Εδώ...
Μανόλης Αναγνωστάκης
Εδώ
Κάτω από την καρδιά μου
Καρφώθηκαν οι σφαίρες οι πρωινές
Μπήγονται ολοένα πιο βαθιά
Τώρα
(Τώρα, σιγά-σιγά, που ξημερώνει
Και θ΄ακουστεί το σφύριγμα όπου να΄ναι)
Ελάτε
Έλα εσύ Γιώργο,έλα Μιχάλη, έλα Ραούλ,
Μαζέψτε τες μια-μια
Είναι δικές σας
Σήμερα το πρωί
Στις πέντε
Πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πριν ακόμη απ΄τα καμιόνια
Τις μάζεψα για σας
Και τώρα
Ξερίζωσέ τες απ΄το στήθος μου
Σαν ένα πρωινό χαρούμενο όνειρο
Σαν ένα τέλειο παιχνίδι
Πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι
Ανυποψίαστοι στου ύπνου την ενέδρα
Πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι
Πριν μάθουν πως εγώ
Είναι γραμμένο για πάντα να ζήσω.
(Ποιητική συλλογή: Η Συνέχεια)
10 σχόλια:
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το
δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
-Γιατί ρε παιδιά καταστρεψανε πάλι αυτό το βιβλιοπωλείο;(οδός Χρυσοστομου Σμύρνης,Διαγώνιος,Θεσσαλονίκη)
-Επειδή ειναι του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Διάλογος του 1973,έτσι έμαθα για τον ποιητή,που εκείνη την εποχή "παραθέριζε" στα "ωραία νησιά"!
καλή σου μέρα,Ευα μου...
Χαιρετισμούς.
Και εκτίμηση.
Και για τις επιλογές σου.
Με τον Αναγνωστάκη και ιδίως με το Χάρη πέρασα στη στρατευμένη ποίηση τότε το 75, στα νιάτα μου. Τη συμπάθειά μου για το γεγονός που μνημόνευσες στην προηγούμενη ανάρτηση.
sub92,
το τελευταίο ποίημα στη Συνέχεια 2.
Ο Αναγνωστάκης μίλησε.Ποιος τον ακούει, στ΄αλήθεια, όμως;
VaD,
Μα "παραθέριζε" κιόλας ο Αναγνωστάκης;
Ο ποιητής της "ήττας και της αμφισβήτησης", όπως τον χαρακτήρισαν, αγωνίστηκε για ένα καλύτερο κόσμο.Παρά τις διαψεύσεις και τις ματαιώσεις.
Να΄σαι καλά Βασίλη μου
Διονύση,
σ΄ευχαριστώ.Απέραντη η εκτίμηση και για σένα.
Υ.Γ.Σας αξίζουν συγχαρητήρια για το έργο που επιτελείτε στο σχολείο σας.
Μας δίνετε μαθήματα.Οι εκπαιδευτικοί με όραμα συνεχώς λιγοστεύουν...
Θερσίτη μου,
δεν μπορεί κάπου θα "συναντιόσουνα" με τον Αναγνωστάκη.
"Μια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ΄αυτί:"Πέθανε ο Χάρης"
"Σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο...
Είν΄η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
Π΄αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος
που σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες..."
Να μνημονεύουμε πρέπει τον ήλιο που δεν έδυσε ποτέ.
Σ΄ευχαριστώ
Ωραίες ποιητικές περιπλανήσεις...
Ναι,βεβαια,"παραθέριζε",ή ακριβέστερα τον ειχε στειλει η χούντα για "παραθέριση" στα...τουριστικά νησιά εκείνης της εποχής,τη Γυάρο και τη Μακρόνησο...
VaD,
"ωραία νησιά","ωραία γραφεία","ωραίες εκκλησιές"...
Σ΄ένα επίθετο εμπερικλείεται η ειρωνεία για το δικτατορικό καθεστώς.
Ο Αναγνωστάκης εκφράζει οργή και σαρκασμό.Δε γράφει στιχάκια για κατανάλωση και ψυχαγωγία.
Και είναι επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε!
Δημοσίευση σχολίου