Η γόνιμη Ιστορία

Με αφορμή τον λόγο που εκφώνησε ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο αρθρογράφος της Καθημερινής επιχειρεί μια σύγκριση μεταξύ πολιτικού λόγου στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα αντίστοιχα.Αν τώρα προσπαθούσαμε να μεταφέρουμε τη σύγκριση και στα καθ΄ημάς, θα αναδεικνυόμαστε σαφώς καλύτεροι-όπως και σε τόσα άλλα άλλωστε- και θα τους βάζαμε όλους δίοπτρα.Διότι εμείς έχουμε πληθώρα από πολιτικούς, θρησκευτικούς ηγέτες,εκπροσώπους κινήσεων,οργανώσεων,αξιωματούχους γενικά που εκπροσωπούν επάξια τον πολιτικό λόγο σ΄αυτό τον τόπο.Επειδή όμως ο κατάλογος θα είναι μακρύς, θα αποφύγω την απαρίθμηση.

Η γόνιμη Ιστορία
Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Mια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαφορά μεταξύ του πολιτικού λόγου στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα ανέδειξε με το τελευταίο του άρθρο ο κ. Κώστας Ιορδανίδης. «Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ», έγραψε, «στον λόγο που εξεφώνησε μετά την ορκωμοσία του... αναφέρθηκε στις πολιτικές αρχές και στις ηθικές αξίες των Ιδρυτικών Πατέρων της χώρας του, με άφθονες συμβολικές αναφορές στον Αβραάμ Λίνκολν, επαναδιατυπώνοντας την εθνική μυθολογία, τόσο απαραίτητη για τη ζωή μιας χώρας...
Μεταφερόμενη η σκηνή στα καθ’ ημάς θα ήταν ωσάν ποτέ Έλλην πρωθυπουργός, επιχειρώντας να συνεγείρει τους πολίτες της χώρας μας, αναφερόταν -περιορίζοντας φρικτά τον ιστορικό ορίζοντα- στους αγωνιστές της Επαναστάσεως του 1821, στα Συντάγματα της Επιδαύρου ή της Τροιζήνας κ.λπ. Αντιλαμβάνεται κανείς την ιλαρότητα που θα δημιουργούνταν σε μία ανάλογη περίπτωση...» («Καθημερινή» 25.1.2009)
Είναι σημαντική η επισήμανσή του ότι από τον ελληνικό πολιτικό λόγο απουσιάζει το ιστορικό βάθος, αλλά αυτό δεν είναι συνέπεια του εκσυγχρονισμού. Η ιστορία απουσιάζει γενικώς από τον δημόσιο διάλογο, επειδή αυτό που διδάσκεται ως ιστορία δεν είναι παρά η καρικατούρα της. Είναι εθνικοί ασπρόμαυροι μύθοι που μόνο ιλαρότητα δημιουργούν και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η καρικατούρα χρησιμοποιείται στον λόγο μόνο των ακροδεξιών κομμάτων.
Η νεότερη ελληνική ιστορία είναι πλούσια σε αποχρώσεις και αντιθέσεις. Έχει γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ήταν η επανάσταση του 1821, προβληματισμούς στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού διαλόγου, προοδευτικά και οπισθοδρομικά νομοθετήματα. Έχει πολέμους με νίκες και (λιγότερες) ήττες. Αυτό όμως που όλοι οι Έλληνες έμαθαν ως ιστορία είναι τα τελευταία. Το μόνο που διδασκόμαστε, είναι η ιστορία της εθνικής μας ολοκλήρωσης. Όλα τα γεγονότα μπήκαν στην προκρούστεια κλίνη της Μεγάλης Ιδέας και παρά το γεγονός ότι η Μεγάλη Ιδέα εγκαταλείφθηκε, στα διδακτικά μας εγχειρίδια είναι ζωντανή. Ακόμη και οι αναπόφευκτες σε κάθε κοινωνία πολιτικές συγκρούσεις μεταφράζονται ως περιττή και επιβλαβής διχόνοια, που δεν επέτρεψε στους Έλληνες να αρθούν το ύψος του «διακηρυγμένου πεπρωμένου» τους.
Η ιστορία που είναι ζωντανή στον αμερικανικό πολιτικό διάλογο, είναι η κοινωνική ιστορία· δεν είναι η επέκταση των ΗΠΑ μέχρι τη δυτική ακτή της ηπείρου. Οι πολιτικές αρχές και οι ηθικές αξίες των ιδρυτικών πατέρων αφορούν την κοινωνική οργάνωση, όχι πόσα βόλια ξόδεψαν για τον εχθρό. Οι ιδρυτικοί πατέρες του ελληνικού κράτους -όσοι απ’ αυτούς είναι πραγματικοί και όχι για να υπηρετήσουν το ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα- εμφανίζονται χωρίς ιδεολογικό πρόσημο χωρίς κοινωνική θεωρία. Χωρίζονται σε «φλογερούς πατριώτες» και σε λιγότερο... ζεστούς. Το μόνο που μάθαμε για τον Κοραή ήταν το πάθος του για την ελευθερία της Ελλάδος, αλλά ο Κοραής δεν ήταν μόνο αυτό: Είχε θεωρία, συγκρούσεις με την εκκλησία και άλλα πολλά που αποσιωπώνται.
Η ελληνική ιστορία είναι πλούσια και μεγαλειώδης. Δυστυχώς συρρικνώθηκε για λόγους μιας παρωχημένης εθνικοφροσύνης και γι’ αυτό παραμένει άγονη. Η χρήση της καρικατούρας της στον πολιτικό λόγο θα ήταν όπως ορθά αναφέρει ο κ. Ιορδανίδης σαν «να εμφανίζονται εφ’ εξής οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες με φουστανέλες ή χλαμύδες, σε εξέδρες του Συντάγματος».
Πηγή:kathimerini.gr/,29-01-2009