5 Φεβ 2011

"Αλλήλων τα βάρη",Κική Δημουλά

Morning on the seine in the rain,Claude Monet

ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ
Κική Δημουλά

Να βρέχει θέλω όταν.
Όχι δυνατά.
Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα
όχι παραπάνω από σταγόνες

σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν
σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου

σταγόνες θέλω να μεταφέρουν
στον ώμο τους με ευλάβεια
όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων
τη μικροσκοπική σωρό

αντί λουλούδια άγριες σταγόνες του αγρού
θέλω να με οδηγούν προφυλαγμένη
απ'  τις θανατηφόρες λακκούβες
της μακαρίας οδού

όπως προφύλαξα κι εγώ τη μικρότητά τους
μην πνιγεί
σε μεγάλο ονείρων κατακλυσμό

μία σταγόνα, η τελευταία όμως, θέλω να μου δώσει
τον δίδυμό της ασπασμό.

Από τη συλλογή "Τα εύρετρα",Ίκαρος,2010

(Σημ.Η εικόνα είναι από εδώ)

5 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Δεν περιμένει κανείς σταγόνες δροσιάς, λόγια παρηγοριάς από τη Δημουλά. Ο λόγος της, ο καθαρτήριος λόγος της, απ' τα υπαρξιακά βάθη αναβλύζοντας, καθρέφτης αμείλικτος γίνεται.
( Κι όμως: με πόση χάρη, ε;)

Χαιρετισμούς, Εύα.

Ανώνυμος είπε...

Από τους στίχους που ξεχωρίζουν στα Εύρετρα!
"σταγόνες θέλω να μεταφέρουν
στον ώμο τους με ευλάβεια
όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων
τη μικροσκοπική σωρό"

Λεμέσια είπε...

Στο αντίβαρο η μικρότητα σταγόνων βροχής και το ανυπολόγιστο ελάχιστο του είναι. Μέχρι τέλους.

***

Σαγηνευτική αυτή η λιτότητα της αντισυμβατικής Δημουλά. Κατορθώνει, κάθε φορά, να εντρυφεί αφαιρετικά και έντεχνα στη στοχαστική ποίηση.

Eva Neocleous είπε...

Διονύση,
δεν ξέρω γιατί,αλλά κάθε φορά στέκομαι σ΄αυτό το ποίημα της συλλογής.Κάθε άλλο,όπως λες κι εσύ,από αισιόδοξους στίχους περιλαμβάνει.Κι όμως...το ασύντακτο "να βρέχει θέλω όταν." με την καθόλου τυχαία τελεία και ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα,ασκεί μια γοητεία.Καθαρτήριος,υπαρξιακός λόγος που λες και μας "προφυλάσσει από τη μικρότητά μας"...
Κι από μένα θερμούς(και λόγω πυρετού) χαιρετισμούς,Διονύση μου.

Eva Neocleous είπε...

@Ανώνυμος,
συμφωνώ...
******
Λεμέσιά μου,
εξαιρετικά,όπως πάντα, εύστοχα σχόλια!
Δες κι αυτό:
"Η πηγαία, όμως,η συνεχής και ως εκ τούτου επίπονη παραγωγή ποιητικής ύλης σχετικά με το καθημερινό,το προσωρινό,άρα το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ύπαρξής μας και των συμπτωμάτων της δημιούργησε ήδη έναν προσωπικό δρόμο ποιητικής,με σαφείς οδοδείκτες κοινωνικής και πολιτικής τάξεως.Η φωνή της,ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη,πέρα από τη «μαγεία» ή ίσως διά της «μαγείας»,καθοδηγεί συνειδήσεις ανθρώπων, συμμεριζόμενη τις υπερεπείγουσες ανησυχίες τους και εξορκίζοντας μαζί τους το κακό".Γ.Γιατρομανωλάκης,
Βήμα,20-6-2010