6 Μαρ 2010

Πέρασα,Κική Δημουλά




Πέρασα
Κική Δημουλά
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από΄κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από΄δω, έχασα κι από΄κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.


"Το λίγο του Κόσμου",1971

12 σχόλια:

http://abebedorespgondufo.blogs.sapo.pt/ είπε...

Good blog.

nicostrim είπε...

Εύα, πολύ καλό! Μπράβο! Δεν βλέπω σχόλια σου στην επανένωση.

Κώστας είπε...

Τι να πει κανείς για την Δημουλά!
Σ΄ευχαριστούμε που μας την θυμίζεις...

Ανώνυμος είπε...

Τι πιο όμορφο αφιέρωμα για τη Μέρα της Γυναίκας!Τιμά τη γυναίκα η μεγάλη ποιήτρια!
Μαρία

ποραντίδα είπε...

Εύα μου, το blog σου εξελίσσεται σε φροντιστήριο ποιήσεως. Πολύ ξεχωριστή και αυτή η επιλογή σου, αφού στο ποίημα συνυφαίνεται η αμεσότητα και ο αυθορμητισμός του καθημερινού λόγου της ποιήτριας.
Η Δημουλά δεν αρέσει απλώς. Σου μιλά, την αισθάνεσαι. Κυρίως, όμως δεν αναλύεται. Μοιάζει μ΄ένα πρόβλημα που δεν λύνεται. Δένεσε μαζί της ερωτικά, την αγαπάς ειλικρινά και δεσμευμένα, επειδή αφορά τις βαθύτερες, τις ουσιαστικότερες, τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μας.
Διαβάζοντας την ποίηση της νιώθω το πιο ερωτικό παράπονο, την πιο ερωτική λύπη και μελαγχολία. Αν όλ αυτά λέγονταν θα έχαναν από το μυστήριο τους.
Πάντα τέτοια Εύα. Συγχαρητήρια

Υ.Γ. Κική, σ ευχαριστώ για το “φυλακτό” το ”επιλήψιμο” και για την “αυτοσχέδια” την ”άτεχνη” αγάπη.

Λεμέσια είπε...

"κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα"

Σ' αυτούς τους στίχους περικλείεται όλη η έννοια της ποιητικής φύσης. Η επιστράτευση της έμπνευσης που κολυμπάει ακόμη και σε στερεμένα ποτάμια...

Η Δημουλά πάντα προσιτή και ταυτόχρονα μεγαλειώδης...

Πολύ όμορφο, Εύα μου...
Καλό βράδι...

Eva Neocleous είπε...

Νίκο, σε χαιρετώ.
Μια χαρά τα πάτε και χωρίς εμένα...
Εδώ είμαι όμως...

Κώστα,
είναι παρούσα συνεχώς η Δημουλά...

Μαρία,
η πιο καταξιωμένη σήμερα Ελληνίδα εν ζωή ποιήτρια,ίσως, η Δημουλά.Τιμά τη γυναίκα,τιμά την Ελλάδα,τιμά την ποίηση.

Eva Neocleous είπε...

Ποραντίδα μου,
οι δικές σου παρεμβάσεις,που ομολογώ μου δίνουν μεγάλη χαρά,έχουν πάντα να προσθέσουν κάτι σημαντικό στην κάθε ανάρτηση.
"Φροντιστήριο ποιήσεως" λες.Ίσως, γιατί στην ποίηση καταφεύγουμε κάθε φορά για ν΄αντλήσουμε κουράγιο για τα δύσκολα.Και "ποίηση μόνον είναι"...
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου για την ποίηση της Δημουλά.Δεν αναλύεται,δε διδάσκεται κι είναι "έγκλημα" να προσπαθούμε να την "κατακρεουργούμε".Νομίζω το έχει πει κι η ίδια κάπου.
Κι εγώ σ΄ευχαριστώ

Eva Neocleous είπε...

Λεμέσιά μου,
το ξέρω(από τις αναρτήσεις στο μπλογκ σου) πως έχεις αδυναμία (κι εσύ) στην ποίηση της Δημουλά...
Και,αν δεν κάνω λάθος ξεχωρίζεις το "Η λιποταξία της χιονάτης";
"Όχι δεν είμαι λυπημένη",γι΄αυτό το στίχο επέλεξα το συγκεκριμένο ποίημα(από τα τόσα που ξεχωρίζω).
...
Σ΄ευχαριστώ,να΄σαι καλά κι εσύ...

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ιδιαίτερη "γυναικεία" ποίηση για την ιδιαίτερη αυτή μέρα, Εύα.
Πολύ καλή βρίσκω την επιλογή σου. Και πόσο συγκινητικό να συναντάς ποιότητα σε ιστολόγια εκπαιδευτικών, που διαβάζουν και νέοι, μια ποιότητα που, ούτως ή άλλως, σπάνια συναντάς αλλού.

Eva Neocleous είπε...

Διονύση μου,
"γυναικεία" ποίηση με ιδιαίτερο τρόπο γραφής,ωστόσο έχει απήχηση και στο αντρικό αναγνωστικό κοινό η Δημουλά.
Πάντα μ΄ένα καλό λόγο είσαι,σ΄ευχαριστώ...
Καλή δύναμη στους αγώνες!
Συμμεριζόμαστε την αγωνία σας.

Ανώνυμος είπε...

Γει νονά τί κάνεις ,?περνάς καλά???