"Το παρόν δεν εορτάζει"
Του Παντελή Μπουκάλα
Λιγότερες φαίνονται οι σημαίες που βρήκαν φέτος θέση στα μπαλκόνια, με την επέτειο. Κανείς δεν μπορεί να πανηγυρίσει μόνο από συνήθεια και λίγους, ελάχιστους, συνεπαίρνουν τα κουρασμένα διαγγέλματα, που επαναλαμβάνουν ένα «πρέπει» το οποίο δεν αφορά πρώτα και κύρια αυτούς τους ίδιους που, από θέση κύρους και ισχύος, το απευθύνουν στους πολίτες. Η περίσταση, με τα ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και οικονομικά της γνωρίσματα, όλα τους δυσοίωνα, δεν ευνοεί τους πανηγυρισμούς, δεν προκαλεί την «ψυχική ανάταση» που αναφέρουν τα δελτία ειδήσεων, κουρασμένα κι αυτά και μηχανικά. Και μάλλον πέφτουν στο κενό οι (ανοίκειες έτσι κι αλλιώς) παραγγελίες και σκηνοθετικές οδηγίες μητροπολιτών μέσα στους ναούς, του είδους «εδώ χειροκροτάμε!», όπως του μητροπολίτη Ανθιμου στη Θεσσαλονίκη. Χειροκρότημα κατ’ εντολήν δεν νοείται, τουλάχιστον σε καιρούς δημοκρατίας, έστω μιας δημοκρατίας που και μόνη της φθείρεται και στους εξωθεσμικούς ρυθμιστές της δεν αντιστέκεται με το πείσμα που απαιτείται.
Οι πανηγυρισμοί για το δοξασμένο παρελθόν αποκτούν νόημα και δεν εξαντλούνται σε μιαν άκαρπη νοσταλγία όταν το παρόν μας έχει να περηφανευτεί για κάποιες αξίες που τιμά, για κάποια ιδεώδη προς τα οποία κινείται με σχέδιο και πίστη. Οι «αξίες» που τώρα θριαμβεύουν στον χώρο εκείνων που υποτίθεται ότι σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, καθώς και εκείνων που (πάλι υποτίθεται) είναι αφιερωμένοι στο πνεύμα με ασκητική εγκράτεια, έχουν το όνομα του χρήματος, της διαπλοκής, της εξουσιολαγνίας. Αυτό είχαμε πολλούς λόγους να το υποψιαζόμαστε και πριν γίνουν γνωστά τα τόσα σκάνδαλα, μια αλυσίδα που καταντάει βρόχος στον λαιμό των «ανωνύμων», γιατί εκεί στα ψηλά της «επωνυμίας» και της δύναμης φαίνεται πως ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά στα ζητήματα της ηθικής· εκεί άρχει ο σχετικισμός και λείπουν τα μικρά έστω «όχι» απέναντι στους τόσους πειρασμούς. ΄Η, μάλλον, λείπουν τα «όχι» της τιμής επειδή περισσεύουν τα όχι που αρθρώνει η βαθιά πλέον διάβρωση: όχι στην ευθύνη, όχι στη μνήμη, όχι στην αγωνία των πολιτών, όχι στoν ίδιο τον σεβασμό των θεσμών της δημοκρατίας, αν κρίνουμε κι από την περιφρόνηση που εισέπραξε η Βουλή.
Για τους ψυχρούς ιστορικούς του μέλλοντος, το 2008 θα είναι το έτος όπου εισήχθη με απόλυτη ωμότητα και δέσποσε χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερες δυσκολίες το δόγμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (δόγμα όχι ενός προσώπου, ενός υπουργού, αλλά ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος). Θα είναι το έτος της πλήρους απογύμνωσης και χρεοκοπίας ενός σπουδαίου τμήματος της Εκκλησίας, το οποίο, διά του σκανδάλου του Βατοπεδίου, αποδείχθηκε μαμωνικότερο του Μαμωνά, καθώς και το έτος της οικονομικής καταβαράθρωσης. Τι να πανηγυρίσει λοιπόν το παρόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου