βασίλισσα της Αιγύπτου, της Κύπρου, της Λιβύης και της Κοίλης Συρίας με συμβασιλέα τον Καισαρίωνα, ο οποίος θεωρούνταν παιδί του Καίσαρα, και ύστερα ανακήρυξε βα­σιλείς των βασιλέων τους δικούς του γιους που είχε αποκτήσει με την Κλεοπάτρα- στον Αλέξανδρο επιδίκασε την Αρμενία, τη Μηδία και τα εδάφη των Πάρθων, όταν θα υποτάσσονταν στον Πτολεμαίο τη Φοινίκη, τη Συρία και την Κιλικία. Ταυτόχρονα, παρουσίασε τον Αλέξανδρο με μηδικό φόρεμα που συνοδευόταν από στέμμα και περσικό κάλυμμα κεφαλιού, ενώ τον Πτολεμαίο ντυμένο με υποδή­ματα, χλαμύδα και φαρδύ καπέλο».
Η τελετή αυτή είχε μεγάλη πολιτική σημασία για τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα, γιατί απέβλεπε στην κατακύρωση των χωρών που είχε κυ­ριεύσει ο Μέγας Αλέξανδρος στη βα­σίλισσα της Αιγύπτου και στα παιδιά της και στην ίδρυση μιας ελληνο­ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό οδήγησε τρία χρόνια αρ­γότερα στην τελική αναμέτρηση με τον Οκτάβιο και στον τραγικό θάνατο του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Με την αναφορά στην τελετή των Δωρεών ο Πλούταρχος στόχευε να δείξει τον ξεπεσμό του Ρωμαίου υπάτου, που είχε γίνει υποχείριο της Κλεοπά­τρας. Επιπλέον, ήθελε να αποδοκιμάσει τη διάβρωση του αυστηρού ρωμαϊκού ήθους του και την υποταγή του στην ανατολίτικη χλιδή.
Ο Καβάφης συνειδητά, σύμφωνα με ανέκδοτο αυτοσχόλιό του, δεν χρησιμοποιεί αυτούσια την περικοπή του Πλουτάρχου, αλλά τη μεταπλάθει επιλέγοντας μόνο τα σημεία που τον ενδιαφέρουν, περιγράφοντας, δηλαδή, από την τελετή μόνο ότι κατά τη γνώμη του έσπευδαν να δουν οι Αλεξανδρινοί («Την ανακήρυξιν εις βασιλείς των τριών υιών, των αρρένων κληρονόμων του οίκου των Λαγιδών»). Ως εκ τούτου, ερμηνεύεται εύκολα γιατί το πλήθος των Αλεξανδρινών αποκτά πρωτεύοντα ρόλο στο ποίημα και αποσιωπάται ο ρόλος του Αντώνιου στην τελετή, ενώ μνημονεύεται μόνο η Κλεοπάτρα ως μητέρα των παιδιών και παραλείπεται η συμβασιλεία της με τον Καισαρίωνα. Το ενδιαφέρον των Αλεξανδρινών είναι φυσικό να μην εστιάζεται στο λαμπρό σκηνικό (στο αργυρό βήμα και στους χρυσούς θρόνους), αλλά στην αμφίεση των παιδιών (μεροληψία Καβάφη: παραλείπεται η αμφίεση του Αλέξανδρου και Πτολεμαίου και ευνοείται του προσώπου που συμπαθεί ιδιαίτερα, του Καισαρίωνα, ο οποίος μάλιστα γίνεται το επίκεντρο του θεάματος). Έχουμε, βέβαια, και την αναμενόμενη ποιητική παρέμβαση: η όλη διαδικασία γίνεται αντικείμενο σαρκασμού από τον ποιητή-αφηγητή.
Το ποίημα έχει τα γνωστά καβαφικά γνωρίσματα: τον πεζολογικό χαρακτήρα, τη συμβολική χρήση ιστορικών προσώπων, την ειρωνεία, τον αισθησιασμό. Αρχίζει με την περιγραφή του ιστορικού γεγονότος της αναγόρευσης, στο οποίο επεμβαίνει σκηνοθετικά ο ποιητής τοποθετώντας την τελετή σε ανοιχτό χώρο (στο «Γυμνάσιο»), με πλήθος θεατές (Αλεξανδρινούς και λαμπρά αγήματα στρατιωτών). Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και προκαλεί όλες τις αι­σθήσεις, ιδιαίτερα την όραση. Είναι όλοι διψασμένοι για «να δουν» τα παιδιά της Κλεοπάτρας, τα οποία αναφέρονται κατά ηλικίες, με έμφαση στον Καισαρίωνα. Ο Αντώνιος είναι ανύπαρκτος στο σκηνικό, ενώ η βασίλισσα της Αιγύπτου έχει δευτερεύοντα ρόλο. Τον πρώτο ρόλο τον έχουν τα παιδιά. Είναι αξιοσημείωτο το ρήμα «τα βγάζαν» που χρησιμοποιείται για την πρώτη δημόσια εμφάνιση του Αλέξανδρου και του Πτολεμαίου και το οποίο δείχνει την πρόθεση κάποιων να αποκομίσουν προσωπική δόξα από την τελετή. Η αναγόρευση αρχίζει με την απονομή των βασιλικών τίτλων: πρώτα στον Αλέ­ξανδρο (7 ετών), ύστερα στον Πτολεμαίο (2 ετών) και τελευταίο στο δεκα­τετράχρονο Καισαρίωνα. Οι τίτλοι είναι εντυπω­σιακοί, αλλά χωρίς περιεχόμενο. Οι χώρες που τους προσφέρονται δεν ανήκουν στο βασίλειο της Αιγύπτου. Η φανταχτερή τελετή, λοιπόν, απέβλεπε στον εντυπωσιασμό του πλήθους με «θύματα» τα ανήλικα παιδιά της Κλεοπάτρας που ανέβηκαν στην εξέδρα σαν βουβά πρόσωπα τραγωδίας, «έρμαια του ανόσιου παιχνιδιού που παίζεται σε βάρος τους» (Μηλιώνης), ανίκανα να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα ή να προβλέ­ψουν τις εξελίξεις: το 30 π.Χ. ο Καισαρίων εκτελέστηκε, ενώ τα αδέρφια του αιχμαλωτίστηκαν και πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Η γνώση των ιστορικών λεπτομερειών, που δεν παρατίθενται από τον Καβάφη, δίνει μια τραγική διάσταση στο ποίημα: τη θυσία των παιδιών στο βωμό των μητρικών φιλοδοξιών.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον Καισαρίωνα και στην αμφίεση του, που τη χαρακτήριζαν ωραία υφάσματα σε ροδόχροα χρώματα, κορδέλες και πολύτιμοι λίθοι, ζαφείρια, αμέθυστοι και μαργαριτάρια. Η ομορφιά του Καισαρίωνα είναι εκτυφλωτική και καθρεφτίζει την ανατολίτικη πολυτέλεια. Οι πομπώδεις λέξεις της καθαρεύουσας που επιστρατεύονται για να αποδοθεί η εντυπωσιακή εμφάνιση του εφήβου περιέχουν ένα είδος ειρωνείας για την κενότητα και τη ματαιοδοξία του θεάματος, στοιχείο που ενισχύεται και από τον τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», που προέρχεται από την περικοπή του ιστορικού Δίωνος, αλλά συνειρμικά ανακαλεί στη σκέψη τον τίτλο που απέδωσαν τα λυσσασμένα πλήθη στον Ιησού λίγο πριν το σταυρικό θάνατο. Θα πρέπει, όμως, να επισημανθεί και ο αισθησιασμός, η συμπάθεια και η τρυφερότητα με την οποία περιγράφεται από τον Καβάφη ο Καισαρίων, μορφή που τον συγκινεί και σ’ άλλα του ποιήματα (πρβλ. τα ποιήματα «Καισαρίων» και «Τυανεύς γλύπτης»). Στο καβαφικό έργο, άλλωστε, είναι διάχυτη η λατρεία του κάλλους κι η εκλεπτυσμένη, ιδεαλιστική σύλληψη της ομορφιάς.
Στη συνέχεια, ακολουθεί η απομυθοποίηση: οι Αλεξανδρινοί γνώριζαν ότι το θέαμα και οι τίτλοι που αποδίδονταν στα παιδιά της Κλεοπάτρας δεν είχαν αντίκρισμα, «ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά». Προσποιούνται όμως πως γοητεύονται από το «ωραίο θέαμα» και από την όλη τελετή, γιατί ταιριάζει στη διάθεση της μέρας («η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,/ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό») και στο χώρο, το Γυμναστήριο, «ένα/θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης». Επιπλέον, τους εντυπωσίαζε η πολυτέλεια των αυλικών και η χάρη του Καισαρίωνα. Η μέσα σε παρένθεση επισήμανση του ποιητή ότι ο Καισαρίων ήταν «αίμα των Λαγιδών» αποτελεί ένα ειρωνικό σχόλιο για το ότι άξιζε το μέγιστο τίτλο, αφού από την πλευρά της Κλεοπάτρας ήταν γνήσιος κληρονόμος του αιγυπτιακού θρόνου. Με συσσώρευση κινητικών ρημάτων («έτρεχαν», «κι εν­θουσιάζονταν», κι επευφημούσαν») ανακεφαλαιώνει ο ποιητής-αφηγητής το ζήλο των Αλεξανδρινών να δουν την αναγόρευση, ενώ ήξεραν ότι η τελετή ήταν θεατρική πράξη πολιτικής σκοπιμότητας και ότι οι τίτλοι των γιων της Κλεοπάτρας ήταν «κούφια λόγια», μια πράξη κενότητας και κομπασμού. Αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να διασκεδάσουν με το θέαμα, αφού ήταν άλλωστε λάτρεις της οχλοβοής, της μουσικής, των παρελάσεων. Έπαιζαν και αυτοί ένα θέατρο, ανταποκρινόμενοι σ’ αυτή την κούφια επίδειξη ισχύος, δείχνοντας ενθουσιασμό κι επευφημώντας σ’ όσες γλώσσες ήξεραν (ελληνικά, αιγυπτιακά, εβραϊκά).
Η αδιαφορία, όμως, για την αποκάλυψη της αλήθειας σχετικά με το πολιτικό περιεχόμενο της «παράστασης» κι η απάθειά τους υποδη­λώνει μια εποχή παρακμής, κατά την οποία ένας ολόκληρος κόσμος βάδιζε προς το τέλος του κι οι πολιτικοί θεσμοί του είχαν ξεθωριάσει. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι εποχές παρακμής γοήτευαν τον Καβάφη, γιατί του θύμιζαν τη δική του. Εστιάζοντας ο ποιητής κυρίως στη στάση των Αλεξανδρινών υποδεικνύει έμμεσα την αντίθεση που συχνά χαρακτηρίζει τα λόγια και τα έργα των ανθρώπων και το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην επιφάνεια και στην αλήθεια, ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι».
****
Από το βιβλίο της Αγάθης Γεωργιάδου "Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες", που συνοδεύεται με CD της ΛΥΡΑ.  

****

Η Αγάθη Γεωργιάδου κατάγεται από την Κύπρο και είναι Διδάκτορας Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εργάστηκε ως Ειδική Επιστήμων στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και ως μέλος της Ομάδας Λογοτεχνίας στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας (Κ.Ε.Ε.) και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.).  Από το 2007 ως το 2014 υπηρέτησε ως Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων. Συνέγραψε με άλλους συναδέλφους τα Βιβλία Καθηγητή για τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄, Β΄ & Γ΄ Λυκείου και μετείχε σε Ομάδες εκπόνησης των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τη Λογοτεχνία και την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.
Στο προσωπικό συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται βιβλιοπαρουσιάσεις, επιστημονικά άρθρα και εκπαιδευτικά βιβλία στην Αρχαία,  Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία, όπως: Διαβάζοντας Κική Δημουλά (2001),  Λογοτεχνικές Διαδρομές (2005),  Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες, (2006), Η Ποιητική Περιπέτεια (2006), Η Νέα Ελληνική Λογοτεχνία Α΄ Λυκείου (2014), ), Διδακτική της Λογοτεχνίας (επιμ. 2017), Διδακτική της Νεοελληνικής Γλώσσας (επιμ. 2017) κ.ά.
****
Σημείωση:Θερμές ευχαριστίες στη φίλη Αγάθη, που μου εμπιστεύτηκε το κείμενό της.Μια ανάλυση που θα αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα για φιλολόγους και μαθητές.Ιδιαίτερα στην Κύπρο,μιας και το ποίημα διδάσκεται στη Γ΄Λυκείου.

Στην Κατερίνα Γώγου,του Φάνη Κρίγκου

Για δες λοιπόν που μια αντισυμβατική, αντισυστημική και αντικομφορμιστική φιγούρα, εξακολουθεί να πλανάται και να  πλανεύεται στα σκοτεινά στενά των δρόμων της Αθήνας, αντανακλώντας τα παιδιά που έπεσαν θύματα στις υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις της καθεστηκυίας τάξης.
Αυτά που είχαν στόχο τη ζωή κι έγινε η ζωή τους στόχος...

Η ζωή και  το εκρηξιγενές υλικό, διά βραδυφλεγούς φυτιλιού, του έργου της  Κατερίνας Γώγου, μπορούν να τύχουν βαθιάς και εκτενούς ανάλυσης που για την καταγραφή τους θα χρειαστούν αρκετά βιβλία. Στην παρούσα φάση προτιμώ να καταπιαστώ με κάτι συγκεκριμένο. Μέσα από αυτό, φρονώ πως, συμπυκνώνεται και η εν γένει φιλοσοφία της.

Ένα άτιτλο ποίημα - καταγεγραμμένο εν προόδω - στην ποιητική συλλογή «Τρία κλικ αριστερά», που στη συνέχεια ορίστηκε σε «εμένα οι φίλοι μου» για τις ανάγκες ονοματοδοσίας της μελοποίησής του, ηχεί επιδερμικά στα χείλη πολλών ανυποψίαστων ακροατών ως ένα ακόμη (γι΄ αυτούς) εύηχο σουξέ, θεωρώντας πως εκφράζει την δήθεν επαναστατικότητά τους και πως τους αφυπνίζει στιγμιαία  από την υπνωτικά παρατεταμένη και παραπεταμένη τους ζήση.
Λησμονώντας πως παραμένουν εσαεί νοικοκυραίοι, θεοκρατούμενοι κι έγκλειστοι στις εκλογικευμένες και μικροαστικές τους πρακτικές, δέσμιοι στον άτεγκτο κι άτεκνο συντηρητισμό τους.

Σ΄αυτό το ποίημα συντελείται μια ενεστωτική καταγραφή, σκεπτικού και ενεργειών των φίλων, όχι κατ’ ανάγκην του στενού της κύκλου αλλά και των απανταχού ιδεολογικά ταυτόσημων.
Οι δίπλα της άνθρωποι: Τραμπαλιζόμενοι στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών, περιθωριακοί, πρώην κομματικά μέλη και νυν ανένταχτοι, με σεξουαλική κατεύθυνση διαφορετική από αυτή του «ηθικά καθωσπρεπικού» πλήθους, εναλλακτικά επαγγέλλοντες, πυροτεχνηματικά υποτελείς δια της πειθούς των όπλων, κρεμασμένοι, ξεκρέμαστοι, έρμαια αποφάσεων των άλλων, αδύναμοι, αθώοι, παιδικοί, παιδιάστικοι, εξαρτημένοι, αντιδραστικοί, με κωδικοποιημένη διάλεκτο επικοινωνίας, ανέστιοι, απάτριδες, αναρχικοί, αποκλεισμένοι, απελπισμένοι, συγκεντρωμένοι σε συγκεκριμένες περιοχές δράσης κι αντίδρασης.
Οι φίλοι της: Μαύρα πουλιά, πένθιμα, υποβαθμισμένα κορακοειδή.
Οι φίλες της: Καταπιεσμένες, υποβαθμισμένες απ’ τον ευρύτερο φαλλοκρατισμό, με αισθήματα ενοχής, θύματα βίας, σκεύη ηδονής, με ψυχολογικά προβλήματα, μόνες, μοναχικές, μοναξιασμένες.

Εν κατακλείδι, συμπερασματικά και ουσιαστικά, η όποια και με όποιον τρόπο «φυγή» της, δεν ήταν εθελούσια.
Η Κατερίνα, η Ρηνούλα ή αλλιώς Μπέμπα, υπήρξε θύμα της αδιαφορίας, της απανθρωπιάς και της αγριότητας του στενού αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου της.
Γιατί, θύτης δεν είναι κατ’ ανάγκην αυτός  που υπό τις περιστάσεις και από τις καταστάσεις αφαιρεί τη ζωή. Θύτης είναι και αυτός που έμμεσα ωθεί, που εξοπλίζει, που οπλίζει, που στρέφει το πιστόλι στον κρόταφο του άλλου και τον εξαναγκάζει να αυτοπυροβοληθεί...

Ιστορίες καθημερινής τρέλας με πρωταγωνιστές και κομπάρσους επίσημα κι επίτιμα μέλη μιας κενο-νίας που έμαθε να καταστέλλει βίαια και να καταπνίγει ψυχοφθόρα, την όποια απόπειρα διαφορετικότητάς της, λησμονώντας πως οι διαφορετικοί ήταν αυτοί που έκαναν πάντα και τη διαφορά...

Φάνης Κρίγκος
****
Ο Φάνης Κρίγκος γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1974 στη Λύση Αμμοχώστου. Ξεκίνησε το ραδιόφωνο σε πειρατικούς σταθμούς κι εν συνεχεία από το 1998 στο ράδιο Αμόρε και από το 2002 στο Κανάλι 6, όπου και είναι ο παραγωγός της εκπομπής «Τρένο Φάντασμα» με την οποία κατέκτησε το πρώτο βραβείο από την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, στην κατηγορία «Μουσικές - Ψυχαγωγικές εκπομπές». Έχει διοργανώσει κι επιμεληθεί αρκετές συναυλίες κι εκδηλώσεις συνεργαζόμενος με μεγάλα ονόματα του μουσικού αλλά και του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου. Παρακολούθησε μαθήματα κλασικής κιθάρας και θεωρίας σε ιδιωτικό ωδείο. Με την ιδιότητα του dj έχει εμφανιστεί σε πολλούς χώρους ανά το παγκύπριο. Ασχολείται με διάφορες μορφές λογοτεχνίας όπως διήγημα, παραμύθι, δοκίμιο, κωμωδία και ποίηση, εκδίδοντας μάλιστα το 2009 το βιβλίο «Εκτός Ρεπερτ-Ορίου». Αρκετά από τα γραπτά του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο, ποιήματά του δε, έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες, ενώ δύο από αυτά έχουν συμπεριληφθεί σε δισκογραφικές δουλειές.
****
Σημείωση:Με χαρά φιλοξενούμε σήμερα ένα εξαιρετικό κείμενο του φίλου, Φάνη Κρίγκου για την Γώγου.Τον ευχαριστούμε που μας το εμπιστεύτηκε!
Δείτε εδώ και ένα παλαιότερο αφιέρωμά μας στην αγαπημένη ποιήτρια.