Σαν σήμερα, το 2005, πέθανε ο ποιητής.Ένα μικρό αφιέρωμα με αφορμή την επέτειο γέννησής του είχαμε κάνει και εδώ:
Μίλτος Σαχτούρης(1919-2005).
Προσθέτουμε σήμερα στο αφιέρωμα τρία ποιήματα για την Άνοιξη:
Οι εχθροί της Άνοιξης
Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.
******
Η πληγωμένη Άνοιξη
Η πληγωμένη 'Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ' ένα ρολόι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα 'ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα 'ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της
**********
Τα Χελιδόνια μου
Δε σας γνωρίζω εφέτος
καημένα χελιδόνια μου
πετάτε άραγε, όπως άλλοτε
ή μήπως σε ρόδες πάνω να κυλάτε
όμως το μάτι σας γιατί έτσι μεγάλωσε
τεράστιο
τεράστιο και πορφυρό
μονάχα ο ουρανός σας έχει απομείνει
μα νά 'ναι για σας τώρα Ουρανός;
Μίλτος Σαχτούρης
4 σχόλια:
Καλή μας Άνοιξη, Εύα μου!
Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Σαχτούρη είναι και "Το ψωμί".
Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί, είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος, κι αυτή
μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό!
Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό.
Μίλτος Σαχτούρης
Λεμέσιά μου,Καλή μας Άνοιξη.
Κι ας έχει τόσους εχθρούς,όπως λέει κι ο ποιητής.
Σ΄ευχαριστώ για την κατάθεσή σου στο μικρό αφιέρωμα,εξαιρετικό το ποίημα.Και...
"Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό."
Υ.Γ.Σαν σήμερα ήταν ο τίτλος της ανάρτησης...Κι ένας ακόμη μεγάλος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής,ο Ιάκωβος Καμπανέλης, μας αποχαιρέτισε,σήμερα.Αιωνία του η μνήμη.
Ὅμως ξαφνικὰ ἕνας ἥλιος ἔσκισε τὰ
σύννεφα.
ἡ θάλασσα ἔγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι ἡ ψυχή μου
κι ἐξακολούθησα τὸν περίπατό μου.
-μια νότα αισιοδοξίας ο ποιητής,λευκό μεσα στη μαυριλα της εποχης μας...
Καλησπέρα,Εύα...
Καλησπέρα,Βασίλη!Κι ας είναι κατόπιν εορτής...
Αυτή τη νότα πάντα αναζητούμε...
"ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraulein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν".Χρωμοτραύματα(1980)
Δημοσίευση σχολίου