Με αφορμή τις εκδηλώσεις για την Επέτειο του Πολυτεχνείου

«Νοέμβρης ‘90»
Τη μέρα αυτή που διάλεξα εδώ μπροστά σας να σταθώ,
τραγούδια και μισόλογα στο φως να καταθέσω
πώς πήρα τέτοια απόφαση, δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό.

Νοέμβρης ήταν τη χρονιά που εδώ γινόταν του χαμού,
εγώ ήμουν δεκαεννιά και αυτή εβδομήντα τρία
και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα, μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα
στα κόμματα γαντζώθηκαν κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
κι άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα.

Η απόσταση μας έσωσε μα οι θύμησες πληγώνουνε
και λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια
μα νιώθω σαν μικρό παιδί που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία.

Κοιτάζω πάλι πίσω μου, δυο γιους απόχτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη
σημαίες και γαρίφαλα, εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό.

Κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν
Κ…φάλες!…Δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω
Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν.
Διονύσης Τσακνής