28 Ιουλ 2021

Ο Ιούλιος μέσα από την ποίηση της Εύας Νεοκλέους

 


Ήταν καιρός...

Ήταν καιρός...
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.

Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός...


Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015

 ****

Κάποτε ο Ιούλης…

 Άκρως αποθαρρυντικά τα δεδομένα

πολλαπλών ματαιώσεων συνέχεια…

ο ήλιος  του Ιούλη

κόντρα στο αξεδιάλυτο του ονείρου.

 

Κυμάτισμα  ελπίδας

με την πρώτη άχνα της ανατολής.

Κατάθεση ψυχής

ανάμεσα στα φτερουγίσματα

των γλάρων

και των φιλιών το ατέλειωτο  προσμένοντας.

 

Κάποτε ο Ιούλης τρελάθηκε

της  ανείπωτης θλίψης

και της χαράς που λαχτάρησα

η συνύπαρξη

 σ’ ένα πανηγύρι των ανατροπών…

Με τη λαχτάρα του Αυγούστου

ξεγελάστηκα.

Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015

 ****


 

Μαύρος Ιούλης

Στο νησί μου

μαυρίζουν όλα

κάθε Ιούλη.

Για ποια ιστορία μου μιλάς;

Κι αυτή ακόμα

πενθεί σιωπή…

Εύα Νεοκλέους,Λευκή Σελίδα,Το Ροδακιό 2020

 ****

Οι λυπημένες λέξεις του Ιούλη

Είναι πολύ λυπημένες

 οι λέξεις τον Ιούλιο

και δεν τολμάς

να τις αρθρώσεις…

Λες μονάχα Ιούλιος.

Κι αυτό αρκεί!

Εύα Νεοκλέους,Λευκή Σελίδα, Το Ροδακιό 2020

18 Ιουλ 2021

Η "Λευκή Σελίδα" στη βραχεία λίστα των βραβείων βιβλίου PUBLIC 2021

 

 

H "Λευκή Σελίδα" στη βραχεία λίστα των Top10 για τη Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση,όπως αναδείχθηκε από τις ψήφους του κοινού στην Α΄Φάση των Βραβείων.
Σας ευχαριστώ θερμά όλους εσάς που στηρίξατε το βιβλίο!
Η Β΄φάση έχει ξεκινήσει.Αν επιθυμείτε να ψηφίσετε για τον τελικό,δείτε τον σύνδεσμο που ακολουθεί:

 

https://www.publicbookawards.gr/2021/vote2021.php?auto=1&CatID=5&id=1779

 

Από τις Εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ,Απρίλιος 2020

 

«Είναι η ποίηση καημός κι οι λέξεις της πληγές που αναβλύζουν αίμα. Από τα σημάδια για το δρόμο και τις πινελιές που χάραζα στα σύννεφα κύλησαν αιώνες με αποσιωπητικά ανήσυχα. Κύλησαν χρόνια χωρίς αριθμούς μέχρι να ξεπροβάλει η λευκή σελίδα και να  κλέψει την παράσταση. Ό,τι μεσολάβησε ήταν λυπημένες λέξεις, αντικαταστάτριες αυταπάτες και καταγραφές σιωπών. Ήταν ουράνια τόξα σε άσωστους ουρανούς και μυρωδιές από ανθισμένο  γιασεμί.

      »Πέρασαν άπειρα χρόνια και τα μυστικά της άνοιξης μου φανερώθηκαν. Με το φεγγάρι να μου κλείνει το μάτι και με τη φύση να μου χαμογελά. Με την ελπίδα να αχνοφέγγει. Κι  εγώ, προσδοκώντας, να ονειρεύομαι ένα αύριο με λευκές σελίδες που θα γράφουν οι άνθρωποι για τις ομορφιές του κόσμου…»

    Άλλοτε συνεπαρμένη κι άλλοτε λελογισμένη η γραφή της Εύας Νεοκλέους μοιάζει περατή τόσο από τα δώρα και τα κάλλη  του φυσικού περιβάλλοντος όσο και από τον πόνο και τα παράλογα δεινά που προξενεί ο άνθρωπος με τις πράξεις του. Αρμολογεί τις εμπειρίες και τις μνήμες με οδηγό τη μουσική των λέξεων, αυτές κυβερνούν τις ιδέες και τα αισθήματα, αυτές επάξια σηκώνουν την ευθύνη της αρμονίας. Τόνοι θαμποί, μελωδικοί, χροιές δειλινές, σεληνόφωτες, τραύματα και απώλειες μα και της αγάπης η κρούστα να γεφυρώνει τα ανοιχτά μέτωπα. 

 

Στο νησί μου / μαυρίζουν όλα / κάθε Ιούλη. Για ποια ιστορία μου μιλάς; / Κι αυτή ακόμα / πενθεί σιωπή…

 ***********