25 Οκτ 2008

S.O.S. Για τον υπό έμφαση στόχο


Στόχοι σχολικής χρονιάς 2008 – 2009. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
1ος Στόχος:"Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού
και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή
από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας"
"Η παιδεία του τόπου δεν μπορεί και ούτε πρέπει να αγνοεί τις ιδιαίτερες συνθήκες μέσα στις οποίες λειτουργεί. Από την εποχή της διαμόρφωσης της παιδείας στην Κύπρο ως κοινωνικού αγαθού μπορούμε να ξεχωρίσουμε δυο βασικά κατευθύνσεις. Εκείνη την παιδεία που απευθύνεται στους Ελληνοκύπριους και την παιδεία που απευθύνεται στους Τουρκοκύπριους. Αυτό το γεγονός οφείλεται στη σύνθεση του κυπριακού λαού, ο οποίος αποτελείται βασικά από δυο εθνικές κοινότητες που έχουν τις καταβολές τους, την ιστορία τους, τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους.
Η ιδιαιτερότητα αυτή στην παιδεία της Κύπρου θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και όταν κατορθώσουμε να επανενώσουμε την Κύπρο υπό τη στέγη ενός κοινά αποδεχτού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου ομοσπονδιακού κράτους. Η ελληνοκυπριακή παιδεία θα εξακολουθήσει να είναι ελληνική παιδεία, γιατί θα καλλιεργεί την ελληνική γλώσσα, τις παραδόσεις και τα ιδιαίτερα πολιτιστικά γνωρίσματα που μας χαρακτηρίζουν ως Ελληνοκύπριους. Αναμένεται ότι ανάλογη θα εξακολουθήσει να είναι και η τουρκοκυπριακή παιδεία.
Ταυτόχρονα, όμως, η παιδεία στην Κύπρο πρέπει να καλλιεργεί και τα στοιχεία εκείνα που μας ενώνουν και που μας χαρακτηρίζουν ως ένα λαό. Οι σχέσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου, ενώ συνεχίζουν να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις παρούσες και μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις του τόπου μας. Κύριο και συχνά καθοριστικό ρόλο στην πρόσφατη ιστορία του νησιού μας είχαν ασφαλώς οι ξένες επεμβάσεις, με αποκορύφωμα την παράνομη και βάρβαρη τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο σημερινό στάδιο του αγώνα μας για απαλλαγή από την κατοχή και τα τετελεσμένα της και για επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, η καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων αποτελεί κρίσιμη παράμετρο, που βοηθά την επίτευξη των επιδιώξεών μας. Είναι, επίσης, και βασική προϋπόθεση, για να λειτουργήσει στην πράξη η λύση που ενδεχομένως θα προκύψει από την πολιτική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο ρόλος της παιδείας σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Η σημερινή νέα γενιά δεν έχει μνήμες ειρηνικής συμβίωσης και κοινών δραστηριοτήτων, εκδηλώσεων, πολιτικών και κοινωνικών αγώνων που έχουν οι παλιότερες γενιές που φεύγουν. Αυτές οι πραγματικότητες, εναποθέτουν στην παιδεία μας το βαρύ φορτίο και το καθήκον της προετοιμασίας των παιδιών και των νέων μας για την ειρηνική συμβίωση και τη συνεργασία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Κάθε κοινώς αποδεκτή λύση έχει ως προϋπόθεση για την επιτυχία της τον αλληλοσεβασμό και την εποικοδομητική συνεργασία. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί με την παραγραφή όσων κατά καιρούς έχουν προκαλέσει εντάσεις, συγκρούσεις και αιματοχυσία ανάμεσα στο λαό μας. Στην πραγματικότητα όλες οι μνήμες πρέπει να διατηρούνται, για να αποφευχθούν στο μέλλον τα λάθη του παρελθόντος. Τόσο η μία όσο και η άλλη κοινότητα στην Κύπρο πρέπει να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, αν επιθυμούμε να επικρατήσει η ειρήνη μόνιμα στην πατρίδα μας.
Επίσης, όμως, πρέπει να αναδειχθούν και τα κοινά στοιχεία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, όλα όσα ένωσαν και ενώνουν τη μοίρα τους ως παιδιών της κυπριακής γης. Θα πρέπει, επίσης, να αποφεύγονται από όλες τις κοινότητες της Κύπρου οι αφορισμοί και η καλλιέργεια αρνητικών στερεοτύπων για τους άλλους. Κατά συνέπεια, το σχολείο, ως χώρος ανάπτυξης του διαπολιτισμικού διαλόγου και αποδοχής της διαφορετικότητας, καλείται να αναπτύξει στους νέους μας τις αξίες της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της κατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Η ενίσχυση της διδασκαλίας θεμάτων που αφορούν τη λαϊκή παράδοση, τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία της Κύπρου θα συμβάλει αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Οι εκπαιδευτικοί μας καλούνται πρώτοι να πλησιάσουν και να γνωρίσουν την πολιτισμική έκφραση των δύο κοινοτήτων, έτσι ώστε να μπορέσουν να τη μεταδώσουν στους μαθητές".
*********
Αυτός είναι ο υπό έμφαση στόχος του Υπ. Παιδείας της Κύπρου που ως γνωστό έχει προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων από οργανωμένους φορείς, μερίδα των ΜΜΕ κ.ά. Κι αφού, μετά τις διασαφηνίσεις και διευκρινίσεις που δόθηκαν, όλα έδειχναν να παίρνουν το δρόμο τους φαίνεται πως η κρίση σοβούσε.Ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια υπονόμευσης του στόχου και το μέλλον του καθόλου ευοίωνο δεν προοιωνίζεται.Αφορμή:σε κάποια από τα κείμενα που έδωσε το Υ.Π. στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για να κρίνουν, αν είναι κατάλληλα προς αξιοποίηση, υπάρχουν σημεία τριβής και ως εκ τούτου ...ο πόλεμος μαίνεται ήδη.Από τη μια το Υ.Π. που δεν επιδεικνύει την ανάλογη πολιτική βούληση και που συνεχώς περιπίπτει σε λάθη, από την άλλη η συσπείρωση των δυνάμεων του δογματισμού και της συντήρησης, οδηγούν τα πράγματα σε πισωγύρισμα και ανησυχητική εσωστρέφεια. Πού πάμε στ΄αλήθεια; Στην Κύπρο του 21ου αι., της Ε.Ε., της πολυπολιτισμικότητας!

1 σχόλιο:

andreas f.stavrou είπε...

Έχω πολλές παρατηρήσεις αλλά θα περιοριστώ σε δύο μόνο.
Η διατύπωση του στόχου ήταν τουλάχιστο ατυχής, αν οι λέξεις έχουν κάποιο νόημα σήμερα. Μέσα στις δεδομένες συνθήκες αυτό που θα μπορούσε να τεθεί ως στόχος ήταν η γνωριμία με την τουρκοκυπριακή κοινότητα με στόχο την αλλαηλοκατανόηση. Οι αναφορές περί συνεργασίας είναι τουλάχιστον αστεία αν αναλογιστούμε ότι δεν υπάρχουν οι συνθήκες να εργαστούμε μαζί για ένα κοινό σκοπό. Ακόμα πιοα αστεία ήταν η αναφορά για το στόχο της επίλυσης του κυπριακού και της επανένωσης της πατρίδας μας. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι ζήτημα εκπαίδευσης των νέων. Δηλαδή αν δε λυθεί το κυπριακό, θα γίνουμε πολεμοκάπηλοι;
Παράλληλα η επικέντρωση του προβλήματος στην κοινωνία είναι σκόπιμη από τους φορείς της κρατικής εξουσίας με στόχο να αποενοχοποιήσουν τους εαυτούς τους από την ύπαρξη του προβλήματος και να ενοχοποιήσουν την κοινωνία.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά τη δημιουργία ενός κλίματος διαίρεσης μέσα στην κοινωνία. Αν σκεφτείς ότι γενικά οι αντιπαλότητες και δη εθνικές είχαν καταλαγιάσει ως πρόσφατα μέσα στην κοινωνία, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί επανέρχονται τώρα;
Το πρόβλημα στην Κύπρο ήταν πάντοτε η χρήση του έθνους από τους φορείς της εξουσίας του κράτους για να νομιμοποιούν την εξουσία τους. Τώρα χρησιμοποιείται η εξουσία για να διαφοροποιηθεί η έννοια της ταυτότητας.
Η δράση της κρατικής εξουσίας είναι που δημιουργεί το διχασμό και τώρα και στο παρελθόν. Φαίνεται πως η κυβέρνηση επιδιώκει απεγνωσμένα ένα διχασμό στο παρόν στάδιο και ειδικά μια σύσγκρουση εθνικιστών και αντι-εθνικιστών με στόχο την πόλωση. Μια πόλωση που το ΑΚΕΛ πιστεύει ότι θα του εξασφαλίσει πελατεία για τα επόμενα 80 χρόνια. Διαφορετικά δεν μπορούν να εξηγηθούν οι προκλητικά άστοχοι χειρισμοί του.Λες και προσπαθούν με κάθε τρόπο να προκαλούν τους εθνοκεντρικούς ώστε να υπάρχει κάποιος αντίπαλος. Λες και αντίπαλος δεν είναι η Τουρκία αλλά οι εθνικιστές που "κοιμούνταν" και ξυπνήσαν" τους.
Και αν είμαστε υπέρ της πολυ-πολιτισμικότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας, γιατί κάποιοιενοχλούνται ονομάζει τον εαυτό του Έλληνα, Τούρκο και κάποιος άλλος Κύπριο ή Ελληνκύπριο;
Ό,το θέλει ο καθένας ας ονομάζει τον εαυτό του. Στο τέλος αυτό που θα ενώσει όλους είναι η πολιτεία και ειδικά το πολιτικό σύστημα.Ο δεσμός δηλαδή θα είναι πολιτικός.
Και εδώ μπαίνει μια άλλη διάσταση.Η σύγκρουση εθνικιστών και αντι-εθνικιστών αποπροσανατολίζει από την ουσία του προβλήματος, δηλαδή σε ποιο πολιτικό σύστημα θα κληθούμε να ζήσουμε. Στο συγκεκριμένο ζήτημα ο Χριστόφιας έχει εν λευκώ χειρισμό και βάζει τον κόσμο να τσακώνεται για το έθνος.
Η κυβέρνηση έχει λοιπόν πολιτική βούληση. Το ερώτημα είναι "για το κομματικό συμφέρον ή για το κοινωνικό συμφέρον";Έχω πειστεί μόνο για το πρώτο.