24 Δεκ 2015

Είναι Χριστούγεννα...

Δύσκολα κι αυτή τη χρονιά τα Χριστούγεννα...Και οι ευχές μοιάζουν να είναι διστακτικές.
Μα ίσως, τώρα είναι που τις χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Χριστούγεννα της αγάπης και της ελπίδας!
Κι ας ευχηθούμε,να΄ναι τα τελευταία Χριστούγεννα της δυστυχίας και του πόνου... 
Τα Χριστούγεννα του 2015...
****
 Και πάλι λες δεν είναι δυνατό
όλες αυτές οι ευχές να ψεύδονται
και πάλι λες δεν είναι δυνατή
τέτοια πανταχόθεν σύμπτωση,
δεν είναι δυνατή τέτοια πανταχόθεν συμπαιγνία.


Κώστας Μόντης, "Χριστουγεννιάτικες κάρτες"

****
 


Η περσινή μας ευχετήρια κάρτα
 ****
 Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

«Είδες –μου λέει- γεννήθηκε η ευσπλαχνία! Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα 

ωραιότερο απ’ αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης,"Η Γέννηση"
 ****

 ****
 Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.

Να την κάνεις αγάπη.


Νικηφόρος Βρεττάκος,"Το παιδί με τη σάλπιγγα"
****

11 Δεκ 2015

"Οι γλάροι των ονείρων μας...",ένα τραγούδι κι ένα ποίημα

Φωτό:Εύα Νεοκλέους
Ο γλάρος
Στίχοι και μουσική:Βάσω Αλαγιάννη
Τραγούδι:Βασίλης Διαμάντης
***

***

Φωτό:Γιαννάκης Παπαναστασίου
****
Η μελωδία της σιωπής

Eίναι γαλάζια
των ονείρων μου τ’ ακρότατα
κι είναι οι λέξεις μου
αρώματα της άνοιξης
που σμίγουν σε γιορτή
της μελωδίας.
Με τη σιωπή μου τραγουδώ
για την αγάπη μου
και οι γλάροι συντροφεύουνε
τους ύμνους...
Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,
Ακτίς 2015

13 Νοε 2015

Επτά χρόνια Επισημάνσεις!

Φιλοτέχνηση:Ανδρέας Λοφίτης
Οι "Επισημάνσεις" είχαν γενέθλια τον περασμένο μήνα.Κλείσαμε αισίως τα επτά χρόνια και βέβαια, συνεχίζουμε!!!Ευχαριστούμε που μας στηρίζετε και που είσαστε όλα αυτά τα χρόνια δίπλα μας!
Είναι γεγονός ότι οι αναρτήσεις μας έχουν κάπως αραιώσει και μειώθηκε ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων,όμως είμαστε σταθερά εδώ.Η κρίση των ιστολογίων οδήγησε πολλούς συν-μπλόγκερς στην παραμέληση/εγκατάλειψη των blogs τους και στην υιοθέτηση πιο απλών και εύκολων μορφών κοινωνικής δικτύωσης.Ωστόσο,τελευταία παρατηρείται μια τάση επιστροφής και ίσως(;) επανέλθουμε στις εποχές της ακμής.
Οφείλουμε ιδιαίτερες ευχαριστίες σε όλους εκείνους τους διαδικτυακούς φίλους που πίστεψαν σ΄εμάς και που πορευόμαστε μαζί όλα αυτά τα χρόνια.
Να είστε όλοι καλά και καλή μας συνέχεια! 

Και επειδή θα θέλαμε, με αυτή την ανάρτησή μας να γιορτάσουμε μαζί σας τα επτάχρονά μας,στείλτε μας τις ευχές σας με κάτι δικό σας(κείμενα,φωτογραφίες,τραγούδια).Θα τα δημοσιεύσουμε σε ειδική,εορταστική έκδοση!
**** 
 Η πρώτη μας "ιστορική" ανάρτηση ήταν εδώ
****

Ένα παλιό banner μας
 *****
Logo:Νίκος Ράμμος
 ****
Logo:Ανδρέας Λοφίτης
****

31 Οκτ 2015

Εύα Νεοκλέους "Εκ βαθέων",μια ανάλυση από τον Κωνσταντίνο Μάντη

                                                  Dorina Costras
 ****
Ευχαριστώ θερμά τον Κωνσταντίνο Μάντη για την ανάλυση του ποιήματός μου. Και είναι μεγάλη τιμή για μένα, που το ιστολόγιο "Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", αγκαλιάζει τόσο ζεστά τα Σημάδια για το δρομο
http://latistor.blogspot.gr/2015/10/blog-post_15.html
****
 Εύα Νεοκλέους «Εκ βαθέων»

                           Στη μητέρα μου

Αν ήμουν ποιητάρισσα
θα σε τραγουδούσα ολόγιομο φεγγάρι.
Θα τραγουδούσα
το βουβό σου κλάμα
την ώρα την ύστερη.

«Πότε θα ξανάρθεις», θα ρωτάς.
Και θα αφουγκράζεσαι
τις νύχτες αν πονώ.
Τις άπειρες χωρίς φεγγάρι νύχτες...

Θα ξανάρθω μάνα...
σίγουρα θα ξανάρθω.
Και θα ‘μαι ίδια φως

σαν το φεγγάρι....  

Το «Εκ βαθέων» είναι ένα ιδιαίτερα τρυφερό ποίημα από τη συλλογή «Σημάδια για το δρόμο» της ποιήτριας Εύας Νεοκλέους. Στο επίκεντρό του τίθεται η αγάπη για το ιερότερο πρόσωπο στη ζωή κάθε ανθρώπου, τη Μητέρα. Μια αγάπη που ξεπερνά συχνά τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης ζωής και συνεχίζει την πορεία της ακόμη και μετά την έλευση του θανάτου που κατορθώνει μεν να διακόψει την άμεση επαφή με το αγαπημένο πρόσωπο, αδυνατεί όμως να θέσει τέρμα σ’ αυτό το ακατάλυτο συναίσθημα.

Αν ήμουν ποιητάρισσα
θα σε τραγουδούσα ολόγιομο φεγγάρι.
Θα τραγουδούσα
το βουβό σου κλάμα
την ώρα την ύστερη.

Το αίτημα για το χάρισμα του ποιητικού λόγου που θα επέτρεπε την απαθανάτιση της αγαπημένης μορφής κατά τρόπο τέτοιο ώστε η μνήμη της ύπαρξής της να διασφαλιστεί από τη λήθη του χρόνου, μας παραπέμπει συνειρμικά στην ποιητική δωρεά που δέχεται ο Κρητικός, ο ήρωας του Διονύσιου Σολωμού, στην ομώνυμη ποιητική σύνθεση. Η απώλεια της αγαπημένης και ο απροσμέτρητος πόνος για εκείνη αντισταθμίζονται εν μέρει με το θείο δώρο του ποιητικού λόγου, που δίνει στον ήρωα τη δυνατότητα να υμνεί την αιώνια αγάπη του.
Αν το ποιητικό υποκείμενο είχε το χάρισμα του ποιητικού λόγου θα υμνούσε τη μητέρα σε όλη την ακμή της νεότητάς της, όταν ολόγιομο φεγγάρι ακόμη στεκόταν τροφός, προστάτης και καθοδηγητής για εκείνη. Θα υμνούσε ακόμη και τις στιγμές του τέλους της, όταν ο πόνος του επερχόμενου αποχωρισμού αγγίζει σημεία τέτοια που οι λέξεις δεν επαρκούν να αποδώσουν.
Και χρειάζεται πράγματι το δώρο της ποίησης ακέραιο -χωρίς και πάλι να είναι βέβαιο πως θα φανεί αρκετό- για να δοθεί με λέξεις η αγάπη της μητέρας κι όλα όσα εκείνη προσφέρει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή. Πώς να μιλήσει κανείς, άλλωστε, για μιαν αγάπη που διατρέχει κάθε λεπτό και κάθε σκέψη της ζωής του; Πώς να δώσει με λέξεις τον πόνο που κρύβει το βουβό κλάμα του τέλους, όταν το αγαπημένο πρόσωπο χάνεται για πάντα;

«Πότε θα ξανάρθεις», θα ρωτάς.
Και θα αφουγκράζεσαι
τις νύχτες αν πονώ.
Τις άπειρες χωρίς φεγγάρι νύχτες...

Η μητέρα που βρίσκεται με την ψυχή και τη σκέψη της πάντοτε πλάι στο παιδί της και ζει κάθε του χαρά και ζει κάθε του πόνο, σαν να είναι δικές της χαρές, σαν να είναι οι μεγαλύτεροι δικοί της πόνοι. Η μητέρα που ξενυχτά προσμένοντας∙ η μητέρα που ξέρει να διαβάζει κάθε λέξη και κάθε σιωπή του παιδιού της, γνωρίζοντας χωρίς καν να ρωτήσει πότε εκείνο πονά, πότε είναι θλιμμένο. Η μητέρα που στέκει πλάι στο παιδί της ακόμη και τις αφέγγαρες νύχτες, που η ζωή δεν έχει να δώσει χαρές∙ η μητέρα που αντέχει αγόγγυστα τις άπειρες νύχτες της θλίψης και της οδύνης, έτοιμη να δώσει και τη ζωή της για να προφυλάξει το παιδί της από τα δίχτυα του πόνου. Η μητέρα αυτή είναι το σιωπηλό, το πάντα σταθερό στήριγμα του παιδιού της, σε κάθε του βήμα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες πίκρες κι αν πρέπει να υπομείνει.

Θα ξανάρθω μάνα...
σίγουρα θα ξανάρθω.
Και θα ‘μαι ίδια φως

σαν το φεγγάρι....  

Η ποιήτρια διαβεβαιώνει τη μητέρα της πως θα έρθει και πάλι κοντά της, έστω κι αν ό,τι τους έχει πια χωρίσει είναι ο ακατανίκητος θάνατος. Θα ξανάρθει κοντά της έχοντας λάβει πια τη μορφή του φωτός∙ θα ξανάρθει έστω κι αν πρέπει να υπερβεί τα ανθρώπινα όρια∙ έστω κι αν πρέπει να βαφτιστεί στο φως, μοιάζοντας πια με το ολόφωτο φεγγάρι. Μια υπόσχεση που έχει τραφεί απ’ την άπειρη αγάπη που η μητέρα προσέφερε αδιάλειπτα σ’ όλη της τη ζωή∙ μια υπόσχεση με τη δύναμη όρκου ιερού, αφού αντλείται από τα αγνότερα βάθη της ψυχής.
Ο θάνατος δεν σημαίνει το τέλος αυτής της αγάπης, μιας κι υπάρχει αυτή η πρόθεση κι αυτή η πίστη της μελλοντικής επιστροφής. Σκέψη που μας παραπέμπει εκ νέου στην ποίηση του Σολωμού, ο οποίος συνήθιζε μετά από κάθε αναφορά στο θάνατο να προσφέρει την παραμυθία της ανάστασης, την ελπίδα της Δευτέρας Παρουσίας. Έτσι, στα βήματα του Κρητικού, που δεν άφησε το θάνατο να τον χωρίσει από την αγαπημένη του∙ που δεν επέτρεψε στο θάνατο του σώματος να καταλύσει την αγάπη που γέμιζε την ψυχή του, η ποιήτρια δίνει τη δική της ανάλογη υπόσχεση.

Κι η μελλοντική επιστροφή της είναι δοσμένη με μια εικόνα φωτός που έρχεται σε άμεση συνομιλία με την υπερβατική μορφή της Φεγγαροντυμένης. Ίδια φως, θα είναι η ποιήτρια, στο δικό της υπερκόσμιο ταξίδι, όπως λουσμένη στο φως του φεγγαριού και γεννημένη από αυτό πρόβαλε η θεϊκή μορφή μπροστά τα έκθαμβα μάτια του Κρητικού. 


****

15 Σεπ 2015

"Τα σημάδια για το δρόμο" στη Λάρνακα



Πρόσκληση
Η Πολιτιστική Κίνηση "Φίλοι της Λογοτεχνίας και Πολιτισμού"
και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Εύας Νεοκλέους
Σημάδια για το δρόμο
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015,ώρα 19:30
στην αίθουσα της Στέγης(Πλατεία Βασιλέως Παύλου,Λάρνακα).
Στην παρουσίαση θα απευθύνει χαιρετισμό ο Δρ.Κώστας Κατσώνης,Πρόεδρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας.

Για τη συλλογή θα μιλήσουν:
Αγγελική Ριαλά,Εκδόσεις Ακτίς
Άριστος Τσιάρτας,Επικεφαλής της Αρχής κατά των Διακρίσεων
Πάμπος Κουζάλης,ποιητής

Την εκδήλωση επενδύουν μουσικά η Έλενα Κώστα 
και η Βασιλεία Χριστοδούλου από το Ελληνικό Ωδείο Κιτίου-Αραδίππου.
Συντονιστής: Αντρέας Τιμοθέου,ποιητής
***

27 Αυγ 2015

"Σημάδια για το δρόμο",δύο ποιήματα


Ξαναγυρνάμε και πάλι στα "Σημάδια για το δρόμο" με αφορμή ένα εξαιρετικό βίντεο που δημιούργησε ο καλός φίλος και ποιητής Αντρέας Τιμοθέου.Τον ευχαριστούμε θερμά που αφιέρωσε τόσο χρόνο για τα "Σημάδια..".
****

****

Ποίηση

Δε χρειάστηκε και πολύ…
Μοναχά το μένος της αθωότητας
μέσα από τα τεράστια μάτια σου
που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές
καθώς ο χρόνος σταματά
και λαχταράει.
Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας
μες τη σοφή απεραντοσύνη
του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.
Κι ας μην το ξέρεις.
 
****
 
Ενόραση

Αιώνες περπάτησα γυμνή
ανάμεσα στις φυλλωσιές του Αυγούστου
και τις πηγές που δεν στέρεψαν.

Αιώνες ξεδιάλυνα των μαντείων τ’ ανερμήνευτα,
ξέροντας πως οι ανακατωμένοι αέρηδες
ήταν η ίδια η ζωή.

Τα καμώματα των καιρών πληθαίνουν
-μοίρα του ανήσυχου Ιθακήσιου-

Αιώνες αγρύπνησα
να ανιχνεύω τα σημάδια
από ήχους άλλων ουρανών…

Αιώνες χαράχτηκα
με το λευκό των γιασεμιών
σε αυλές με το αγιόκλημα της λύπης.

Ανήσυχοι


θα καταθέτουν
πανσελήνους
οι αιώνες μου.


Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015

***** 
Σημ.Ο Αντρέας Τιμοθέου είναι ποιητής και κατάγεται από τη Λάρνακα της Κύπρου.Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει στο βιογραφικό του ένα πλούσιο ποιητικό έργο και πολλές διακρίσεις.

4 Αυγ 2015

Από το ημερολόγιο ενός φοιτητή - Καλοκαίρι του 1974

Από το ημερολόγιο ενός φοιτητή
Καλοκαίρι 1974


Στη φωτογραφία οι έφεδροι ανθυπολοχαγοί του 304 Τ.Ε. από αριστερά προς δεξιά: Γιαννάκης Κολνάκος, Νίκος Νεοκλέους, Νίκος Τούμπας και Στέλιος Βασιλειάδης. .
Δημοσιεύουμε σήμερα ένα ημερολόγιο-χρονικό των τραγικών γεγονότων του Ιούλη και Αυγούστου του 1974, στο πολύπαθο νησί μας.Ο Νίκος Νεοκλέους,πρωτοετής φοιτητής στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ,καταγράφει επιγραμματικά τα γεγονότα,όπως ο ίδιος τα βίωσε,χωρίς σχόλια και προσωπικές ερμηνείες.Πιστεύουμε, πως γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο,το ημερολόγιο έχει ιδιαίτερη σημασία.Εδώ,ο Ιστορικός του μέλλοντος θα βρει πλούσιο υλικό για την περίοδο της Τουρκικής Εισβολής(1η και 2η φάση) αλλά και για τα γεγονότα που προηγήθηκαν.

Τετάρτη 10 Ιουλίου: Πολυτεχνείο Αθήνα. Τελευταία μέρα εξετάσεων.
Παρασκευή 12 Ιουλίου: Φτάνω στην Κύπρο. Μεταβαίνω στην Πάφο.
Σάββατο 13 Ιουλίου: Πηγαίνω στο χωριό μου (Επισκοπή Πάφου).
Δευτέρα 15 Ιουλίου: Το πρωί γίνεται πραξικόπημα. Κατεβαίνω στην Πάφο και παίρνω όπλο. Ανεβαίνω σε ένα από τα φορτηγά της φάλαγγας που ετοιμάζεται για να αναχωρήσει. Πηγαίνουμε προς Λευκωσία για αντίσταση. Στη Λεμεσό μας καθηλώνουν με πυρά στην παραλία. Τη νύχτα την βγάζω στην ταράτσα της Μητρόπολης Λεμεσού.
Τρίτη 16 Ιουλίου: Το πρωί η μάχη σταματά. Επιστρέφω στην Πάφο με λαντρόβερ. Το απόγευμα η Πάφος παραδίδεται. Δίνω το όπλο μου σε ένα γείτονα αστυνομικό και πηγαίνω στο χωριό μου.
Τετάρτη 17 Ιουλίου: Καλούν τους εφέδρους αξιωματικούς να παρουσιαστούν στο στρατό. Αγνοώ την πρόσκληση.
Σάββατο 20 Ιουλίου: Με ξυπνά η μητέρα μου στις 6 το πρωί. Τουρκική εισβολή. Κατατάσσομαι στο στρατό. Μεταβαίνω στην Ανωτέρα (Πέμπτη Ανωτέρα Τακτική Διοίκηση της Εθνικής Φρουράς). Ο Διοικητής της Ανωτέρας με στέλνει στο Μούτταλλο (Τουρκική συνοικία της Πάφου) και αναλαμβάνω καθήκοντα ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή. Αρχίζει η μάχη. Βάζουμε κατά του μιναρέ που έχει γίνει φυλάκιο - πολεμίστρα. Ο χειριστής του μπρεν δίπλα μου τραυματίζεται στο πρόσωπο.
Κυριακή 21 Ιουλίου: Παραδίδεται ο Μούτταλλος. Επιστρέφω στην Ανωτέρα. Με στέλλουν στα Μαντριά. Στο δρόμο πριν τη Γεροσκήπου μας κάνει επίθεση τουρκικό αεροπλάνο. Δεν υπάρχουν θύματα. Στα Μαντριά κάνουμε επίθεση με πυρ και κίνηση και τα καταλαμβάνουμε. Παίρνω την τουρκική σημαία που είχαν στην πύλη του χωριού. Το βράδυ κοιμάμαι σε ένα σπίτι στα Μαντριά.
Δευτέρα 22 Ιουλίου: Κάνουμε εκκαθάριση μέχρι τη θάλασσα. Μετά πηγαίνουμε στη Σουσκιού. Οι Τούρκοι είχαν ήδη φύγει. Το βράδυ κοιμάμαι στην Ανωτέρα.
Τρίτη 23 Ιουλίου: Στις 6 η ώρα ξεκινάμε μία διμοιρία με ένα φορτηγό για την Αυδήμου για εκκαθάριση. Στην Αυδήμου υπάρχει ήδη στρατός από τη Λεμεσό και επιστρέφουμε πίσω στην Πάφο. Το απόγευμα πηγαίνω στο χωριό με την τουρκική σημαία στον κόρφο.
Τετάρτη 24 Ιουλίου: Παρουσιάζομαι στην Ανωτέρα το πρωί και με στέλνουν στο Δεύτερο Γυμνάσιο Πάφου. Μπαίνω στο 304 ΤΕ ως Διμοιρίτης των όλμων 60 χιλιοστών, στο Λόχο Υποστήριξης.
Πέμπτη 25 Ιουλίου: Συλλαμβάνουν τους χωριανούς μου που ήρθαν με λεωφορείο να παραδώσουν τα κυνηγετικά τους όπλα και τσακώνομαι με τον Παπακλεοβούλου (Μόνιμο Αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς) μέχρι να τους αφήσει ελεύθερους να γυρίσουν στο χωριό.
Σάββατο 27 Ιουλίου: Το Τάγμα ετοιμάζεται να ξεκινήσει για το Σταυροβούνι. Πριν ξεκινήσουμε κατεβάζουν κάποιους επιλεκτικά από τα αυτοκίνητα. Από το Σταυροβούνι μας παίρνουν στη Νήσου, όπου στρατοπεδεύουμε κάτω από τις ελιές.
Κυριακή 28 Ιουλίου: Τις νύχτες κάνει κρύο. Σκάβω χαράκωμα και βάζω μέσα ποκαλάμες και κοιμάμαι τυλιγμένος στην κουβέρτα. Μπορούμε να πηγαίνουμε στο χωριό για καφέ. Τα τσιγάρα είναι δωρεάν.
Δευτέρα 29 Ιουλίου: Οι στρατιώτες είναι αγανακτισμένοι γιατί έχουν την εντύπωση ότι μας στέλνουν από την Πάφο στην πρώτη γραμμή για να σκοτωθούμε.
Τρίτη 6 Αυγούστου: Το μεσημέρι ξεκινάμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Στον παραλιακό δρόμο, πριν τη Βασίλεια, κατά τις 10 το βράδυ, μας χτυπάνε τα τουρκικά πλοία. Φορτηγά με τρομοκρατημένους στρατιώτες του 256 ΤΠ επιστρέφουν από Λάπηθο-Καραβά. Μας είπαν ότι το Τάγμα τους αποδεκατίστηκε. Κάποιος μου είπε ότι ο Ανθυπολοχαγός Μπιτσάκης με τον οποίο είχαμε υπηρετήσει μαζί στα Χαλάσματα της Πεντάγιας τον προηγούμενο χρόνο, είχε σκοτωθεί στη Λάπηθο. Αρκετοί στρατιώτες του Τάγματός μας λιποτακτούν. Το βράδυ κοιμάμαι στα χαρακώματα των ΛΟΚ.
Τετάρτη 7 Αυγούστου: Το πρωί πηγαίνουμε στις λεμονιές, κοντά στη Βασίλεια. Με διαταγή του Διοικητή ξεφορτώνουμε τα πυρομαχικά από τα φορτηγά. Μισή ώρα μετά αρχίζει το πυροβολικό από τον Πενταδάχτυλο να μας βάζει με θεριστικές βολές. Τα βλήματα σκάνε δίπλα μας. Καταφέρνω να διαφύγω μαζί με τον  Χριστάκη (μεγαλύτερο αδελφό μου που ήταν στη Διμοιρία μου) δια μέσου ενός ρυακιού. Διψώ πολύ. Ζητώ από κάποιους ξένους δημοσιογράφους λίγο νερό. Δεν μου δίνουν. Βρίσκω ένα πηγάδι και βγάζω ένα  κουβά νερό. Είναι γλυφό… Το Τάγμα είχε ένα νεκρό και 30 τραυματίες. Επιστρέφουμε στα Πάναγρα όπου κοιμόμαστε το βράδυ.
Πέμπτη 8 Αυγούστου: Το πρωί παίρνουμε διαταγή να φύγουμε για τη Φιλιά. Σε μένα ο Διοικητής δίνει διαταγή μαζί με τρεις στρατιώτες  να επιστρέψουμε πίσω στη Βασίλεια να φέρουμε τα εγκαταλειμμένα όπλα. Βρίσκουμε δύο πολυβόλα και πολλά πυρομαχικά. Δίπλα στα πυρομαχικά υπάρχει φωτιά, την οποία σβήνουμε. Ένα στρατιωτικό ελικόπτερο περιφέρεται πάνω από το χωριό. Κρυβόμαστε στις λεμονιές να μην μας δει. Παίρνουμε μόνο τα πολυβόλα και επιστρέφομε στη Φιλιά, όπου έχει στρατοπεδεύσει το Τάγμα. Το βράδυ ο Διοικητής μου δίνει εντολή να πάω πίσω στη Βασίλεια να φέρω και τα πυρομαχικά. Ο Χριστάκης μου λέει να μην πάω, γιατί είναι πολύ επικίνδυνο. Δεν μπορώ ν αρνηθώ διαταγή. Παίρνω ένα φορτηγό και μερικούς στρατιώτες και πηγαίνω πίσω. Φορτώνουμε τα πυρομαχικά και επιστρέφουμε αργά το βράδυ.
Παρασκευή 9 Αυγούστου: Παραμένουμε στη Φιλιά και ανασυντασσόμαστε. Εξακολουθούν να έρχονται στρατιώτες που είχαν αποκοπεί από το Τάγμα στη Βασίλεια.
Δευτέρα 12 Αυγούστου: Είμαστε στη Φιλιά. Παίρνω τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου. Έχω κοπεί στη Χημεία και τα Μαθηματικά.
Τρίτη 13 Αυγούστου: Μεταφερόμαστε στη Μόρφου. Στρατοπεδεύουμε στο Πάρκο, εκεί όπου κάθε χρόνο γινόταν το φεστιβάλ πορτοκαλιού.
Τετάρτη 14 Αυγούστου: στις 3 τα χαράματα ο Διοικητής καλεί τους Αξιωματικούς και μας εξηγεί την αποστολή μας. Αγία Μαρίνα για επιβράδυνση του εχθρού και μετά κάπου στους πρόποδες του Τροόδους. Ξεκινάμε για την Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας. Εκεί βγάζουμε χαρακώματα και ετοιμάζουμε αμυντική γραμμή. Το βράδυ κοιμόμαστε στα χαρακώματα.
Πέμπτη 15 Αυγούστου: Αρχίζει ο βομβαρδισμός από τα τουρκικά αεροπλάνα των χωριών της περιοχής. Βομβαρδίζουν και τις δικές μας θέσεις. Μονάδα της ΕΛΔΥΚ που ήταν πιο μπροστά από εμάς υποχωρεί. Το άρμα που είχαν καταλάβει από τους Τούρκους μας τρομοκρατεί. Ο οδηγός του σταματά και μας λέει ότι πίσω έρχονται τα τουρκικά τανκς και μας προτρέπει να φύγουμε. Μια νάρκη που είχε βάλει ο Φίλιππος (Φίλιππος Κρητιώτης Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Μηχανικού) ανατινάσσει το πρώτο τουρκικό άρμα και καθυστερεί τα υπόλοιπα. Υποχωρούμε στην Αυλώνα. Μόλις που προλάβαμε. Κάτω από τις ελιές μας βομβαρδίζουν ξανά τα αεροπλάνα. Παρακαλώ την Παναγία να νυχτώσει πιο νωρίς. Βραδιάζει. Τα αεροπλάνα φεύγουν αφού πρώτα βομβαρδίζουν όλα τα γύρω χωριά. Υποχωρούμε στη Βυζακιά. Το ραδιόφωνο μεταδίδει: «Αι ημέτεραι δυνάμεις αναδιπλούνται ομαλώς…»
Παρασκευή 16 Αυγούστου: Γίνεται ανταρσία από τους στρατιώτες του τάγματος. Αρκετοί ανέβηκαν στα φορτηγά, έστρεψαν τα όπλα κατά του Διοικητή και επέστρεψαν στην Πάφο μέσω Τροόδους. Παραμείναμε μόνο η μισή δύναμη του Τάγματος
Από εδώ και πέρα το ημερολόγιο μου παραμένει κενό.
Ύστερα από μια βδομάδα πήραμε διαταγή να επιστρέψουμε στην Πάφο… Την τουρκική σημαία την έκαψε η μάνα μου τον καιρό που εγώ έλειπα στον πόλεμο... 

Στις 17 του Σεπτέμβρη απολύθηκα από το στρατό και επέστρεψα στην Αθήνα για να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Έτσι πέρασα τις διακοπές μου, το καλοκαίρι του 1974, ως πρωτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου. Διακοπές που σημάδεψαν και επηρέασαν τη ζωή μου στη συνέχεια. Σαράντα χρόνια μετά αφιερώνω αυτό το ημερολόγιο σε όλους τους φίλους και συναγωνιστές του 304 Τάγματος Επιστρατεύσεως της Πάφου.
Νίκος Νεοκλέους


***** 
Σημείωση:Το κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στην εφημ. "Ο Φιλελεύθερος",καθώς επίσης και στο Ιστολόγιο "Λέσχη Ανάγνωσης,Λεμεσός".

1 Ιουλ 2015

Δύο ποιήματα για τον Ιούλιο







Καλό Μήνα Ιούλιο!
Δύσκολες οι μέρες.Αγωνία,ανησυχία,φόβος για το αύριο...
Δύναμη,αντοχές και κουράγιο σε όλους!
Ποτέ δεν ήταν εύκολοι οι Ιούληδες...


****
Επιλέξαμε να υποδεχτούμε τον Ιούλη με δυο ποιήματα από την ποιητική συλλογή
 Σημάδια για το δρόμο.

****
Ήταν καιρός...

Ήταν καιρός...
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.

Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός...

****


Φωτό:Εύα Νεοκλέους
Κάποτε ο Ιούλης…

Άκρως αποθαρρυντικά τα δεδομένα
πολλαπλών ματαιώσεων συνέχεια…
ο ήλιος του Ιούλη
κόντρα στο αξεδιάλυτο του ονείρου.

Κυμάτισμα ελπίδας
με την πρώτη άχνα της ανατολής.
Κατάθεση ψυχής
ανάμεσα στα φτερουγίσματα
των γλάρων
και των φιλιών το ατέλειωτο προσμένοντας.

Κάποτε ο Ιούλης τρελάθηκε
της ανείπωτης θλίψης
και της χαράς που λαχτάρησα
η συνύπαρξη
σ’ ένα πανηγύρι των ανατροπών…

Με τη λαχτάρα του Αυγούστου
ξεγελάστηκα.

****

Φωτό:Εύα Νεοκλέους

18 Μαΐ 2015

Παγκύπριες 2015,Θέματα των Νέων Ελληνικών(Προσθήκη)

Φωτό:paideia-news.com


Και εδώ οι οδηγίες διόρθωσης από την επιτροπή θεματοθετών 

****
Τα θέματα από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας εδώ
****
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙ∆ΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
∆ΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΣΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

ΠΑΓΚΥΠΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2015

ΜΑΘΗΜΑ: ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Ημερομηνία και ώρα εξέτασης: ∆ευτέρα, 18 Μαΐου 2015
8.00 π.μ. – 11.00 π.μ.

ΤO ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ ∆ΟΚΙΜΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ 7 ΣΕΛΙ∆ΕΣ


ΜΕΡΟΣ Α΄: Α∆Ι∆ΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ                                                                    (ΜΟΝΑ∆ΕΣ 20)




Η δεκαετία της οδύνης

Το 2000, η είσοδος  σε μια νέα χιλιετία  γιορτάστηκε  με πανηγυρισμούς  και μεγάλες προσδοκίες. Στο τέλος όμως της πρώτης δεκαετίας, οι ελπίδες που άνθισαν τότε περιορίσθηκαν, σε πολλά μέρη της γης, στην απλή ανάγκη επιβίωσης.  Με  τη  συνείδηση  ότι  οι  μονολεκτικοί  χαρακτηρισμοί  είναι  κατά κανόνα  επικίνδυνοι,  θα την αποκαλούσα  λοιπόν  «δεκαετία  της οδύνης».  Η δεκαετία  αυτή  επιφύλαξε  ωστόσο  στην  ανθρωπότητα  και  άλλα  δεινά:  την έξαρση     της     τρομοκρατίας,      τους     ιλίγγους     που     προκαλεί     μια «παγκοσμιοποιημένη» οικονομία, τα σημάδια, τα αμετάκλητα, ότι ο πλανήτης μας κινδυνεύει.

Στη   διάρκεια   αυτής   της   δεκαετίας   πύκνωσαν   τα   σημάδια   ότι   η   Γη «αργοπεθαίνει»  κι αυτό υποδηλώνει μια επικίνδυνη πλάνη. ∆ιότι σε κίνδυνο βρίσκεται μόνον το ανθρώπινο είδος. Ο ίδιος ο πλανήτης μας δεν θα χαθεί. Θα εξακολουθήσει να περιφέρεται, τραυματισμένος αλλά πάντοτε όμορφος, γύρω από τον Ήλιο. Μαζί του θα επιβιώσουν όσα είδη φυτών και οργανισμών δείχνουν αντοχή στη ρύπανση, στις κλιματικές αλλαγές, στα δεινά που επισωρεύει στον πλανήτη η ανθρώπινη αφροσύνη. Είναι άλλωστε φανερό ότι την ανθρωπότητα δεν θα την σώσουν οι ποσοτικοί περιορισμοί των ρύπων– που και αυτοί  αργούν!  Απαιτείται  μια ριζική  αλλαγή  στις προτεραιότητες αλλά και στις αξίες της ζωής.Μέσα στη γενική σύγχυση  της δεκαετίας,  υπάρχει  μία ανθρώπινη δραστηριότητα που παρουσιάζει σταθερή πρόοδο και δείχνει να έχει ορατούς στόχους. Είναι η επιστήμη. Στην κοσμολογία,  στη βιολογία, στην ιατρική, η επιστημονική γνώση έκανε και πάλι άλματα. Ενώ όμως λαμπρές υπήρξαν και αυτήν τη δεκαετία οι κατακτήσεις της επιστήμης, ισχυρά αντιεπιστημονικά ρεύματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ευπιστία. Μαύρη μαγεία και προφητείες κάθε λογής, θρησκευτικοί φανατισμοί και απαγορεύσεις. Αντίφαση της Ιστορίας – ή απλώς η ανθρώπινη φύση, που κατά τον Θουκυδίδη παραμένει αμετάβλητη;

Στο τυποποιημένο  πάντως ερώτημα  «τι σφράγισε  περισσότερο  τη δεκαετία που φεύγει;», η απάντηση μοιάζει αυτονόητη. ∆εν είναι οι τοπικοί πόλεμοι, η έξαρση  της βίας, η οικονομική  κρίση.  Παρόμοιες  καταστάσεις  υπήρξαν  και παλαιότερα. Τη δεκαετία σφραγίζει, αντίθετα και παράλληλα, η ανάπτυξη του διαδικτύου. Το διαδίκτυο πληροφορεί και σχολιάζει, γκρεμίζει συνήθειες αλλά και κτίζει νέες, διευκολύνει τη ζωή και ταυτόχρονα την αποστειρώνει. Εισχωρεί παντού: στις προσωπικές  μας σχέσεις αλλά και στην αναίρεσή τους, στην τέχνη   όσο   και   στη   συλλογική   μνήμη.   Ο   σύγχρονος   υπολογιστής   δεν καταγράφει απλώς τον πολιτισμό μας. Τον διαμορφώνει και τον προεκτείνει, και   μάλιστα   σε   κατευθύνσεις   ανεξέλεγκτες.   Είναι   παράδοξο:   όσο   οι δυνατότητες  της  επικοινωνίας  πυκνώνουν  –  με  το  διαδίκτυο,  τα  κινητά τηλέφωνα,  τις  δορυφορικές  συνδέσεις  –  τόσο  η  μοναξιά,  η  ανθρώπινη, μοιάζει να μεγαλώνει.

Κατά τη δεκαετία αυτή άρχισε να αναδύεται με έμφαση μια καινούρια απειλή. Η πιο ύπουλη ίσως, η πιο κυνική από όσες γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Είναι ένα οικονομικό  σύστημα που στηρίζεται   σε άυλες συντεταγμένες  και ομιλεί μια γλώσσα ακατανόητη.  Ισοπεδώνει  ωστόσο κυβερνήσεις  και λαούς, αξίες και όνειρα. Κανείς δεν ξέρει πώς εγκαθιδρύθηκε, ούτε πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το βέβαιο είναι: ότι λέξεις πρωτόγνωρες και παντοδύναμες – όπως  οίκοι  αξιολόγησης  ή  «αγορές»  και  μηχανισμοί  στήριξης  –,  αλλά  και άλλες που έχουν κάποιο παρελθόν – όπως επιτόκια και χρηματιστήρια, χρέος και   ομόλογα   –   έχουν   βυθίσει   την   ανθρωπότητα   σ’   έναν   μεσαίωνα ανισοτήτων, αβεβαιότητας και σκοτεινής προοπτικής.

Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, που είναι κινούμενο και κλυδωνιζόμενο, η πατρίδα μας παραμένει πάντα μια ιδιαιτερότητα.  Έζησε πολλά αυτήν την περίοδο, λίγα όμως φαίνεται να διδάχτηκε. Τα τελευταία χρόνια, βιώνει, ωστόσο, μια ιστορική στιγμή της: το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Γιώργος Γραμματικάκης, Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2013, σσ. 301-305(Διασκευή)

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

Α1. Αφού  μελετήσεις  το κείμενο,  να συνοψίσεις  σε συνεχή  λόγο  (120-150 λέξεις)  τα βασικά  σημεία του που τεκμηριώνουν  τον τίτλο «Η δεκαετία  της οδύνης».    Το    κείμενό    σου    πρόκειται    να    δημοσιευτεί    στη    στήλη «Ενδιαφέρουσες  Απόψεις» της εφημερίδας του σχολείου σου.                                                                                                                                 (μονάδες 8)

Α2.α. Στο «τυποποιημένο ερώτημα» της τέταρτης παραγράφου, τι κατά την άποψη  του συγγραφέα  «σφράγισε»  και τι «δεν σφράγισε»  περισσότερο  τη δεκαετία που φεύγει;

                                                                                                                                        (μονάδες 3)

Α2.β. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα έχει βυθιστεί «σ’ έναν μεσαίωνα ανισοτήτων, αβεβαιότητας και σκοτεινής προοπτικής.»

Να σχολιάσεις την πιο πάνω θέση σε μια παράγραφο 70-90 λέξεων.                          (μονάδες 3)


Α3.α. Να αναγνωρίσεις τον τρόπο ανάπτυξης της δεύτερης παραγράφου. Να τεκμηριώσεις την απάντησή σου με αναφορές στην παράγραφο.


Α3.β.  Να  εντοπίσεις  και  να  καταγράψεις  τα  δομικά  στοιχεία  της  πέμπτης παραγράφου.

(μονάδες 3)

****

ΜΕΡΟΣ Β΄: ΓΛΩΣΣΑ                                          (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)                                                        
Β1.  Να  αντικαταστήσεις  τις  υπογραμμισμένες  λέξεις  των  φράσεων  με ένα συνώνυμο και ένα αντώνυμο, συμπληρώνοντας σωστά τον πίνακα που ακολουθεί. Να αντιγράψεις τον πίνακα στο τετράδιό σου.                                                                                                           (μονάδες 3)



  
ΦΡΑΣΕΙΣ   
                                                             ΣΥΝΩΝΥΜΟ                                      ΑΝΤΩΝΥΜΟ
                                                                                                                     

1.   
έξαρση της τρομοκρατίας              

2.   
ανθρώπινη  αφροσύνη              

3.   
Είναι  παράδοξο           


Β2. Να γράψεις ένα παράγωγο ουσιαστικό και ένα παράγωγο επίθετο για το  καθένα  από  τα  πιο  κάτω  ρήματα.  Να  αντιγράψεις  τον  πίνακα  που ακολουθεί στο τετράδιό σου.     (μονάδες 4)



ΡΗΜΑ                                ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ                             ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΕΠΙΘΕΤΟ

1.   
μοιάζει              

2.   
φαίνεται              

3.   
περιφέρεται              

4.   
διδάχτηκε           




Β.3.  Να γράψεις  μία ολοκληρωμένη  πρόταση  για κάθε  μία από  τις πιο κάτω λέξεις, ώστε να φαίνεται η σημασία τους. Να διατηρήσεις το μέρος του λόγου στο οποίο ανήκει η κάθε λέξη.

(μονάδες 3)

ανεξέλεγκτες
 αμετάκλητα
αναίρεση
****
ΜΕΡΟΣ Γ΄: ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥ ΛΟΓΟΥ                           (ΜΟΝΑ∆ΕΣ 40)

"Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, που είναι κινούμενο και κλυδωνιζόμενο,  η  πατρίδα  μας  παραμένει  πάντα  μια  ιδιαιτερότητα. Έζησε πολλά αυτήν την περίοδο, λίγα όμως φαίνεται να διδάχτηκε. Τα τελευταία χρόνια, βιώνει, ωστόσο, μια ιστορική στιγμή της:  το τέλος των ψευδαισθήσεων."


Σε  άρθρο  σου  που  θα  δημοσιευθεί   σε  εφημερίδα,   και  με  αφορμή  το παράθεμα,  να καταθέσεις  τις απόψεις  σου για τα ακόλουθα:  Ποιες ήταν οι ψευδαισθήσεις  που βίωνε για τόσα χρόνια η πατρίδα μας και πώς το τέλος των ψευδαισθήσεων επέδρασε στην καθημερινότητα των ανθρώπων;
(450-500 λέξεις)




ΜΕΡΟΣ Δ΄: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ – ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ                              (ΜΟΝΑ∆ΕΣ 30)

Να  μελετήσεις  τα  παρακάτω  κείμενα  και  να  απαντήσεις  σε  όλες  τις ερωτήσεις που ακολουθούν.

Δ1. Στρατή Τσίρκα, «Αριάγνη»
 […]


Η Αριάγνη τον κοιτούσε με τα μαύρα μάτια της και δεν έλεγε τίποτα.
Μάτια που σε κοιτούνε και δε σαλεύουνε. Μάτια που μαλώνουνε. Η βροχή δυνάμωσε  κι ο κόσμος σκοτείνιασε.  Το παιδί με την προβιά. Θα του κόψει τουλάχιστο  να  χωθεί  σε  καμιά  πόρτα  για  να  μη  βρέχεται;  Αχ,  παιδί  μου Σταμάτη, αχ Καλλιόπη και Ουρανία, αχ κύρη τους εσύ που τους τα έμαθες αυτά. Γιατί γουμάρια; Γιατί κουρμπάτσι; Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος; Γιατί λοιπόν σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε; Πού θα σας βγάλουν αυτά τα μυαλά; […]

Ερωτήσεις:

α.  Να  εντοπίσεις  την  αφηγηματική  τεχνική  του  συγγραφέα  στο  πιο  πάνω παράθεμα και να τεκμηριώσεις την απάντησή σου με στοιχεία από το κείμενο.

β. Να εξηγήσεις τι επιτυγχάνεται με τη χρήση της τεχνικής αυτής.                                                                  (μονάδες 6)

****
Δ2. Μανόλης Αναγνωστάκης, «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.»

Στην οδό Αιγύπτου –πρώτη πάροδος δεξιά
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως. Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από
τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται, Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες, Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
∆εν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους. […]

Ερώτηση:

Στο απόσπασμα  η εικόνα του παρελθόντος  παρουσιάζεται  έμμεσα κατά τη διαδρομή του ποιήματος. Με βάση τους υπαινιγμούς που γίνονται, να ανασυνθέσεις την εικόνα του κοινωνικού και ιστορικού  παρελθόντος.                                                                                                              (μονάδες 8)

Δ3. Τάκη Σινόπουλου, «Ο Καιόμενος»

[…]
∆ιστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου. […]
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.



Γιάννη Ρίτσου, «Αποχαιρετισμός»

Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας, […]
σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απʼ τις ανάγκες σου.

Ερώτηση:

Να παρουσιάσεις συγκριτικά τη στάση ζωής των δύο ποιητικών υποκειμένων στα πιο πάνω αποσπάσματα.                                                                                                        (μονάδες 8)


Δ4. Δημήτρη Χατζή, «Το διπλό βιβλίο»

«Η Αναστασία των Μολάων»

Το στήθος μου γέμισε, το κορμί μου μέστωσε, την άκουγα πια τη θηλυκιά του φωνή – πολύ την άκουγα εγώ τη φωνή του κορμιού μου. Και ζούσα ακόμα με τα πουλιά μου μονάχα – τη μεγάλη χαρά μου μέσα στην απελπισιά τη μεγάλη. […] Χαιρόμουν γι’ αυτά. Ήξερα πια. Το πέταγμά τους εκείνο – πως είμουν εγώ. Πως τα πουλιά μου εκείνα – είμουν εγώ. Η ψυχή μου, που λέτε σεις. […]
*


Είταν γερός, βαρύς, σουλουπωμένος πολύ μέσα στα φανταρίστικα ρούχα του
[…] – το ʼνιωσα αμέσως, είταν ο άντρας μου αυτός.
Και δεν είταν. Το ξέρετε τώρα και σεις – αυτός ο Σταύρος είταν δειλός, ένας τρομαγμένος άνθρωπος, δεν ήθελε τ’ όνειρο, δεν έπαιζε τίποτα, φοβότανε μη γελαστεί, μη σκοντάψει. […] ∆ε το ʼκανα. Η διπλή μου ζωή ζυγιάστηκε λίγο, για πρώτη φορά – κ’ η παλάντζα της γύρισε στ’ όχι. Όχι, δεν άξιζε αυτός να τον σώσω […] – τ’ όνειρό μου πρόδινα μόνο – και δεν έσωζα τίποτα – ούτε κείνον ούτε εμένα. ∆ε λυπήθηκα. […] Έμεινα μόνη, με μένα, με τα πουλιά μου, και δεν άλλαξε τίποτα που πέρασε ανάμεσα αυτός ο Σταύρος.
*
[…] Και τότες ήρθε ο Βασίλης. […] Ο Βασίλης δεν είταν ο έρωτας, δεν είταν κανένα ζευγάρωμα  της διπλής μου ζωής, το σταμάτημά  της είταν. Είπα: – Αναστασία, κουράστηκα, φοβάμαι, δεν έχω κανέναν […]. Ας την πάω κάπου τη φτωχή μου τη μοίρα, μονάχα αυτήν, χωρίς την άλλη. ∆εν έχει άλλο, δεν έχει παραπέρα για σένα. Έτσι είπα. Και τότες – άμα το πεις μια φορά, πουλιά από κείνα δεν έρχονται πια. ∆εν  είναι δικά σου, να τα καλέσεις, να τα ζητήσεις όποτε θέλεις – εσύ ʼσαι δική τους, εκείνα διαλέγουν.

 Ερωτήσεις:
Να απαντήσεις στις ερωτήσεις κάνοντας αναφορές στα πιο πάνω παραθέματα:

α. Για ποιο λόγο διαφοροποιεί η Αναστασία τη στάση της απέναντι στον έρωτα και τι συνέπειες έχει η διαφοροποίηση αυτή στον ψυχισμό της;

 β. Τι συμβολίζουν τα πουλιά;
(μονάδες 8)

****

13 Μαΐ 2015

Η Ελένη Πατσιατζή παρουσιάζει την ποιητική συλλογή της Εύας Νεοκλέους "Σημάδια για το δρόμο"

Η Ελένη Πατσιατζή.Φωτό:Γιάννης Κωβαίος
Παρουσίασης συνέχεια...
Άλλη μια ανάρτησή μας για την εκδήλωση της Αθήνας(Polis Art,17 Απρ. 2015)
Συνεχίζοντας με τα κείμενα-εισηγήσεις για την ποιητική συλλογή "Σημάδια για το δρόμο" και μετά την εισήγηση της Αγάθης Γεωργιάδου,
δημοσιεύουμε σήμερα την παρουσίαση της συλλογής από την Ελένη Πατσιατζή.
Ευχαριστώ θερμά την Αγάθη και την Ελένη, τις δύο εκλεκτές φίλες,για τις εξαιρετικές αναλύσεις τους!


Αγάθη Γεωργιάδου,Ελένη Πατσιατζή,Αγγελική Ριαλά.Φωτό:Γιάννης Κωβαίος
Σύντομο βιογραφικό της Ελένης Πατσιατζή:
Η Ελένη Πατσιατζή είναι φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Σπούδασε στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι συντάκτρια του φιλολογικού ιστολόγιου «Ηλεκτρονική Τράπεζα Φιλολογικών Θεμάτων». Έχει εκδώσει με τον Δ. Χριστόπουλο το βιβλίο «Νεοελληνική Λογοτεχνία Α’ Λυκείου. Προτάσεις διδασκαλίας» (Πατάκης, 2012). Οι μεταπτυχιακές της σπουδές αφορούν τον τομέα της Εκπαίδευσης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
****
Το κείμενο:
Η πρώτη γνωριμία μου  με την κα Νεοκλέους, την Εύα, είχε γίνει μέσω του εξαιρετικού της φιλολογικού ιστολόγιου. Πολύ συχνά  επισκεπτόμουν τις αναρτήσεις της και ένιωθα πως είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μοιράζομαι πολλά κοινά  ενδιαφέροντα, αγωνίες, ευαισθησίες. Αργότερα, πάλι ο διαδικτυακός χώρος, που τόσο συχνά κατηγορείται για τη μόνωση και την απομάκρυνση των σύγχρονων υποκειμένων μας έφερε πιο κοντά . Στην πρώτη μας, εκτός κυβερνοχώρου,  συνάντηση στην Αθήνα η Εύα μου πρόσφερε ένα ακριβό δώρο, μια ποιητική συλλογή ενός Κύπριου φίλου της,του κυρίου Σταύρου Σταύρου. Σε μικρό χρονικό διάστημα με τίμησε με άλλο ένα ακριβό δώρο. Τους δικούς της στίχους. Αυτούς που παρουσιάζουμε απόψε, εδώ, σ’ αυτόν τον τόσο οικείο και ζεστό χώρο.

Με την πρώτη της ποιητική συλλογή η Εύα Νεοκλέους μάς συστήνεται ως μια εξαιρετικά λεπταίσθητη ποιητική φωνή και μας αποκαλύπτει τα σημάδια που ακολούθησε για την ποιητική της διαδρομή. Η διαδρομή αυτή κινείται, με χαρακτηριστική τρυφερότητα κι ευαισθησία, γύρω από ένα όλο και πιο απόμακρο σιωπηλό «Εσύ», προς μια ομιχλώδη Ιθάκη που δίνει μεν το ποιητικό «ταξίδι» αλλά αρνείται πεισματικά να γίνει το αραξοβόλι. Τα ποιητικά «σημάδια» τα ακολουθούμε κι εμείς πορευόμενοι από την ελπίδα και τον ενθουσιασμό των πρώτων συναντήσεων (όταν το ερωτικό φως αρχίζει να αχνοφέγγει, όπως το φως του φεγγαριού στη φάση της γέμισής του), στην πλήρη υπέρβαση του εγώ (όταν ο έρωτας γίνεται  φεγγάρι ολόγιομο και καταυγάζει τον ουρανό της ύπαρξης) αλλά και στη σταδιακή κι αναπότρεπτη φθορά που επιφέρει η ματαίωση και το ανεκπλήρωτο (όταν όλα αρχίζουν σταδιακά να σκοτεινιάζουν θυμίζοντας την τελική έκλειψη του φεγγαριού). Η επιλογή του συγκεκριμένου, προσεγμένου εξώφυλλου είναι εύγλωττη για τις προθέσεις της ποιήτριας και τη διασύνδεση της πορείας του φεγγαριού με τον πορεία που ακολουθούν τα ποιήματά της. Δεν είναι όμως μόνο το εξώφυλλο εξαιρετικά προσεγμένο. Όλη η συλλογή δομείται με αξιοσημείωτη μαεστρία.
Το ταξίδι ξεκινά με την ειλικρινή «Ομολογία» του ποιητικού υποκειμένου για τα συναισθήματά του.

Ομολογία
 Τα βράδια που μονάχα
το λευκό του γιασεμιού
μας τραγουδούσε
    με μύησες στις σιωπές σου

   Και τις λάτρεψα.

 
Φωτό:Εύα Νεοκλέους

 
Φιλοτέχνηση:Αγγελική Ριαλά


Ανάλογες εικόνες θα μας συντροφέψουν και στα υπόλοιπα ποιήματα της συλλογής. Το κλειδί της ερμηνείας τους βρίσκεται σε αυτή, την πρώτη ομολογία και είναι η μύηση στη σιωπή. Μια σιωπή που θραύεται με κάθε νέο ποίημα που ακολουθεί καθώς η ποίηση γίνεται το μέσο να αποκτήσει φως το σκοτάδι, εγγύτητα η απόσταση και ήχους η εκκωφαντική σιωπή.


Ο πρώτος κύκλος περιλαμβάνει ποιήματα γεμάτα προσμονή κι ελπίδα για εσωτερική πλήρωση μέσω της συνάντησης με το «Εσύ». Το ποιητικό σύμπαν καταυγάζεται από φως και η ζωή νοηματοδοτείται από μνήμες ερωτικών συναντήσεων. Ο χρόνος που κυριαρχεί είναι ο ενεστώτας και ο παρατατικός. Χρόνοι που επιλέγονται για να εκφράσουν το διαρκές παρόν μιας αίσθησης παρουσίας,  εν τη απουσία, μέσα από τη μνήμη αλλά και τη διάρκεια αυτής.

Όνειρα
Μετρούσα τα φεγγάρια και σε πρόσμενα
χάραζα πινελιές στα σύννεφα
να’ χεις σημάδια για το δρόμο
καλόπιανα τις νύχτες να γλυκάνουνε
να μη φοβάσαι το σκοτάδι.

[…]

Φιλοτέχνηση:Αγγελική Ριαλά


Ανάμεσα σε δυο φεγγάρια
Αόρατοι φόβοι
μικροσκοπικές βελόνες
εισχωρούν αργά
και με τρυπάνε…
Ανάμεσα σε δυο φεγγάρια
παρεμβάλλονται οι σιωπές
του νεκρού χρόνου και η προσμονή του ανέλπιστου…


Παράλληλα με την ελπίδα συνυφαίνεται ποιητικά και η σταδιακή συνειδητοποίηση των εμποδίων. Ο Έρωτας– Ιθάκη, αντίθετα με τα ειωθότα,  διαρκώς απομακρύνεται. Τα «Όνειρα» διαψεύδονται από πολλαπλές «Ανατροπές» και αρχίζει η οδυνηρή πτώση στην πεζότητα της καθημερινότητας αλλά και η συνακόλουθη υπαρξιακή σκοτεινιά. Ο παρατατικός δίνει τη θέση του στον αόριστο. Η σιωπή του «Εσύ» μετασχηματίζεται σε άσκηση σιωπών του ποιητικού υποκειμένου, σιωπών που γίνονται εξίσου εκκωφαντικές ανάμεσα στους στίχους.

Παραλλαγή σ’ ένα στίχο
Κανονικά, δεν πρέπει
να’ χω και παράπονο
-έτσι θα το’ λεγε και ο ποιητής-

Μου χάρισες τόσα σύννεφα
να’ χω να περιδιαβαίνω

Ευτύχησα το διάφανο των ματιών σου
και ξεχύθηκαν τόσες μελωδίες

Χάδι γλυκό το πέταγμα της σκέψης σου
νύχτες συντρόφεψε τα όνειρά μου.

Κανονικά….

Αν ήταν έτσι.

Στον β΄ κύκλο της συλλογής το ποιητικό υποκείμενο βιώνει επώδυνα -αλλά με αξιοπρέπεια- το ανεκπλήρωτο του έρωτα και την αναγκαστική απομάκρυνση. Οι στίχοι αποκτούν εξαιρετική πυκνότητα χωρίς όμως να χάνουν την ευαισθησία και τη φρεσκάδα τους.



Η γεωγραφία των αποστάσεων
Πρακτικά είναι αδύνατο
να ξεπεράσω την απόσταση.
Μέχρι σε σένα, ωκεανοί χιλιάδες…

Ήταν ανάγκη να επιστρατεύσεις
τόση γεωγραφία;



Στον  γ΄ κύκλο ποιημάτων  κυριαρχεί η οριστική διάψευση των ελπίδων αλλά και η αποδοχή μιας μοναχικής διαδρομής χωρίς μεμψιμοιρία, παραίτηση ή διάθεση μνησικακίας ή εκδικητικότητας . Η ποίηση γίνεται καταφύγιο, νάρκης του άλγους δοκιμή και μας δίνει εξαιρετικούς στίχους όπως οι παρακάτω:

Ματαιώσεις
Κάθε πρωί τακτοποιώ επιμελώς
τα ματωμένα μου όνειρα
φιλοτεχνώ με προσοχή το κατάλληλο φόντο
και τα φωτογραφίζω.
Το βράδυ τοποθετώ τις φωτογραφίες
στο ράφι με τα αζήτητα
κι ύστερα εκτελώ με ευλάβεια
μια-μια τις ματαιώσεις μου.

Με προσοχή
να μην αφήσω ίχνη…

Τα ίχνη όμως είναι εκεί, σημάδια του ποιητικού δρόμου. Ενός δρόμου σφραγισμένου από τρυφερότητα συνδυασμένη με δύναμη απαντοχής, από ευγένεια και ψυχική γενναιοδωρία συνδυασμένη με το θάρρος της εξομολογητικής διάθεσης. Τα εκφραστικά μέσα είναι απέριττα, ένδειξη ουσιαστικής κι επίπονης εργασίας πάνω στο ποιητικό υλικό. Τόσο από άποψη περιεχομένου όσο και από άποψη τεχνικής η συλλογή αυτή χαρακτηρίζεται από εντιμότητα. Αισθημάτων όσο και μέσων.


Η συλλογή κλείνει με ένα -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- συνταρακτικό ποίημα εκτός του κλίματος όσων προηγήθηκαν, με τίτλο «Εκ βαθέων». Και εδώ έχουμε μια de profundis εξομολόγηση, κι εδώ υπάρχει ένα «Εσύ» προς το οποίο απευθύνεται η ποιήτρια και εδώ η Απουσία είναι τετελεσμένη . Στο τελευταίο ποίημα το «Εσύ» όμως είναι η Μητέρα, η μία εκ των δύο του ζεύγους που ευτύχησε να είναι μαζί στη ζωή και στο οποίο είναι αφιερωμένη αυτή η συλλογή, ως οφειλή για όλα όσα πρόσφεραν με ανιδιοτέλεια. Η Απουσία και εδώ είναι καταλυτική .Η συντριβή μέγιστη. Η υπόσχεση συνάντησης με την Απούσα δίδεται μέσα από  μιαν εκπληκτική στη δύναμή της εικόνα  και συνιστά την ολοκλήρωση μιας ποιητικής συλλογής υποδειγματικά δομημένης, συνεπούς στις προθέσεις της και συγκινησιακά φορτισμένης γύρω από το πιο ευγενές αίσθημα  της ανθρώπινης ύπαρξης, την Αγάπη.

Θα ξανάρθω μάνα…
σίγουρα θα ξανάρθω.
Και θα ’μαι ίδια φως

σαν το φεγγάρι…

Καλώς όρισες στον ποιητικό μας ουρανό, Εύα!

**** 
 

Απόσπασμα από το ποίημα "Στη μητέρα μου"

 ****
Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Σημάδια για το δρόμο" από την Ελένη Πατσιατζή
Δημιουργία βίντεο:Αγγελική Ριαλά
Κινηματογράφηση:Δημήτρης Χριστόπουλος
Μουσική σύνθεση:Νεόφυτος Επαμεινώνδας 



2 Μαΐ 2015

Η Αγάθη Γεωργιάδου παρουσιάζει την ποιητική συλλογή της Εύας Νεοκλέους "Σημάδια για το δρόμο"



Η σημερινή μας ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης.
Δημοσιεύουμε,όπως είχαμε υποσχεθεί,την παρουσίαση της συλλογής "Σημάδια για το δρόμο", από την Αγάθη Γεωργιάδου.Το κείμενο διαβάστηκε στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Polis Art cafe στην Αθήνα,στις 17/4/2015.

Βιογραφικό σημείωμα της Αγάθης Γεωργιάδου:
Η Αγάθη Γεωργιάδου κατάγεται από την Κύπρο και είναι Διδάκτορας Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εργάστηκε ως ειδική επιστήμων στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και ως μέλος της Ομάδας Λογοτεχνίας στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας (ΚΕΕ) και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.).  Από το 2007 ως το 2014 υπηρέτησε ως Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων στην Ανατολική Αττική και τη Γ΄ Αθήνας. Συνέγραψε με άλλους συναδέλφους τα Βιβλία Καθηγητή για τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄, Β΄ & Γ΄ Λυκείου και μετείχε σε Ομάδες εκπόνησης νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τη Λογοτεχνία και την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.
Στο προσωπικό συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται βιβλιοπαρουσιάσεις, επιστημονικά άρθρα και εκπαιδευτικά βιβλία στην Αρχαία,  Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία, όπως: Διαβάζοντας Κική Δημουλά (2001),  Λογοτεχνικές Διαδρομές (2005),  Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες, (2006), Η Ποιητική Περιπέτεια (2006), Η Νέα Ελληνική Λογοτεχνία Α΄ Λυκείου (2014) κ.ά..

*****

Η Αγάθη Γεωργιάδου.Φωτό:Γιάννης Κωβαίος
*****
Εύα Νεοκλέους
Σημάδια για το δρόμο, Ακτίς 2015:

«Σημάδια για τα δρόμο» επέλεξε η Εύα Νεοκλέους για την πρώτη της ποιητική συλλογή. Τίτλος καίριος και πετυχημένος, όχι μόνο γιατί αντανακλά το πνεύμα όλης της συλλογής, αλλά και γιατί σ’ αυτή τη νυχτωμένη εποχή μάς χρειάζονται «σημάδια για το δρόμο», για να μην αποπροσανατολιζόμαστε, για να μην ξεχνάμε, για να θυμόμαστε. Χρειαζόμαστε σημάδια για τους μακρινούς δρόμους των σχέσεων, για τους κοντινούς φίλους και αγαπημένους που ξεμακραίνουν, για όλα όσα μας δένουν με το παρελθόν.
Τι είδους σημάδια; Για την Εύα Νεοκλέους, φεγγάρια γεμάτα ή μισά, ήλιοι λαμπεροί και σύννεφα που χαράζουν πινελιές στον ορίζοντα και εκπέμπουν μηνύματα αγάπης. Σημεία αλάθητα της φύσης, που καθώς τα κοιτάζεις, ξαναζείς τα συναισθήματα που κάποτε ένιωσες, σε μια άλλη στιγμή στο παρελθόν, κοιτώντας ένα άλλο «φεγγάρι» που άφησε μέσα σου βαθιά τα ίχνη του και σε σημάδεψε. Γιατί η λέξη «σημάδια» περιέχει διπλό φορτίο, θετικό και αρνητικό: ίχνη αλλά και τραύματα.
Ακολουθώντας μέσα στη συλλογή τα αχνάρια που αφήνει η ποιήτρια, παρακολουθούμε τη σταδιακή μετουσίωση του συναισθηματικού κλίματος από τη χαρά στην καρτερία, από την ελπίδα στη θλίψη και από την προσμονή στη ματαίωση. Έτσι, μπορούμε να διακρίνουμε στην ποιητική συλλογή τρεις ενότητες. Την πρώτη, την εκτενέστερη, θα την ονόμαζα: «ιχνηλατώντας τον έρωτα», τη δεύτερη, τη συντομότερη, «ανιχνεύοντας τη ματαίωση» και την τρίτη και σημαντικότερη: «ψηλαφώντας τις πληγές».  Ή, για να το πω με όρους της φύσης, που τόσο αγαπά η ποιήτρια, η πρώτη ενότητα αποτελεί την άνοιξη του συναισθήματος, η δεύτερη το ανελέητο καλοκαίρι και η τρίτη τον χειμώνα.
Η πρώτη περιλαμβάνει τα ποιήματα της αθωότητας, στα οποία αποτυπώνεται ένα συναίσθημα διαυγές και φωτεινό, αναπτυγμένο σε μια λατρευτή ομιλούσα σιωπή. Αποτυπώνει έναν έρωτα τρυφερό σαν το λευκό γιασεμί, κινείται σε σκηνικά με πανσελήνους, με ρόδινες ανατολές, όμορφα ηλιοβασιλέματα, γαλάζιους ουρανούς. Το ποιητικό υποκείμενο «χαράζει πινελιές» προσμένοντας το αγαπημένο πρόσωπο να έρθει με τη μορφή του ονείρου για να μεταμορφώσει με τα ζεστά του μάτια τον κόσμο, να τον μετατρέψει σε ποίηση. Όμορφος έρωτας, ένα «απέραντο γαλάζιο», ένα ζεστό αγκάλιασμα, φως που τυφλώνει, χιλιάδες προβολείς που καίνε. Σαπφικό όμως το παράπονο:
[…]
Ποίηση μονάχα εσύ
Κι ας μην το ξέρεις.
        («Ποίηση»)

Το ποιητικό υποκείμενο αναζητά το χάδι του αγαπημένου ή έστω την αίσθηση του χαδιού του, τη λάμψη των ματιών του, την αλήθεια τους. Ανακαλεί τις νύχτες του έρωτα, τις σιωπές, ακόμα και τις λύπες του. Έστω και μετρημένες αυτές οι στιγμές, είναι αρκετές για μιαν αιωνιότητα. Σ’ αυτές τις λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές η ποιήτρια γυρνά ξανά και ξανά με σιωπηλό παράπονο. Ο έρωτας με το μοναδικό φιλί του, πέρασε αφήνοντας βαθιά τα σημάδια του, καθοριστικά. Μνήμες, αισθήσεις, ματιές, όνειρα, όλα σκεπάζονται με ένα πέπλο χαρμολύπης.

Μονάχα μια στιγμή
κι εκσφενδονίστηκε το φως
άφατο θαύμα της ιέρωσης.

Μονάχα μια στιγμή
και η ιστορία απεφάνθη.
        («Άτιτλο»)

Σταδιακά, τα σύννεφα μαζεύονται στον ορίζοντα κι αρχίζουν οι ακυρώσεις. Οι γλυκές αγαπημένες σιωπές παγώνουν, «αόρατοι φόβοι» εισχωρούν, ο χρόνος  «ανάμεσα σε δυο φεγγάρια» νεκρώνει. Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση, η απόσταση μεγαλώνει και δύσκολα γεμίζει το κενό:

Πρακτικά είναι αδύνατο
να ξεπεράσω την απόσταση.
Μέχρι σε σένα, ωκεανοί χιλιάδες…

Ήταν ανάγκη να επιστρατεύσεις
Τόση γεωγραφία;
        (« Η γεωγραφία των αποστάσεων»)

Τότε, ο λόγος της ποίησης αρχίζει να δείχνει τα δόντια του: επιστρατεύονται λέξεις που ανακαλούν τον Σεφέρη, όπως «εκδίκηση», «πίκρα» «πληγές».
Στην τρίτη ενότητα ποιημάτων, το εσύ συρρικνώνεται, «φθίνουν οι χαρές», «ματώνουν τα φεγγάρια». Δεσπόζει το εγώ, η μοναξιά, η πικρή γεύση:

«Αγαπάς άλλη» τον ρώτησε.
Την άλλη μέρα το πρωί
Ένα πληγωμένο σπουργίτι
Βρέθηκε κουβαριασμένο
σε μια γωνιά της αυλής της.
[…]
        («Το πληγωμένο σπουργίτι»)

Ανακαλώντας τα σκληρά φεγγάρια εκείνου του Αυγούστου, το ποιητικό  υποκείμενο προσπαθεί να ανιχνεύσει τις αιτίες. Τα ερωτήματα όμως αναπάντητα:

ΙΙ
Εκείνο το βράδυ
που δολοφόνησαν τα όνειρα
σε περίμενα…

Μα πώς κατάφερες
Να κρύψεις τα σημάδια
Από το αίμα;
        («Επιλογικό»)

  Απογοήτευση, ματαίωση, διάψευση:

Αφού δεν έχεις και τίποτε
Να προσθέσεις στο φεγγάρι
Μην μπεις στον κόπο.

Έτσι κι αλλιώς
«είμαι καλά»…
    («Λακωνικό»)

Κι η συλλογή κλείνει με ένα ποίημα αφιερωμένο στη μητέρα, την αιώνια μάνα, στην οποία δίνει την υπόσχεση «θα ξανάρθω»…
Συνολικά θεωρημένη, η πρώτη ποιητική απόπειρα της Εύας Νεοκλέους, γεννήθηκε από ένα δυνατό βίωμα, από μια μνήμη ζωντανή και παρούσα, χωρίς όμως ίχνος μνησικακίας για τον χρόνο που εκδικείται προσπαθώντας να ξεθωριάσει πολύτιμα βιώματα. Με την ποιητική γραφή τα διατηρεί ατόφια, έτσι όπως τα γέννησαν στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες. Τα «Σημάδια για το δρόμο» αφηγούνται μια ιστορία που αντανακλά συναισθήματα αποκρυσταλλωμένα στο «τότε» και προεκτείνονται μέχρι το παρόν. Συναισθήματα που θησαυρίζει και καθαγιάζει, αναβιώνοντάς τα. Φέρουν μαζί τους μια αίσθηση πάλλευκη, εκτυφλωτική και το άρωμα του γιασεμιού και του αγιοκλήματος. Οι λιγοστές αυτές «σταγόνες» του παρελθόντος εξιδανικεύονται, εισχωρούν στους στίχους και τους γεμίζουν με φως:
Ι
Τώρα, σταγόνες ιερότητας
αναδύονται μέσα από το ανείπωτο
γαλάζιο σου
κι η αγιοσύνη αγκαλιάζει
την κατάργηση του χρόνου.
ΙΙ
Τόσο απρόσμενα ομόρφυνες τις μέρες.
Τόσο ανεπαίσθητα μπήκε το φως
κι απάλυνε το γκρίζο…
φτωχή πολύ η ποίηση
για να χωρέσει εσένα!
(«Επιτέλους»)

Είναι μια συλλογή που τη διακρίνει η χαμηλόφωνη ευγένεια των συναισθημάτων. Η φωνή της έχει τη μελαγχολία και το γνήσιο βίωμα της Πολυδούρη. Οι στίχοι της καλοδουλεμένοι, γοητεύουν με την αφοπλιστική απλότητά τους, αποπνέοντας μια λεπτή αίσθηση τρυφερότητας και θλίψης. Ωστόσο, πού και πού, αφήνουν κι ένα ρίγος παγωνιάς και μιαν αίσθηση κενού και ερωτικής απογοήτευσης. Και όμως, ο έρωτας, αν και ματαιωμένος, δεν έχει τη μεγαλοστομία του ρομαντισμού, αλλά τον διακρίνει η σεμνότητα του ειλικρινούς βιώματος. Είναι μια ποίηση ζεστή και ανθρώπινη, λέξεις που σε χαϊδεύουν επιφανειακά αλλά σε διαπερνούν κατάβαθα. Η αφηγήτρια μετρά ένα ένα τα φεγγάρια της, τις μέρες και τις νύχτες της με τις σιωπές τους, χωρίς να σε βαραίνει όμως ψυχολογικά. Σου δείχνει μόνο το δρόμο με τα δικά της σημάδια, με τη δική της ματιά. Καθώς προχωρείς στη συλλογή, ποίημα με ποίημα, στίχο με στίχο, αυτό που σε διαποτίζει σταθερά είναι η πεποίθηση πως οι χαρές και οι λύπες είναι όψεις του ίδιου νομίσματος: της ζωής που αν δεν σου χαρίσει απλόχερα και τα δύο, δεν μπορείς να την εκτιμήσεις όπως πραγματικά της αξίζει. Κι αυτό το πολύτιμο δώρο μας το χαρίζουν τα ποιήματα της Εύας Νεοκλέους.

 Αγάθη Γεωργιάδου 
****
Ευχαριστώ από καρδιάς την καλή και αγαπημένη φίλη Αγάθη,που με την ανάλυσή της πέτυχε να ανιχνεύσει σημάδια και πτυχές δυσδιάκριτες,με τον καλύτερο τρόπο!
****
Στο video η παρουσίαση της Αγάθης Γεωργιάδου.
Δημιουργία video:Αγγελική Ριαλά
Κινηματογράφηση:Δημήτρης Χριστόπουλος
Μουσική σύνθεση:Νεόφυτος Επαμεινώνδας
(Σημ.Αγγελική,Δημήτρη και Νεόφυτε, σας ευχαριστώ!)



****