Έξι ποιήματα για τη θάλασσα...

"Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται" γράφει ο Ελύτης.Στη σημερινή ανάρτησή μας σας παρουσιάζουμε ποιήματα που έγραψαν φίλοι  για τη θάλασσα.Πρόσφατα, οι Επισημάνσεις δημιούργησαν δική τους σελίδα στο facebook.Ζητήσαμε,λοιπόν,από φίλους/ες - ποιητές/τριες να μας στείλουν ποιήματά τους με θέμα τη θάλασσα.Η ανταπόκρισή τους ήταν συγκινητική και τους ευχαριστούμε θερμά γι΄αυτό.Θα ακολουθήσουν και άλλες αναρτήσεις αργότερα(ήταν αδύνατο να συμπεριληφθούν όλα τα ποιήματα εδώ) με συνεργασίες και προτάσεις φίλων.Είναι, εξάλλου, πάγια  θέση μας να δίνουμε λόγο και χώρο στους δημιουργούς.Οι συνεργασίες είναι πάντα ευπρόσδεκτες σ΄αυτό τον ιστοχώρο.

Εκτός από την πρώτη φωτογραφία, οι υπόλοιπες που συνοδεύουν τα ποιήματα,έχουν επιλεγεί από τους ποιητές/τριες που φιλοξενούμε.

Αλφαβητικά οι ποιητές/τριες:Βέρα Βασιλείου-Πέτσα,Κωνσταντίνος Κομιανός,Νίκος Πενταράς, Κωνσταντίνος Β.Σβεντζούρης,Σταύρος Σταύρου,Λιώ Τσιάχα.

 

Ίσκιο δεν κάνει η θάλασσα
 Βέρα Βασιλείου-Πέτσα

Στου βράχου τη σιωπή θητεύω
για την ανάδυση.

Πώς εμπιστεύτηκα τη θάλασσα
πώς παγιδεύτηκα στην πέτρα!

Δεν είχε στο βλέμμα άλλο
παρά κρυφές στιγμιαίες λάμψεις
συνήθειες μιας θάλασσας
φύλλο ασημί μες στις ανταύγειες της
κάτοπτρο στις αντανακλάσεις.
Και πριν αγγίξω το υδάτινο είδωλο
το βυθό αναρίγησε.
Πρόλαβε-ωστόσο-
με επιφώνημα κατάδυσης
να με καταδικάσει
δεσμώτη Προμηθέα.

Στην πέτρα θα περάσει η ζωή
και ίσκιο δεν κάνει η θάλασσα.

Από τη συλλογή "Σαράντα μίλια σιωπή", εκδ.Ιωλκός
*****
ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ
Κωνσταντίνος Κομιανός

Στον ορίζοντα πέρα,
ασπρίζουν
της θάλασσας
τ’ αραδοκύματα,
καταμεσής
στεριάς κι’ ουρανού
σαν υγρή χιονοστιβάδα,
 
εκτυφλωτικό,ενόσω
τ’ αστραποβόλημα
του στερεώματος,
διαθλά
μές της συννεφιάς το γκρίζο
του ήλιου τις αχτίδες.
 
Και το νερό
να στραφταλιάζει λουλακί
 
και να χαρίζεται,
ανένταχτο
στην πλάση.
 
Μήπως ξασπρίσει
της ζωής τη ρύπανση
 
και στην παραίτηση
της ύπαρξης,
μη δυνηθεί και
δώσει χρώμα…


*****
ΑΝ ΗΤΑΝ
 Νίκος Πενταράς

Το Φως χορεύει στον αφρό
λευκό πανί στο πέλαγος
μετάξι στον αγέρα
μέσα σ’ ανήλιαγη σπηλιά
η Μέδουσα παραμονεύει.
 
Πήρα τ’ αδράχτι
- κειμήλιο της γιαγιάς μου
της ξακουστής υφάντρας-
ν’ αδράξω το μετάξι
μ’ αδέξιος σαν ήμουνα
μου ξέφυγε απ’ τα χέρια
και πήγε ίσια στο βυθό.
Για χρόνια τώρα ψάχνω
στα φύκια και στην άμμο
ρωτώ τα ψάρια της σιωπής
ίσως αυτά με βοηθήσουν
μα κάνουν ελιγμό και μ’ αποφεύγουν
και τότες απελπίζομαι
βγαίνω ξανά στην επιφάνεια
ξαπλώνω μπρούμυτα
σε βράχο κυματοδαρμένο
και κλαίω μ’ αναφιλητά.
 
Το κύμα παίρνει το «γιατί»
από τα μάτια μου τα κόκκινα
το στροβιλίζει και μετά
με βία τ’ αμολά στα βράχια
κι εκείνο θρυμματίζεται
κι αντιλαλεί στ’ ακροθαλάσσια.
 
Αν ήταν, συλλογίζομαι, τουλάχιστο,
ένα χελιδονόψαρο,
αν ήταν κι άρπαζε ένα θρύψαλο
ίσως να μ’ οδηγούσε
να βρω τ’ αδράχτι της γιαγιάς,
γιατί γνωρίζουν τα χελιδονόψαρα
τα κατατόπια του βυθού
μα προπαντός γνωρίζουν ακριβώς
σε ποια γωνιά παραμονεύει η Μέδουσα.

Από τη συλλογή «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ», 1994
*****
Αγκάλιασμα
Κωνσταντίνος Β. Σβεντζούρης

Η θάλασσα μπροστά
χρώμα στα μάτια
τα πόδια ακίνητα
ρίζες στη γη
κι όλο
το μπλε του κόσμου
εντός μου
άσπιλο
βουβό
αεικίνητο.
Σ΄αγκάλιασα,
τα χέρια μου
στιγμή κι αιωνιότητα
λίκνο του χρόνου
αέρινο
όταν δειλά
έγειρες το κεφάλι
κει που ενώνονταν
φως και νερό
στο στέρνο,
ένιωσες ασφαλής
αθέατη στα βλέμματα
κι έλαμπες γυμνή
σαν ηλιαχτίδα
που ονειρεύτηκε
όνειρα λευκά.
Ώρα πολλή κοιμήθηκες
στο μέρος της καρδιάς
και ανασαίνοντας
βαθιά το σώμα
στο δέρμα
φύτεψες
ένα χαμόγελο...

Από τη συλλογή "Αποδημία" (Εκδόσεις iWrite 2013)


*****
...Εκείνο με τις εικόνες
Σταύρος Σταύρου




Η θάλασσα προσπαθεί ν’ αποκαλύψει
ένα μεγάλο μυστικό
ή το λιγότερο
να συναρμολογήσει ξανά
τους παιδικούς εαυτούς μας,
αυτά που χάσαμε κάποτε για ένα παγωτό
ή ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο,
τα φωταγωγημένα δρομάκια
όλο και πιο σκοτεινά
-ανεξήγητο βέβαια αν σκεφτείς
πως τα παιδιά πάντα χαμογελούσαν-
πράγματα εδώ κι εκεί
φλόγες να τρεμοπαίζουν σ’ ένα όνειρο,
ζήσαμε δε ζήσαμε
ποιος θ’ απαντήσει το φρικτό ερώτημα,
να εξηγήσει,
Ουρανέ,
άνοιξε πάλι το παιδικό βιβλίο με τις εικόνες
και θύμισέ μας
πώς είναι να κάνει κανείς όνειρα...

Από τη συλλογή "Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα"(Εκδόσεις Ακτίς 2012
*****
Θ΄ανταμωθούμε ξανά...
Λιώ Τσιάχα

Θα ανταμωθούμε ξανά
Σε κείνο το ξεχασμένο δειλινό
από χρώματα και λεμονανθούς
Σε κείνο το όνειρο που έγειρε
να αποκοιμηθεί στης λησμονιάς
την παρηγοριά..
Σε κείνη την άνοιξη που σμίλεψε
η νιότη τους ανθούς της
Αγάπη, παρηγοριά και φώς μου!!
Θα αγαπηθούμε ξανά ..
Πριν οι χείμαρροι ημερέψουν
κι ο φλοίσβος ψιθυρίσει
τον έρωτά του στον γυαλό
Πριν ο ήλιος προσκυνήσει την Νύχτα
και το φεγγάρι πλέξει τους στεναγμούς
στα μαλλιά σου..
Υάκινθοι και μύρα
του κόρφου σου οι χτύποι
κι η αύρα
ν' αντιφέγγει του ήλιου το ξημέρωμα
στο δάκρυ των ματιών σου
Σώπασε !!
*****