Τούτες τις μέρες...

 Μέρες θλίψης,οδύνης και οργής αλλά και μέρες ενδοσκόπησης  τούτες οι μέρες.Καθώς στοιχειώνουν οι μνήμες,ξυπνούν οι εφιάλτες ξανά και ξανά...Τριάντα οκτώ χρόνια τώρα.
Κάθε 20 του Ιούλη, την ώρα που ηχούν οι σειρήνες στις 5.30 το πρωί, ένα πελώριο γιατί...
Παιδί με μια φωτογραφία





Για όσα έγιναν το τραγικό εκείνο καλοκαίρι του 74.Για την προδοσία,για το διπλό έγκλημα, για τον πόνο,τον σπαραγμό,τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τον ξεριζωμό, το άδικο...
Άλλο ένα μικρό αφιέρωμα σήμερα.Γιατί πρέπει να θυμόμαστε!

Και πριν τρία χρόνια...  "Είναι δύσκολο να πιστέψω..."

Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο
Την Άνοιξη ποιος σταύρωσε νησί μου... 


****

Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν όπως εκφωνήθηκε από το χουντοκρατούμενο τότε ΡΙΚ:

Αττίλας 1974,Μέρος 1ο

(Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Μιχάλης Κακογιάννης ταξίδεψε στην Κύπρο, τον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την εισβολή των Τούρκων. Ήταν μια προσωπική προσπάθεια, «χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα· πήγα χωρίς να έχω σκεφθεί τίποτε» είπε ο σκηνοθέτης έναν χρόνο αργότερα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Le Quotidien de Paris». «Μου επιβαλλόταν να κάνω μια ταινία για να βοηθήσω την πατρίδα μου»).

Κύπρος 1974

"Τούτες τις μέρες"