29 Ιουλ 2009

"Χρόνια Πολλά Μίκη Θεοδωράκη"(Προσθήκη)






Σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου 1925, γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, ο ποιητής, ο άνθρωπος, ο αγωνιστής Μίκης.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπορεί να χωρέσει σε αφιερώματα, σε βιβλία,σε τελετές, σε εκδηλώσεις.

Γιατί ο Μίκης είναι η Ελλάδα, είναι ο Πολιτισμός, είναι η Τέχνη, είναι ο Άνθρωπος, είναι ο Αγωνιστής, είναι η Ζωή!

Μπροστά στα 84 σου χρόνια υποκλίνεται η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος.

Χρόνια Πολλά Μίκη!
*****
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ




Αξίζει να διαβάσετε και την
αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, “ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ”,Τόμοι Α,Β, που επανεκδόθηκαν και κυκλοφορούν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης


Βιογραφία

Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη.

Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών.

Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη.
Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο Εμφύλιος. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει για σύντομο χρονικό διάστημα [1] μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, το Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.


Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Zorba the Greek.

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967.

Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.


Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της ισραηλινής κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Γιάσερ Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.



Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.


Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Ο Θεοδωράκης στην Ανατολική Γερμανία το 1989.

Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Τύμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντιχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.


Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ΄ολη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται.

Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού Κέντρου των ομογενών Ελλήνων, η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ τον υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).


Το 2000 είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Μουσικό έργο:

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.

Κυριότερα έργα:

Κύκλοι τραγουδιών: Τα παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, Romancero Gitano, Θαλασσινά φεγγάρια, Ο ήλιος και ο χρόνος, Δώδεκα λαϊκά, Νύχτα θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα, Μπαλάντες, Στην Ανατολή, Τα λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.

Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Ένας όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.

Μουσική για αρχαίο δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππής, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.

Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Το μπλόκο Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση πολιορκίας, Actas de Marusia.

Ορατόρια: Άξιον εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση πολιορκίας, Πνευματικό εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.

Συμφωνικά έργα και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.

Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.

Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.
Λογοτεχνικό έργο

Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει αρκετά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.

Θεοδωράκης Μίκης, Ανατομία της μουσικής, εκδ. Αλφειός, 1990

Θεοδωράκης Μίκης, Μάνου Χατζιδάκι εγκώμιον, εκδ. Ιανός, 2004

(Πηγή: Βικιπαίδεια)
*****


10 σχόλια:

Μιχάλης είπε...

Χρόνια πολλά στο Μίκη.

Για μένα ο Μίκης Θεοδωράκης είναι η ζωντανή ιστορία της Ελλάδας.

Τεράστια η προσφορά του στην τέχνη και στον πολιτιστιμό.

Δυστυχώς είναι ένας από τους τελευταίους που και μόνο το άκουσμα του ονόματος του παραπέμπει στην Ελλάδα...

Ανώνυμος είπε...

Ενα μεγάλο κεφάλαιο της Μουσικής όχι όμως και του Πολιτισμού. Δυστυχώς όμως προσπαθώντας να γίνει ΠΑΝΕΘΝΙΚΟΣ και να αποτινάξει την ετικέτα του Αριστερού (αν και υπήρξε μέλος της Νεολαίας Μεταξά, και αν και δεν υπέφερε το δέκατο απο οσα περασαν άλλοι αγωνιστές του οποίους φυσικά στην ανέλιξη του τους ξέχασε) με τις οβιδιακές του πολιτικές και κομματικές μεταμορφώσεις καταφερε να αμαυρωθεί.Μια απο τις αντιφατικές του στιγμές η στάση του στο Σχέδιο Αναν και απο την άλλη η εμμονή του Στην Ελληνοτουρκική φιλία.Επειδή δεν θέλω να καταχραστώ,ουτε τον χώρο σας ούτε και να προκαλέσω προστριβές σας παραμπέμπω στην στάση των "προοδευτικών κομμάτων της Τουρκίας" έναντι του Ελληνισμού Διαχρονικά.
Οποτε δεν είναι η Ζωντανή μας Ιστορία, ουτε ο Πολιτισμός μας, η Ιστορία μας και ο Πολιτισμός μας είναι οι πνευματικές αξίες της Φυλής μας στο κύλημα του Χρόνου.Υπάρχουν πάμπολλοι που το όνομα τους παραμπέμπει στην Ελλάδα.Μένει το "κτήμα εις αεί" του Θουκιδίδη, με συμπόνοια λοιπόν προσεγγίζουμε το "Μύθο" του.Ευχομαι να συνεχίσει όσο μπορεί να υπηρετεί την Μουσική.

VAD είπε...

Με όλες τις επιφυλάξεις για κάποιες κατά καιρούς πολιτικές επιλογές του δεν παύει να είναι ο δικός μας Μίκης,πρωτοπόρος και διαχρονικός!

ΔemΩΝ είπε...

Μην ανησυχείτε, θα είμαστε πάντα μικρόψυχοι
απέναντι σε κάθε τι μεγάλο και περήφανο.

Eva Neocleous είπε...

Μιχάλη,
ευτυχώς, θα έλεγα εγώ, που η Ελλάδα βγάζει ακόμα Θεοδωράκηδες.
Αυτά τα ονόματα συνθέτουν τη μεγαλοσύνη του Ελληνισμού και έχουν ξεπεράσει τα γεωγραφικά όρια της χώρας τους.
Και ευτυχώς που όντας εν ζωή καταξιώθηκε.

sub92,
μα και η Μουσική κεφάλαιο του Πολιτισμού είναι.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις πολιτικές του επιλογές, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα απαξιώνουμε και την τεράστια προσφορά του.
Είναι, ναι, ταυτισμένος ο Θεοδωράκης με τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.Και το δικό του το έργο θα παραμείνει "κτήμα ες αεί".
Γι΄αυτό άλλωστε η Ιστορία είναι που θα αποφανθεί.

Eva Neocleous είπε...

VaD,
κάποιες, κατά καιρούς, επιλογές του θα κριθούν σε συνάρτηση με τις συνθήκες που τις υπαγόρευσαν.(Κι αυτό δε σημαίνει ότι προσπαθώ να τις δικαιολογήσω).
Νομίζω είναι τόσα πολλά αυτά που απλόχερα και αφειδώλευτα έδωσε στην Ελλάδα,που τα όποια "πταίσματα" δεν τα επηρεάζουν ούτε και στο ελάχιστο.
Έχεις δίκιο.Είναι ο δικός μας Μίκης και πάντα θα μας συντροφεύουν τα τραγούδια του.

ΔemΩΝ,
τα είπες όλα σε μια φράση!

Ανώνυμος είπε...

..Μην ανησυχείτε, θα είμαστε πάντα μικρόψυχοι
απέναντι σε κάθε τι μεγάλο και περήφανο.

Πάμε πάλι λοιπόν.

Ποιές πνευματικές αξίες μεταφέρει στις επόμενες Γενιές ο Κος Θεοδωράκης;
Γιατί αυτό ειναι πολιτισμός.

Ποιά η μεγαλοσύνη του και η περηφάνια του;

Πως ταυτίστηκε με την Ιστορία της Ελλάδος;

Επαναλαμβάνω μεγάλος Μουσικός αλλά και μεγάλος λαικιστής και έμπορος Ιδεών.
Το ελάττωμα της Φυλής μας ποτέ δεν μπορέσαμε να δούμε την αλήθεια και να την πούμε.Δεν είναι θέμα λοιπόν μικροψυχίας και αδικα σπεύσατε να με διαβάλλετε υπάρχουν επιχειρηματα και μια σκέψη κριτική και δημοκρατική, άλλωστε αυτό αποτελεί και πνευματική αξία του Πολιτισμού μας.

Eva Neocleous είπε...

sub92,
καμία πρόθεση για διαβολή.
Μπορεί να συζητάμε, έχοντας και διαφορετικές απόψεις και αυτό και θεμιτό είναι και συναρτάται άμεσα με τις δημοκρατικές αρχές.
Για ποιες αξίες πάλεψε ο Θεοδωράκης;
Για την Ελευθερία, για τη Δημοκρατία, για τα ανθρώπινα δικαιώματα,για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τον Άνθρωπο, για την Πατρίδα,για την Ειρήνη.Και για τόσα άλλα.

Λέει χαρακτηριστικά ο Ν. Κωνσταντόπουλος:
"Ο Μίκης Θεοδωράκης διατρέχει τις εποχές σαν το ποτάμι που τραβάει τον δρόμο του, γεμάτο τραγούδια ζωής, οραμάτων και αγώνων.
Τα χρόνια του και το έργο του είναι συναρμοσμένα με τις περιπέτειες της νεότερης ιστορίας μας, τις εξάρσεις και τα βαλτώματά της, τους καημούς της και τα μεράκια της. Τα χρόνια του και το έργο του είναι διαποτισμένα από τις αγωνίες και τους αγώνες, τις ιδέες και τα οράματα της αριστεράς για προκοπή, ελευθερία και ειρήνη.
Είναι δημιουργός ο Θεοδωράκης. Που ευτύχησε να βρει αυθεντικές φλέβες έμπνευσης και να προσφέρει την ευεργεσία της έμπνευσής του στην πατρίδα του, τον λαό της αλλά και όλη την ανθρωπότητα.
Αυτός ο πρωτοπόρος δημιουργός, ανεκτίμητο και αείζωο κεφάλαιο πνευματικής και καλλιτεχνικής εγρήγορσης, αποτελεί στάση ζωής που αντιτάσσεται σε όσα σήμερα μυρηκάζουν και μικραίνουν τα πάντα σε μια πολτοποιημένη πραγματικότητα, σε μιαν καθημερινότητα καθηλωμένη.
Είναι αγωνιστής και οραματιστής ο Θεοδωράκης. Οι μέρες του γεμάτες σημάδια από τα μαρτύρια των κατατρεγμών και από την πίκρα των ανεκπλήρωτων οραμάτων".
Αφιερώματα και άρθρα για το έργο και την προσφορά του Μίκη, μπορείς να δεις στην ιστοσελίδα που αναφέρω και στην ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...

Δεν το συνηθίζω αλλα θα το κάνω.Με τον Κο.Κωνσταντόπουλο γνωριζόμαστε απο χαλεπούς καιρούς οποτε δεν αποτελεί η αποψη του τεκμηριο γιατι και ο ιδιος όταν ηρθε η ώρα ξέχασε πολλά εις το βωμό του Θώκου και να μην αναφερθώ σε άλλα περιστατικά που δεν συνάδουν με την ιδεολογία του Αριστερού).
Υπάρχει ένας καταπληκτικός στίχος του Ιακωβου Καμπανέλλη
"Οι αγωνες που χεις κάνει δεν φελάνε αν το αίμα που χει χυθει δεν ξοφλάνε".

Πάλεψε για την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Πατρίδα, τον Ανθρωπο,
την κοινωνική δικαιοσύνη?
Πάλεψε μελοποιώντας στίχους μεγάλων Ελληνων στιχουργων και ποιητών.
Πάλεψε μέσα απο το ότι εμφύσησε στο λαό την ελπίδα το οραμα σε πολύ μαυρα χρόνια κάνοντας κτήμα του λαού τα μεγάλα νοήματα των στίχων.Πάλεψε όμως έχοντας την πλάτη του "προστατευμένη" την ώρα που άλλοι Αγωνιστές (Παναγουλης,Μανδηλαράς,Καράγιωργας,Πέτρουλας,Λαμπράκης)
που πάλευαν για τα ίδια ιδανικά έδιναν την ζωή τους επειδή δεν είχαν την ίδια Προστασία.Καταλαβαίνεις Ευα τι εννοώ πάλευε μεσα απο άλλους χωρίς να εκτιθεται.Οσο για τον ιδεαλισμό συμπαθατε με μα στον κόσμο μας δεν μπορούμε να τα ερμηνευουμε όλα με αυτόν.Τέλος θα θελα να πώ για τον Μάνο Χατζιδάκη,δεν μου ειναι συμπαθής διόλου, στέκομαι όμως και θαυμάζω το ήθος του, την συνέχεια του, την ευπρέπεια του και την αγνότητα του.Ειδατε ποσοί άλλοι Ελληνες παραπέμπουν στην Ελλάδα με το όνομα τους. Να θυμόμαστε το περίσσιο είναι ψεύτικο , το λιγοστό ειναι ντροπαλό , ας καμαρώσουμε τον Μίκη μας για αυτό που ήταν και είναι ενας παγκόσμιος Μουσικός κιας κρατήσουμε την ανεπάρκεια του ΓΙΑ ΕΜΑΣ γιατι όπως λέει και ο Μανόλης Αναγνωστάκης με το "Μιλώ" (Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.).

Τέλος να συμπληρώσω ξεχάσατε τον Αντώνη απο το Μαουτχάουζεν, ο ύμνος των Ταλιμπάν.

Ευχαριστώ Ευα για την αντοχή σου.

Eva Neocleous είπε...

Sub92,
τι να προσθέσει κανείς για τον Αναγνωστάκη!
Τώρα για τον Θεοδωράκη, συνεχίζουμε τη συζήτηση με κάποια άλλη ευκαιρία.
Να΄σαι καλά.