Του καλοκαιριού...

 Συνεχίζοντας με ρυθμούς καλοκαιρινούς,δημοσιεύουμε σήμερα ένα κείμενο που μας έστειλε η καλή  φίλη  Μαρία Βούλγαρη.Θα χαρούμε να έχουμε και δικές σας συνεργασίες,έτσι για να μεγαλώσει η καλοκαιρινή συντροφιά.Κείμενα,σκέψεις,τραγούδια,φωτογραφίες ευπρόσδεκτα.

Δυο όνειρα,καλοκαίρι…
Άστρος  1980
Με  βλέπω  να  περιφέρομαι  στην  παραλία   με  εκείνο  το ενοχλητικό  καπέλο  που μου περιορίζει  το  βλέμμα …προσταγή  της  μάνας   για  τον  ήλιο,  που  τότε  δεν  ήταν  και  τόσο επικίνδυνος.
Δεν  έχουν  έρθει  ακόμα  οι  φίλοι  μου να παίξουμε.Βαριέμαι…
Θα  διαβάσω  να  περάσει  η  ώρα  μου…
«Το καπλάνι  της  βιτρίνας» το  καινούργιο μου βιβλίο, είναι  για  την  ηλικία   μου, μου είπαν…
«Περίεργος τίτλος» σκέφτηκα. Και  το όνομα περίεργο… «Άλκη Ζέη….είναι γυναίκα και την λένε   Άλκη»πρώτες σκέψεις.Βαριέμαι…
«Οι βαρετές  Κυριακές , ο Ίκαρος  και  η προπαίδεια»…Οι βαρετές  Κυριακές,αυτό ήταν.«Τσίμπησα» που λένε και οι νεοέλληνες….Βαριέται  και  η συγγραφέας, σκέφτηκα.
Πέρασαν πολλά καλοκαίρια  για  να  καταλάβω  πως   δεν βαριόνταν  τελικά αλλά «έπαιζε» και  μας  μάθαινε. Μας   μάθαινε  για  τους  «σοφούς» παππούδες,  για τα  παιχνίδια στους δύσκολους  καιρούς,τα βιβλία που καίγονταν,την ελπίδα που θα έπρεπε να αποθηκεύσουμε  σε  μεγάλες ποσότητες…
Δεν βαριέμαι ….φοβερό το  βιβλίο μου.
Με  βλέπω με το ενοχλητικό  καπέλο, διαβάζω, οι φίλοι  μου  ήρθαν, δεν έπαιξα…



Σκύρος  2012
Πρέπει  να  ήμουν πολλές  ώρες  στην  ξαπλώστρα…δεν  κάθομαι  στην άμμο…μεγάλωσα  και  προσέχω  πια. Άσε  που  θέλω  και την  άνεση  μου.
Αντικατέστησα  το  ενοχλητικό   καπέλο  της   μάνας  με μαντήλι  που δεν με  περιορίζει…
Έχω  λίγες  μέρες   να ησυχάσω.
Μα  ποιος ησυχάζει  πια  στις  λιγοστές  μέρες  των διακοπών…
Ας  είναι, όσο  ησυχάσω…
Πάλι  διαβάζω, ο  ήλιος καίει, επικίνδυνος  και  με αποδείξεις …
Πάλι  Άλκη Ζέη…
«Τα σπανιόλικα  παπούτσια» για το καλοκαίρι  του 2012…
Ξεφυλλίζω  το βιβλίο.
«Λες  να είναι καλό;» σκέφτομαι…
«Επαναστάτριες  για   γλυκό  του  κουταλιού»…
«Τσίμπησα» άλλη μια φορά.
Διαβάζω…Τελικά οι επαναστάσεις  γίνονται και για λόγους «γλυκούς» και  για λόγους  «μικρούς» και ασήμαντους, είναι  όμως  επαναστάσεις…
Εκείνες  τις  στιγμές  είχα  τελικά  ησυχάσει…
Είχα αφήσει  πίσω την πόλη, τους μπαμπούλες, τα μνημόνια, τα χρέη…
Χρωστώ  τελικά  την ησυχία μου στην Άλκη ,στην Πηνελόπη, στον Οδυσσέα, στο Στρατή, στο Ρεϊνάλντο,  στη Μαρία,  στη  Ζωρζ  και σε άλλους «φίλους»…
Χρωστώ  μόνο  σε  αυτούς…



Τα καλοκαίρια  από  παιδάκι  με  μελαγχολούσαν…
Αν  σήμερα  τα  θυμάμαι  είναι,  γι'  αυτά  τα  δυο  όνειρα, στα  ίδια  πάντα  καλοκαίρια…
Μαρία Βούλγαρη
Υ.Γ.Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μαρίας.

****