In memoriam.Στον Παναγιώτη...

Παναγιώτης Μιχαηλίδης

"Χρωστάμε" κι αυτή την ανάρτηση στον Παναγιώτη μας...


Αποχαιρετισμός από τον Διευθυντή του Λυκείου Λινόπετρας, κύριο Γιώργο Ιωσηφίδη:
Αγαπητέ Παναγιώτη μας,
Στέκομαι σήμερα μπροστά στη σωρό σου με απέραντη θλίψη για να σου απευθύνω ως διευθυντής του λυκείου μας, λίγα στερνά λόγια. Φτωχή η δύναμη της πένας μου, που
γίνεται ακόμη φτωχότερη,  καθώς  διακατέχομαι όπως όλοι μας, από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Αρχικά, είχα σκεφτεί να καταθέσω ευλαβικά ένα απλό στεφάνι, να υποκλιθώ  στη σωρό σου και να παραμερίσω διακριτικά.
Όμως, μια έντονη εσωτερική παρόρμηση, με ωθεί  να σου απευθύνω, με  το δικό μου τρόπο αυτά που πλημμυρίζουν σήμερα τον εσωτερικό μου κόσμο. Πολλά από αυτά ποτέ δεν σου τα είπα κατά τη διάρκεια των χρόνων που σε είχαμε μαζί μας ως καθηγητή. Ειλικρινά απολογούμαι ,και  εάν μπορεί  να  ζητηθεί  κατανόηση  από κάποιο που δεν είναι  πλέον ανάμεσά μας, εγώ θα το αποτολμήσω.
Παναγιώτη μας,
Το Λύκειο Λινόπετρας είναι από χθες, πολύ πιο φτωχό, βουβό και συντετριμμένο. Αποχαιρετά για πάντα ένα εξαίρετο Συνάδελφο, Εκπαιδευτικό και  Δάσκαλο, τον Παναγιώτη Μιχαηλίδη. Γνωστό σε όλους, μαθητές και καθηγητές, ως Παναγιώτη. Ο δικός μας άνθρωπος. Με το μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του πλατύ χαμόγελο, με το χαρακτηριστικό βάδισμα, με την τσάντα του καθηγητή διαγώνια στο σώμα του και το χάρτη της Ιστορίας , το μάθημα που τόσο αγαπούσε, στο δεξί του χέρι.
Ως διευθυντής χάνω ένα αξιολογότατο  μέλος του καθηγητικού συλλόγου, ένα ευσυνείδητο φιλόλογο, που ποτέ του δεν αρνήθηκε να προσφέρει στο σχολείο με χαρακτηριστική ανιδιοτέλεια, χωρίς μεμψιμοιρίες και την επίκληση ενός βαρυφορτωμένου προγράμματος.
Δεν είχε μόνο βαθειά γνώση του διδακτικού του αντικειμένου αλλά πάνω από όλα είχε το έμφυτο χάρισμα να είναι αγαπητός προς τους μαθητές του, σοβαρός αλλά όχι απόμακρος. Με τους συναδέλφους του το ίδιο. Ποτέ δεν άκουσα να σχολιάζεται από τους άλλους. Απεναντίας ,γύρω του συγκέντρωνε πολλούς συναδέλφους, και όχι λίγες φορές κι εμένα, για εκείνες τις ωραίες συζητήσεις και ανταλλαγή σκέψεων για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η εκπαίδευσή μας, η κοινωνία μας, η πατρίδα μας. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον Παναγιώτη στην τάξη να διδάσκει Ιστορία στα παιδιά και απόλαυσα όπως και αυτά, τον εξαιρετικό Δάσκαλο Παναγιώτη.
Για ένα διευθυντή η ποιότητα και το ήθος ενός καθηγητή προβάλλει έντονα στις δύσκολες περιστάσεις, όταν ο καθηγητής αποδεικνύει   με τις πράξεις και τις ενέργειές του,  ότι εκτελεί λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Όταν οι κανονισμοί του δίνουν το δικαίωμα να σταθεί μακριά και απόμακρα από τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του, αυτός δηλώνει παρών και μάχιμος. Αυτό ήταν ο Παναγιώτης. Όσα χρόνια και εάν περάσουν, στη μνήμη μου θα παραμείνουν για πάντα τέτοιες ενέργειες του Παναγιώτη.
Αρχές του Σεπτέμβρη, στην αίθουσα της Βιβλιοθήκης, κατά τη διάρκεια των κατανομών των φιλολογικών μαθημάτων, ένας Παναγιώτης καταβεβλημένος, με έντονα τα σημάδια της σωματικής κόπωσης και των πόνων από την αρρώστια που ήταν πλέον σε προχωρημένο στάδιο, έδωσε το παρόν του για να γνωρίζει έγκαιρα  τα τμήματα και τα μαθήματα που θα είχε με την επιστροφή του στο σχολείο. Αδύναμος, να κρατά από μόνος του σημειώσεις, ζήτησε βοήθεια από τους συναδέλφους του. Θα μπορούσε να μείνει σπίτι του αλλά δεν το έπραξε. Εάν αυτό δεν είναι πάθος για ένα δάσκαλο, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Αυτό που με συγκλόνισε όμως,  ήταν το τηλεφώνημα που δέχτηκα από την καλή του φίλη και συνάδελφο Χριστίνα, το βράδυ της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου. Το τηλεφώνημα έγινε μετά από πιέσεις του Παναγιώτη,  γιατί αυτός  αδυνατούσε  πλέον να το κάνει. Αγωνιούσε για την άδειά του που έληγε την επόμενη μέρα και τι θα συνέβαινε με τα μαθήματά του.  Είπα στην Χριστίνα να του αναφέρει  να μην τον απασχολεί καθόλου αυτό  και το σχολείο θα το διευθετήσει . Την παρακάλεσα να μου δώσει τον Παναγιώτη στο τηλέφωνο για να του μιλήσω  για λίγο. Άκουσα τη συνάδελφο να του λέει εάν μπορεί να μιλήσει μαζί μου και αυτός βγήκε στο τηλέφωνο.
Ήταν η τελευταία φορά που άκουσα τη φωνή του Παναγιώτη, αδύνατη και κουρασμένη, εξασθενημένη,  αλλά να με ρωτά επίμονα για το  τι θα πρέπει να κάνει σχετικά  με την άδειά του.
Αυτός ήταν ο Παναγιώτης όπως τον γνώρισε ο διευθυντής του. Δεν είχαμε δυστυχώς ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου το αίσθημα της απώλειάς του . Θα μου λείψει για πάντα η φιγούρα του Παναγιώτη, με την τσάντα διαγώνια στο σώμα του, το χάρτη της Ιστορίας στο δεξί χέρι αλλά πάνω από όλα εκείνη η χαρακτηριστική προσφώνηση « κύριε Ιωσηφίδη..»  με τον δικό του, ιδιαίτερο τόνο φωνής.
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Μακρηγόρησα, όχι από καθήκον αλλά γιατί αυτό ήθελα, αυτό σου το οφείλαμε όλοι οι συνάδελφοί σου. Στο καλό να πας, εκεί που δεν υπάρχουν σωματικοί πόνοι  μα η απόλυτη γαλήνη της ψυχής, απελευθερωμένης πλέον από τα δεσμά του σώματος.
Ευχή όλων μας, η οικογένεια και ιδιαίτερα τα παιδιά σου, να βρουν τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουν την διαδρομή τους. Δυσαναπλήρωτο το κενό που τους αφήνεις.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

 Παρασκευή,8 Νοεμβρίου 2013
*****
Αποχαιρετισμός από την Χριστίνα Χρίστου,Φιλόλογο του Λυκείου Λινόπετρας:
Αγαπημένε μου φίλε,
Παναγιώτη μου, σε αποχαιρετώ εκ μέρους όλων των συναδέλφων και φίλων σου.
Σε αποχαιρετούμε με τη θλίψη να βαραίνει τη ψυχή μας γιατί νιώθουμε πως χάσαμε το φίλο μας, το συνάδελφο μας, τον άνθρωπο μας, τον αγαπημένο δάσκαλο των παιδιών και γίναμε φτωχότεροι.
Ένας δάσκαλος που ήξερε μόνο να αγωνίζεται για το καλό, αφήνοντας πέρα τις μικροπρέπειες, τις αψιμαχίες, τους ανταγωνισμούς. Ένας γελαστός δάσκαλος μέχρι το τέλος της ζωής σου να αγωνίζεσαι σιωπηλά ακόμα κι αν ήξερες ότι στο τέλος θα έχανες. Ως πραγματικός δάσκαλος ξεπέρασες τα ανθρώπινα όρια και στα μάτια μας απόκτησες ηρωικές διαστάσεις. Ένας άνθρωπος πλασμένος για τα ωραία και τα ιδανικά που δεν καταδέχτηκες ποτέ τις σατραπείες τούτης της ζωής, μα περήφανος και αξιοπρεπής όπως σου αξίζει, πάλεψες με τον καρκίνο, αψηφώντας τη δύναμη του.
Μου λείπεις και όσο περνά ο καιρός θα μας λείπεις περισσότερο. Αλλά θα είσαι πάντα στη σκέψη μας να μας συνετίζεις και να μας υπενθυμίζεις αυτά που πραγματικά έχουν σημασία στη ζωή.
Τώρα πια κάθε φορά που θα διδάσκουμε για τους ήρωες της λογοτεχνίας, για τους ξεχωριστούς εκείνους ανθρώπους που στάθηκαν πιο ψηλά από τους άλλους θα ξέρουμε πως δεν είναι άνθρωποι της φαντασίας, αλλά υπάρχουν στην πραγματικότητα, οι ήρωες της ζωής, αυτοί που αγωνίζονται αδιάκοπα με μόνο σκοπό το καλό και την προσφορά στους άλλους, οι άδολοι, οι ανιδιοτελείς, οι εκλεκτοί της ζωής.
Ήξερες να γεμίζεις τη ζωή σου με περιπέτειες, με εμπειρίες, με αναμνήσεις. Χαιρόσουν την κάθε στιγμή.
Το καθημερινό σου πρόγραμμα ήταν κουραστικό, αλλά ήθελες να γευτείς όλες τις χαρές με τα αγόρια σου, το Μιχάλη και το Νικόλα, που δεν δεχόσουν βοήθεια από κανένα.
Η στοργή, η αγάπη που τους έδωσες θα τους συντροφεύει μια ζωή. Μιλούσες πάντα με πάθος για τις ωραίες αξίες που ήθελες να τους διδάξεις για να έχουν άμυνες στη ζωή τους, όταν αυτή θα γίνεται δύσκολη.
Είναι δύσκολο να βρω το μέτρο της αγάπης σου για τη Μαρία. Δεν χρειάστηκε να μας πεις ποτέ πόσο την αγαπάς γιατί φαινόταν από τον τρόπο που έλεγες το όνομα της. Κι όταν ήταν δίπλα σου ήταν όλα ωραία, φτάνει που η Μαρία ήταν εκεί. Ακόμα και στα δύσκολα όταν σου κρατούσε το χέρι η Μαρία, ήταν σα να έπαιρνε τον πόνο μακριά.
Είναι μεγάλο το κενό που αφήνεις. Είναι πολλά τα γιατί που μας βασανίζουν. Γιατί πρέπει να φύγεις εσύ, ο αγαπημένος καθηγητής των παιδιών, ο ανθρώπινος, με τις αμέτρητες γνώσεις σου, το χιούμορ, την αγάπη για τη δουλειά σου.
Έλα, φίλε μου, έλα, Παναγιώτη μου, πάμε στην καντίνα να πιούμε τον καφέ μας, να γελάσουμε με τους φόβους μας, τις ανασφάλειες μας, να κουβεντιάσουμε τα προβλήματα μας, να μοιραστούμε τον πόνο μας, να τον μετριάσουμε.
Θα είναι όλοι εκεί: η Ναταλία, η Μαρία, η Ιωάννα, η Χριστιάνα, η Χριστίνα, η Χρυσή, η Άρτεμις, η Κατερίνα σου, όλα τα κορίτσια σου, οι Αμαζόνες σου. Θα είναι και ο Χάρης, η Σεμέλη, η Ηλέκτρα, η Άντρη, όλος ο μικρός μας καθηγητικός σύλλογος και θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια και ο Ιωσηφίδης θα μας φωνάζει να κάνουμε ησυχία για να μην ξεσηκώνουμε τους μαθητές.
Έλα, καλέ μου φίλε, θα σε δω το απόγευμα στο κολύμπι και αύριο θα πάμε ποδόσφαιρο, έχουμε αγώνα. Θα σε περιμένει και ο φίλος σου ο Πανίκος. Αυτή τη φορά θα σου ετοιμάσει αυτός το φραπέ σου.
Νιώθουμε αδύναμοι στα δύσκολα της ζωής. Συγχώρεσε μας που γινόμαστε εγωιστές και σε θέλουμε όλοι κοντά μας. Είναι γιατί σ’ αγαπήσαμε πολύ και δεν υπάρχει παρηγοριά, τώρα που φεύγεις, τόσο νωρίς.
Στο καλό, αγαπημένε μας φίλε!
Καλό σου ταξίδι!
Χριστίνα
*****