ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ-ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973
"Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι Μνημείο-Κραυγή-Ιστορική στιγμή.
Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.
Το Πολυτεχνείο άνοιξε δρόμους.Δύσκολους κι αντιφατικούς.
Αλλ΄ανοιχτούς σήμερα. Ας τους πάρουμε...
Δεν παραδινόμαστε".
Λόγια της Τόνιας Μοροπούλου στο βιβλίο της "Σήμερα πεθαίνει ο φασισμός", εκδόσεις Ερμείας.Πρόκειται για ένα βιβλίο που συγκεντρώνει σπάνιο φωτογραφικό υλικό από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και που είχε εκδοθεί από τότε.
Κάθε φορά, τέτοιες μέρες ανατρέχω σ΄αυτό. Είναι ανάγκη να μάθουν οι νέοι μας τι έγινε εκείνο τον Νοέμβρη.Να πειστούν ότι είναι ζωντανό το πρόσωπο του Πολυτεχνείου.
Τώρα, οι σχολικές γιορτές τυποποιημένες και καλουπωμένες...Οι μαθητικές διαδηλώσεις έχουν εκφυλιστεί...Χαβαλές,πλάκα και καφετέρια. Φταίμε κι εμείς που αδιαφορούμε.
Κατάντια!
Κι όμως στο χέρι μας είναι...
2 σχόλια:
Καλησπέρα σας, ωραία η γωνιά σας στο διαδίκτυο-να μη λησμονήσω να σας προσθέσω στους συνδέσμους μου.
Οι σχολικές γιορτές είναι ας μου επιτραπεί να πω εκ φύσεως πεπερασμένες. Αφορούν -υποτίθεται- παιδιά του αύριο (ούτε καν του σήμερα δηλαδή)δημιουργημένες ωστόσο στο ύφος το ήθος και το έθος από υλικά του χτες (τα δικά μας). Είναι εύλογο σε αυτές να βασιλεύει θριαμβευτικά η Νύστα.
Μιλάτε βέβαια εσείς, για τις σχολικές γιορτές και όχι για τη σκυτάλη που παραλαμβάνει στους αγώνες κάθε γενιά σαν μπαίνει στο Πανεπιστήμιο.
Φοβάμαι, πως η ίδια η έννοια της σχολικής γιορτής, είναι "μουσειακή". Θυμάμαι εμένα στις γιορτές της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Υπάρχει μία τόσο μεγάλη ανάγκη εξιδανίκευσης εκ μέρους των ενηλίκων, προκειμένου να τονίσουν το "διδακτικό" της ιστορίας που στο τέλος τη γεμίζουν με μυθολογίες και κομπορρημοσύνη. Συνταγή, εξόχως απωθητική για τα πιτσιρίκια που σίγουρα, θα προτιμήσουν να σπάσουνε πλάκα ή να την κοπανήσουν για την καφετέρια να που τα δικά τους. Εφόσον τα "δικά μας" , έτσι όπως σερβίρονται δεν τους αφορούν (Αφορούν κανέναν άραγε;)
Είναι στο χέρι μας λέτε. Είναι; Ρωτάω…
Αν κάτι είναι πράγματι στο χέρι μας, είναι να τα μάθουμε από νωρίς να μας αμφισβητούν. Να μάθουν από την αρχή πως δεν υπάρχουν περιοχές διδαχής ιερές και άβατες. Πως γνώση σημαίνει «ρωτάω». Πως στη γνώση κανείς φτάνει και με το «όχι».
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανό όσο καταλαβαίνουμε πως το δικαίωμα της Εξέγερσης –ακόμα και της τυφλής- είναι πολύτιμο καύσιμο για να πάμε ένα βήμα μπροστά. Όταν η δική μου γενιά έτρεξε εκείνον τον Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο, δεν ήξερε με σαφήνεια το γιατί. Ήξερε όμως , εισέπραττε από παντού την περιρρέουσα αδικία και την γκριζάδα των συνταγματαρχών. Αλλά η εξουσία πάντα το ίδιο αποπνέει.
Έχουμε λησμονήσει τον Μαγιακόφσκι. Και εδώ, την «πατάμε».
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις-απόψεις σας. Ο χαρακτήρας των σχολ. εκδηλώσεων είναι μουσειακός και ξεπερασμένος.Δυστυχώς όμως κάθε προσπάθεια να αναλάβουν οι ίδιοι οι μαθητές τη διοργάνωσή τους(και μιλώ για μαθητές Λυκείου)πέφτει στο κενό.Δεν έχουμε μαθητικό κίνημα στην πραγματικότητα στην Κύπρο κι οι μαθητικές κοινότητες μόνο με επουσιώδη θέματα ασχολούνται.Χρειάζονται πολλά ακόμα για να εμπεδοθεί αυτή η κουλτούρα και δεν είναι θέμα νομοθετικών ρυθμίσεων.
Τώρα για το τι οφείλουμε εμείς είτε ως εκπαιδευτικοί είτε ως άνθρωποι των ΜΜΕ να κάνουμε, είναι ένα άλλο σοβαρό θέμα.Χρέος μας είναι να καλλιεργούμε την ευαισθησία, την κριτική ικανότητα και πολλά άλλα.Κάποιους, ωστόσο, δεν τους βολεύει μια ανήσυχη και αφυπνισμένη νέα γενιά.
Όσο για τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, παραμένουν και σήμερα επίκαιρα κι ευτυχώς που υπάρχουν κι όλοι εκείνοιπου μπορούν να τα διακρίνουν.
Δημοσίευση σχολίου