1 Ιουλ 2009

BlaCk piTt ο άριστος των αρίστων!

Τα αποτελέσματα των παγκύπριων εξετάσεων 2009, για τα ΑΑΕΙ της Κύπρου, καθώς και τις Στρατιωτικές και Δραματικές Σχολές Ελλάδας ανακοινώθηκαν χθες(30-6-2009) από τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας κ. Ολ. Στυλιανού.
Μιλώντας σε δημοσιογραφική διάσκεψη, η κ. Στυλιανού είπε ότι με την κατανομή έχουν διατεθεί 2.272 θέσεις, από τις οποίες 1.412 στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, 710 στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου, 90 στο Ανώτερο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο, 56 στις Στρατιωτικές Σχολές Ελλάδας και 4 θέσεις στις Δραματικές Σχολές της Ελλάδας.
Επιπρόσθετα, ανέφερε ότι «έχουν δοθεί για τελειοφοίτους και αποφοίτους Τεχνικών Σχολών και εσπερινών σχολείων, ως υπεράριθμες, συνολικά 87 θέσεις: για το Πανεπιστήμιο Κύπρου 31, για το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου 42, για το ΑΞΙΚ 11 και για τις Στρατιωτικές Σχολές της Ελλάδας 3. Από αυτές 10 δόθηκαν σε αποφοίτους εσπερινών σχολείων και 77 Τεχνικών Σχολών».
Το σύνολο των θέσεων ανέρχεται σε 2.359.
(Πηγή:Φιλελεύθερος)
Για τους πρωτεύσαντες δείτε το σχετικό άρθρο στον Πολίτη:
Έξι μαθήτριες και τέσσερις μαθητές στους 10 πρώτους

Ξεχώρισε πάλι το "ασθενές" φύλο
"Γνώριζαν ότι έγραψαν καλά και θα εξασφάλιζαν τη θέση που επιθυμούσαν, καθώς είχαν εργαστεί σκληρά τον τελευταίο χρόνο. Δεν ανέμεναν ωστόσο ότι θα κατάφερναν να μπουν στη χρυσή δεκάδα των πρωτευσάντων. Ο λόγος για τους υποψηφίους των παγκύπριων εξετάσεων, οι οποίοι μονοπωλούν κάθε χρόνο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης λόγω των επιδόσεών τους και των ιδιαίτερα υψηλών βαθμολογιών που εξασφαλίζουν. Για ορισμένους που πέτυχαν είσοδο στη δεκάδα, η επιτυχία ήταν αναμενόμενη. Κι αυτό καθώς γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η προσήλωση στα μαθήματά τους και η συστηματική μελέτη θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Την εξασφάλιση δηλαδή της θέσης που ήθελαν ή έστω μιας πολύ ψηλής βαθμολογίας. "(Πολίτης,1-7-09)

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές είτε πρώτευσαν είτε όχι.Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια θέση στα ΑΑΕΙ της Κύπρου και είδαν το όνειρό τους να πραγματοποιείται.Για τους υποψήφιους που δεν τα κατάφεραν τίποτε δεν τελειώνει εδώ.Υπάρχουν ακόμα πολλοί δρόμοι, πολλές ευκαιρίες, πολλές δυνατότητες.Μην απογοητεύεστε παιδιά!

Ας μου επιτραπεί εδώ να συγχαρώ ιδιαίτερα τον Black pitt, ένα παιδί που αξίζει ν΄ακούσουμε τι λέει σήμερα μέσα από το ιστολόγιό του, την Ονειροπαγίδα.Με τον Black pitt ανταλλάξαμε κάποια σχόλια(μέσα από τα blogs μας) με αφορμή το εξεταστικό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών.Τον είχα συγχαρεί και τότε για την κριτική ικανότητα και την ωριμότητά του.
Αυτό το κείμενο του δεκαοκτάχρονου παιδιού θεωρώ πως αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ για όλους εμάς τους μεγάλους.Για το Υπουργείο Παιδείας,για τους καθηγητές, για τους ιδιαιτεράκηδες, για την κοινωνία, για τα ΜΜΕ, για το εξετασιοκεντρικό σύστημα, για τη μη ύπαρξη ίσων ευκαιριών στην εκπ/ση και για τόσα άλλα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας.
Ο Black pitt παίρνει Άριστα με θαυμαστικό ενώ εμείς όλοι μένουμε ανεξεταστέοι.
Μας δίνει μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας αυτό το παιδί.
ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ!



BlaCk piTt
19,274
Για λίγες μέρες ακόμα θα είμαι αυτός ο αριθμός. Δεν έχω όνομα, ούτε ταυτότητα. Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από 5 ψηφία. Απαρτίζομαι από ένα διψήφιο αριθμό και 3 δεκαδικά ψηφία. Δεκαεννέα και διακόσια εβδομήντα τέσσερα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Υπάρχει ακόμα ένας αριθμός, που λέγεται δεκαεννέα και εννέα δωδέκατα. Τίποτα. Κρίμα δηλαδή να χάνεται τόσο άδικα. Ποιος νοιάζεται;

Το κορίτσι το λένε Βιολογία και γυροφέρνει στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ανταγωνίστρια της η Ιατρική που δεν καταδέχεται να ρθει στα μέρη μας. Μένει ψηλά, στη Θεσσαλόνικα. Η Βιολογία βρίσκεται κάτω από το φως του ήλιου, ενώ η Ιατρική περιμένει τον Αύγουστο να την σκιάσει με φωτόνια.

Ευχαριστώ τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τα αδέρφια μου. Μα προ παντός τους στυλοβάτες της εκπαίδευσής μας, τους καθηγητές. Επίσης, ευχαριστώ τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή και τη σκύλα μου την Κλάρα. Το ότι κανείς απ' αυτούς δε βοήθησε στην επιτυχία μου, δεν έχει σημασία.

Λάσπη. Μπόλικη λάσπη. Είναι μαθητές που τρέχουν να πάρουν τους βαθμούς τους, να αρπάξουν τα βραβεία και να γδάρουν τις υποτροφίες. Ήρθανε πρώτοι. Και πριν ανακοινώσουν τα βραβεία σηκώνονται για να τα πάρουν. Και όταν ισοβαθμούν σηκώνονται και οι δύο μαζί, μην προλάβει ο ένας να πάρει το βραβείο πριν από τον άλλον. Γιατί ίσως φανεί πως δεν ισοβάθμισαν.
Μόνο ένας μαθητής ήρθε πρώτος στη Βιολογία στο σχολείο του και δεν το ήξερε. Άργησε πολύ να σηκωθεί. Παραξενεύτηκαν όλοι. Παραξενεύτηκε κι αυτός. Δεν το περίμενε, γι' αυτό παρέμεινε στην καρέκλα για να ακούσει το όνομά του χιλιάδες φορές μες το μυαλό του να σιγουρευτεί.

Μην τους βλέπετε αυτούς που ήρθανε πρώτοι. Μην τους αφήσετε να σας γελάσουν. Είναι παιδιά που τους ξεπέρασαν κατά πολύ. Είναι παιδιά που δεν είχαν χρήματα για φροντιστήρια. Είναι παιδιά που οι γονιοί τους δεν ξέρουν γράμματα. Αυτά τα παιδιά έμαθαν να διαβάζουν μόνα τους. Δεν είχαν κανένα να τους βοηθήσει ή να τους στηρίξει. Έμαθαν από μόνοι τους να κάνουν λάθη και να τα διορθώνουν. Έτρεχαν μόνοι τους να βρούνε φροντιστήρια. Πάνε όλοι, έπρεπε να πάνε κι αυτά. Έτσι για να είναι όλοι ίσοι. Αυτοί όμως δεν είχαν γονιούς να τους πηγαινοφέρνουν. Σπαταλούσαν πολύτιμο χρόνο γιατί είχαν να πάνε με τα πόδια ή τα λεωφορεία, μέσα στη βροχή και κάτω από τον ήλιο. Και έχασαν αρκετά μαθήματα, γιατί δεν προλάβαιναν. Είναι αυτά τα παιδιά που είχαν απορίες και δεν είχαν κάποιον να ρωτήσουν. Και όταν μαζεύτηκαν αρκετές, είπαν να πάνε σε κάποιο καθηγητή. "Όχι δεν μπορώ να ρισκάρω να διδάξω σε ένα μαθητή προς το τέλος της χρονιάς. Έπρεπε να έρθει κοντά μου από την αρχή. Δεν πρόκειται να περάσει."
Είναι τα παιδιά που πρώτευσαν στο Γυμνάσιο και κάποιοι είπαν: "Πώς γίνεται να ήρθαν πρώτα τα παιδιά μιας ράφτενας. Φύγετε τα και βάλτε πρώτα τα παιδιά του πιλότου."

Δεν εκφράζω πικρία, ούτε ζηλεύω αυτούς που με ξεπέρασαν Ξέρω ότι ηττήθηκα και νίκησα μαζί. Ηττήθηκα για μένα, νίκησα για τους άλλους.
Αφιερώνω αυτή τη μικρή επιτυχία, που κάποιοι θεωρούν ως ύψιστη και τρέχουν να κεράσουν γλυκά, σε όλους αυτούς που δε με πίστεψαν, σ' αυτούς που με αμφισβήτησαν. Πιστέψτε με, είναι πολλοί. Κάποτε τους έδινα σημασία και ήμουν μες στην πικρία. Τώρα πια δε με νοιάζει.
1η Ιουλίου 2009

8 σχόλια:

Phivos Nicolaides είπε...

Με πρόλαβες Εύα. Συγχαρητήρια στα παιδιά και ευχές για καλή πρόοδο. Τέτοιες επιτυχίες πρέπει να τις τιμούμε και να ενθαρρύνουμε νέους μιμητές. Μπράβο σου Εύα.

Θερσίτης είπε...

Τι φαρμάκι και τι πίκρα βγάζει εναντίον της γενιάς μας και κυρίως των αξιών μας ο νεαρός! Το "μας" σε εισαγωγικά βεβαίως, γιατί όσα γράφει τα προσυπογράφω απολύτως.

Αμαδρυάς είπε...

Εύα, καίρια επιλογή η ανάρτηση του κειμένου του Μαύρου Πιτ!

Τι να λέμε εμείς από καθέδρας...Λέει τόσα πικρά πράγματα το παιδί!
Ευτυχώς υπάρχουν και τέτοια παιδιά, που μέσα στη επιτυχία τους έχουν πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει να νικήσουν τις δυσκολίες και να υπερβούν την κοινωνική κατάταξή τους. Η επιτυχία τους μετράει διπλά!

Πόση ευαισθησία, πόση οξυδέρκεια και πόσο ρεαλιστική ροσέγγιση της επιτυχίας!

Και πόσο ηχηρό το χαστούκι του στην παιδεία μας και σε μας, τους εκπαιδευτικούς...Όσο υπάρχουν παιδιά που σκέφτονται και νιώθουν μ΄αυτό τον τρόπο-και είναι πολλά- τόσο πρέπει να στοχαστούμε πάνω στο τι δεν κάναμε, τι χρωστάμε ακόμα, πόσους αγώνες χρωστάμε σ΄αυτό το δύσκολο ρόλο που βρεθήκαμε...

Eva Neocleous είπε...

@Phivos Nicolaides,
συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά Φοίβο, ιδιαίτερα όμως στον Black pitt που μέσα από το κείμενό του, εκπέμπει sos για τη δημόσια και "δωρεάν" παιδεία μας.

Eva Neocleous είπε...

@Θερσίτης,
την προηγούμενη της έκδοσης των αποτελεσμάτων είχαμε τις τελετές αποφοίτησης στα Λύκεια.Επισημότητες, τελετουργίες, τα γνωστά.Εκεί κάπου μπορεί και να μη σκεφτήκαμε ποτέ τα παιδιά σαν τον Black pitt.Tα παιδιά που δεν είχαν ίσες ευκαιρίες,που δεν τα στηρίξαμε, όπως είχαμε χρέος να κάνουμε...Και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε τι φταίει.
Και η συνέχεια.Τα ΜΜΕ πρόβαλαν τους πρωτεύσαντες, αφιερώματα, πηχυαίοι τίτλοι, δηλώσεις...
Για τα ανώνυμα παιδιά που αγωνίστηκαν μόνα, με μοναδικά τους όπλα την εξυπνάδα, το πείσμα και την αξιοπρέπεια, κουβέντα...
Κι αυτά πέτυχαν.

Αυτή τη φωνή δε δικαιούμαστε να την αγνοήσουμε!

Eva Neocleous είπε...

@Αμαδρυάς,
"ηχηρό χαστούκι", στέκομαι σ΄αυτό και συμφωνώ απόλυτα.
Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης και οφείλουμε να το αναλάβουμε.
Δυστυχώς- κι έχεις δίκιο- μένουμε στο "από καθέδρας"...
Και βέβαια τα δύσκολα εκεί βρίσκονται.
Να στοχαστούμε το τι δεν κάναμε και γι΄αυτά που πρέπει να κάνουμε!

VAD είπε...

Χαιρομαι για όλα τα παιδιά,τοζησα και ως γονιός και ως εκπαιδευτικός,η αγωνιά αλλά και η χαρά της επιτυχίας δεν περιγράφονται,τωρα για τη συνέχεια....(;;;)

Καλημέρα,Εύα...

Αμαδρυάς είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο του παιδιού ένιωθα τα ίδια ακριβώς συναισθήματα για το άδικο αυτό σύστημα και για την ανισότητα ευκαιριών. Το πόσο σκληρό είναι για ένα παιδί να αγωνίζεται μόνο να υπερβεί τις δυσκολίες και να ριχτεί σε αυτό τον ανταγωνισμό για μια θέση στον ήλιο!

Τα ζήσαμε πολλοί από μας. Δεν είμαστε οι εκπαιδευτικοί από άλλο κόσμο, παιδιά αυτού του κόσμου είμαστε οι περισσότεροι. Γι΄αυτό ,να ξέρουν τα παιδιά πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που ξέρουν τι θα πει αυτό και που δεν έχουν αφομοιωθεί απ΄αυτό το σύστημα που αγνοεί τα κοινωνικά προβλήματα, που επιβραβεύει μόνο τους "αρίστους", αυτούς που τα κατάφεραν καλύτερα να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις αυτών των εξετάσεων.

Πότε όμως θα συζητήσουμε πραγματικά οι εκπαιδευτικοί το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος και της ανισότητας ευκαιριών;

Πότε θα πάψουν νοοτροπίες τύπου Οέλμεκ να κυριαρχούν και να φαίνεται ότι νατιπροσωπεύουν όλους τους εκπαιδευτικούς; Νοοτροπίες που μας κρατούν μακριά από τις αγωνίες της κοινωνίας, που μας ξεκόβουν και μας μετατρέπουν σε μια κάστα ευνοημένων, υψηλόμισθων, βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων;

Πώς θα διαφοροποιηθούμε όσοι είμαστε διαφορετικοί και πιστεύουμε σε ένα όραμα, μια καλύτερη , δημοκρατική, ανθρωπιστική παιδεία, που θα δίνει ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά;

Μέχρι πότε θα παραμείνουμε σιωπηλοί θεατές του κομματικού παιχνιδιού που κρατά τους καθηγητές μέσα στη συντήρηση και τον αναχρονισμό;

Μήπως η ιδέα της ίδρυσης ενός άλλου Συνδικάτου,όχι"Συντεχνίας",αλλά πραγματικού Συνδικάτου-εκφραστή των αιτημάτων της κοινωνίας για την παιδεία και όχι των στενών εργασιακών συμφερόντων των καθηγητών και που θα μας βγάλει απ΄το τέλμα και το διασυρμό, είναι πια ώριμη;

Δε θέλουμε πια να μπαίνουμε στο ίδιο τσουβάλι με όλους αυτούς που κλείνουν τα μάτια,με αυτούς που ψέγει ο Μαύρος Πιτ και η μεγάλη μάζα των νέων για κοινωνική αναλγησία !