"Είναι δύσκολο να πιστέψω..."

Πώς να την ξεχάσουμε τούτη την αποφράδα μέρα...

15 Ιούλη του 1974 τότε,όταν συντελέστηκε το μεγάλο έγκλημα...
Μέρα μνήμης,μέρα περισυλλογής,μέρα οργής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε τούτο το ιστολόγιο κάνουμε αναφορά στο δίδυμο έγκλημα του Ιουλίου του 1974.Όμως επανερχόμαστε.Χρέος.
Σαν να άρχισε να λειτουργεί πολύ επιλεκτικά η ιστορική μνήμη...

Σε μια προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Το αιώνιο φως σου μάτωσε στα δόντια των θηρίων"

γράφτηκαν πολύ εύστοχα σχόλια που αξίζει νομίζω να τα διαβάζουμε.Ένα από αυτά  παραθέτω πιο κάτω:

"Πικρές οι μέρες του Ιούλη στην Κύπρο.
Αυτό που πάντα θα μας κυνηγά είναι το ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε γι'  αυτό το έγκλημα! Μακελεύτηκαν τόσες ζωές άδικα, είδαν τα μάτια μας όσα ως τότε τα ξέραμε μόνο μέσα απ΄την ιστορία ή τα μυθιστορήματα. Ρημάχτηκαν ζωές ανθρώπων που έχασαν δικούς τους-νεκρούς ή αγνοούμενους-, βιάστηκαν, έζησαν στην προαφυγιά ξεκινώντας τσακισμένοι ζωές απ το μηδέν . Και δεν είναι αυτά μόνον. Είναι και όλες οι ψυχολογικές, ηθικές, γενικότερες κοινωνικές συνέπειες, με τις οποίες κανείς δεν ασχολήθηκε. Τα ναυαγισμένα όνειρα των παιδιών, των νέων της εισβολής, η θλίψη που εγκαταστάθηκε μέσα τους και τους συνοδεύει μέχρι σήμερα, δεν μετρούνται στα ποσοστά των απωλειών..
Για όλ΄αυτά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Και γι’ αυτό η τραγωδία αυτή είναι ένα φάντασμα που πλανάται και καθορίζει το σύγχρονο βίο μας. Η τιμωρία ήταν επιβεβλημένη. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά δικαιοσύνης και κυρίως για λόγους ιστορικούς.
Η ιστορία παραχαράχτηκε και στα βιβλία, μα και μέσα στον πολιτικό βίο και στις συνειδήσεις. Μερίδα των νέων γαλουχείται σήμερα με συνθήματα και ιδέες  εθνικιστικά, αντιδραστικά, φασιστικά.
Η πολιτική παράταξη που ευθύνεται για το έγκλημα, βασισμένη στο γεγονός πως η ιστορία αυτή δεν καταγράφηκε και δεν υποδείχτηκαν τα σφάλματα, οι μύθοι, η τύφλωση, οι σοβινιστικές αντιλήψεις που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, πορεύεται σήμερα μέσα στις αντιφάσεις, μεταξύ εκσυγρονισμού-Ευρωπαϊσμού και εθνικοφροσύνης-εθνικισμού-αντιαριστερών συνδρόμων. Κι αυτό είναι η σοβαρότερη επιπλοκή στον πολιτικό μας βίο... "Αμαδρυάς"

*****

Και πώς να μη φέρουμε στο νου τους στίχους του Π.Μηχανικού...

Ονήσιλος

Παντελής Μηχανικός

     Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος
     βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο
     ολοζώντανος.

     Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός
     κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:
     ένα καύκαλο
     ―το δικό του κρανίο―
     γεμάτο μέλισσες.
     Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
     να μας κεντρίσουν
     να μας ξυπνήσουν
     να μας φέρουν ένα μήνυμα.

     Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
     κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
     χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

     Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
     έφτασε στη Σαλαμίνα
     φρύαξε ο Ονήσιλος.
     Άλλο δεν άντεξε.
     Άρπαξε το καύκαλό του
     και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

     Κι  έγειρα νεκρός.
     Άδοξος, άθλιος,
     καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.
«Κατάθεση» 1975

*****
Ή τους στίχους του Κώστα Μόντη που δεν μπορεί να πιστέψει πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.Γιατί, δεν ήταν μόνο η αγαπημένη θάλασσα που τους έφερε...


*****

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί 

Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα...