Στον αγαπημένο μας Παναγιώτη...

Παναγιώτης Μιχαηλίδης

 Δεν τα κατάφερε ο αγαπημένος μας συνάδελφος κι έφυγε από κοντά μας την περασμένη Πέμπτη το βράδυ.Τον συνοδεύσαμε όλοι χθες στην τελευταία του κατοικία.Η οικογένειά του,οι συγγενείς,οι φίλοι,οι συνάδελφοι και οι μαθητές του.Άρχισε εκείνη την ώρα της
νεκρώσιμης ακολουθίας να βρέχει ξαφνικά.Σύμπτωση;Το μικρό ξωκκλήσι στο Σπιτάλι ήταν γεμάτο ασφυκτικά,το προαύλιο ήταν γεμάτο,όλοι ήταν εκεί.Ξεχώρισα παλιούς του μαθητές και μαθήτριες,τώρα φοιτητές ή στρατιώτες.Είχε πάντα μια πολύ στενή σχέση ο Παναγιώτης με τα παιδιά.Τον λάτρευαν.(Σήμερα πρόσεξα πως πολλά παιδιά ανάρτησαν στο facbook φωτογραφίες με τον αγαπημένο τους καθηγητή)...
Ο Διευθυντής του σχολείου μας δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον επικήδειο λόγο.Ξέσπασε σε λυγμούς και τον άφησε στη μέση.
Προσπάθησα να  πω λίγα λόγια,είναι τόσο δύσκολο να αποχαιρετάς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο... Έπρεπε να βρω τη δύναμη...


*****
Τώρα, η γνωστή ψύχρα
Κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
Η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
Με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
Κι από τις καλημέρες σου.
(Αποδημητικές καλημέρες,Κική Δημουλά)
 

Αγαπημένε μας Παναγιώτη,Μας στοιχίζει που δε θ΄ακούσουμε ξανά την καλημέρα σου!
Η σεπτή και αγγελική μορφή σου αιωρείται σήμερα εδώ και υπερίπταται πάνω από την ανείπωτη κι απέραντη οδύνη μας. Αισθανόμαστε ανήμποροι και τόσο μικροί, εμείς, να συλλάβουμε το μεγαλείο του δικού σου ιερού αγώνα για τη ζωή, της δικής σου ατελεύτητης διαδρομής για την επιτέλεση του χρέους.

Πώς να μπορέσουμε, εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, να  δεχτούμε πως σε χαιρετάμε για στερνή φορά; Πώς φεύγεις τόσο νωρίς, τόσο πρόωρα, τόσο άδικα από κοντά μας. Πως για σένα το ταξίδι της ζωής σταμάτησε απότομα κι απρόσμενα κι ας είχες ακόμα πολύ δρόμο ακόμα να διανύσεις. Και σ΄ ευχαριστούμε που  έδωσες σε όλους μας μαθήματα αγώνα, ήθους, αξεπέραστης γενναιψυχίας και αξιοπρέπειας.

Μέχρι πριν λίγους μήνες ήτανε μια χαρά ο Παναγιώτης μας. Ο αγαπημένος μας συνάδελφος. Με το χαμόγελο, με τα πειράγματα και τ΄ αστεία του σε όλους, με τη μεγάλη καρδιά και την ομορφιά της ψυχής. Ο πιο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος, από τους πρώτους που ξεχώρισα  στο σχολείο. Η ψυχή του καθηγητικού συλλόγου και η αδυναμία των μαθητών του.
Στις εκδρομές και στις εξόδους του συλλόγου ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής κι ο εμψυχωτής όλων.
Ανάμεσά μας είχε αναπτυχθεί μια πολύ στενή φιλία. Ανταλλάζαμε σκέψεις για τα φιλολογικά μας, για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, για τα δεινά που βρήκαν τελευταία τον τόπο μας. Τρέχαμε όλοι κοντά του κάθε πρωί να μας αναλύσει τις οικονομικές εξελίξεις, μας άρεσε να τον ακούμε, γιατί ήταν πάντα αισιόδοξος…

Προς το τέλος του περασμένου Απρίλη ήρθε στο σχολείο ένα πρωί να μας χαιρετίσει ο Παναγιώτης. Ταξίδευε σε λίγες ώρες για θεραπεία στο εξωτερικό. Ήταν χαμογελαστός και μας αγκάλιασε έναν-έναν χωριστά. Το ξέραμε και το ήξερε πως είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση... 'Έφευγε και στο σχολείο είχε απλωθεί μια απέραντη παγωνιά... Τον κατευοδώσαμε τότε με τις ευχές  και την αγάπη μας και τον διαβεβαιώσαμε ότι η θέση του στο σχολείο και στις καρδιές μας θα είναι πάντα εδώ. Κι αυτό δεν αλλάζει ούτε και τώρα…

Πήραμε τόσα από σένα Παναγιώτη μου. Εμείς όλοι, οι συνάδελφοί σου, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως δε θα σ΄ έχουμε ανάμεσά μας, πως έφυγες από κοντά μας τούτο τον μελαγχολικό Νοέμβριο, πως μας άφησες τόσο πρόωρα…. Εμείς όλοι από το σχολείο σου, το αγαπημένο σου Λύκειο Λινόπετρας, πήραμε πολλά μαθήματα από σένα. Και σ΄ ευχαριστούμε θερμά γι΄ αυτό.
Αγαπημένε μας Παναγιώτη,
Για μας θα είσαι πάντα ανάμεσά μας. Μέσα στην Ομορφιά του Απέραντου, μέσα στο Κάλλος της Μεγαλοσύνης σου, μέσα στη Γειτονιά των Αγγέλων. Κι η  απουσία σου θα είναι πάντα παρουσία, γιατί «ξέχασες ανοιχτή του ονείρου την πόρτα»…
Από κει ψηλά, που έχεις ήδη αναληφθεί, θα βρεις τον τρόπο να παρηγορήσεις την αγαπημένη σου Μαρία, τα αγόρια σου, τους γονείς, τον αδελφό σου, τους συγγενείς. Θα βρεις τον τρόπο, με το μοναδικό σου χαμόγελο, ν΄ απαλύνεις τον πόνο των συναδέλφων σου και των αγαπημένων σου φίλων.

Αγαπημένε μας Παναγιώτη,
Τώρα που σε χώρα μακρινή κι αναμάρτητη πορεύεσαι, τώρα που κατάφερες μέσα από το επίγειό σου μαρτύριο, ν΄ αποκρυπτογραφήσεις το Άσπιλο, δέξου το στερνό Αντίο όλων μας.
Καλό σου ταξίδι!

Λεμεσός, Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013
*****
Όταν πρωτοεμφανίστηκε η αρρώστια ο Παναγιώτης κι η Μαρία,η αγαπημένη του σύζυγος, είχαν κάνει αυτό το μπλογκ.Η αγάπη του κόσμου τους έδινε δύναμη κι ελπίδα...Μένει εκεί τώρα το μπλογκ με τις φωτογραφίες και το χαμόγελο του Παναγιώτη για να το βλέπουμε και να μας θυμίζει τον αγώνα που έκανε για να κρατηθεί στη ζωή...

****

****
Προσθήκη(14/11/2013)

 

Η Ευανθία Μενελάου με τον αγαπημένο της καθηγητή.Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Χειρόγραφο αφιέρωμα του Παναγιώτη στο μαθητικό λεύκωμα της μαθήτριάς του Ευανθίας Μενελάου...

****
Μας δίδαξες το πιο σημαντικό μάθημα απ΄όλα.. Πως να είμαστε άνθρωποι, και πώς να γινόμαστε καλύτεροι μέρα με τη μέρα! Πάντα θα σε κουβαλάμε μέσα μας όπως σε μάθαμε, πάντα με το χαμόγελό σου, πάντα με την μεγάλη σου καρδιά και την απλόχερη αγάπη σου.!
Ευανθία Μενελάου
(φοιτήτρια)