"Κι έχει ένα τέτοιο φως..."

Η φωτογραφία τραβηγμένη από την είσοδο του μουσείου


Στην είσοδο του μουσείου,2/8/2009
Διαμαρτυρία για τη λογοκρισία


Αφίσα κίνησης πολιτών

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Είχα την τύχη να επισκεφθώ πρόσφατα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.Και μάλιστα τις μέρες των έντονων αντιδράσεων για τη λογοκρισία του ντοκυμαντέρ του Κ. Γαβρά που παρουσιάζει την ιστορία της Ακρόπολης.Για το μουσείο δε χρειάζεται στα πλαίσια αυτού του σύντομου σημειώματος καμιά παρουσίαση.
Έχουν μιλήσει οι ειδικοί, έχουν κυκλοφορήσει αξιόλογοι οδηγοί του μουσείου από διάφορους εκδοτικούς οίκους και εφημερίδες( σημειώνω και το "σύντομος οδηγός του μουσείου ακρόπολης" με κείμενα Δ. Παντερμαλή,Αλ. Μάντη, Αλ. Χωρέμη,Χρ. Βλασσοπούλου και Στ. Ελευθεράτου,έκδοση του μουσείου ακρόπολης) και αν ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο θα βρει πληθώρα σχετικών δημοσιευμάτων.



Το μουσείο είναι εκεί,μοναδικό, σύγχρονο,ανθρώπινο και φωτεινό.Ένα φως που διαχέεται σ΄όλο το χώρο και κάνει τον επισκέπτη να νιώθει μια ευφορία και μια διάθεση κατάφασης απέναντι στα μεγαλουργήματα του ανθρώπου.Η αναμονή στην ουρά δε σ΄ενοχλεί, ίσα ίσα μοιράζεσαι με τους άλλους την ίδια συγκίνηση, τον ίδιο θαυμασμό,την ίδια κατάνυξη.
Μπαίνεις στο μουσείο και δε βιάζεσαι να φύγεις.Χάνεις την αίσθηση του χρόνου, ξεχνιέσαι, μένεις έκθαμβος, συνομιλείς με τα αγάλματα και τα εκθέματα που λες και είναι διαφορετικά καθώς ο χώρος τα αναδεικνύει με την καινούργια εκθεσιακή σύλληψη.

Το κλασικό πνεύμα, η κλασική συμμετρία, το αρχαίο κάλλος του μέτρου, η λιτότητα και το απέριττο σε κυριεύουν.Απέναντι η Ακρόπολη κι ο Παρθενώνας αξεχώριστα δεμένα με το νέο μουσείο, το μουσείο σύμβολο της δημοκρατίας και της ελπίδας για το αύριο.
Η αίθουσα του Παρθενώνα μοναδική.Κι ύστερα οι Καρυάτιδες.Και ποιος μπορεί να μην καθηλωθεί από την αποτύπωση της κλασικής ομορφιάς τους...


Η φωτογραφία από το blog του Κυριάκου

(Σημ. Αξιόλογη και η παρουσίαση στο an-archia blog του Κουτσοφτίδη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό).

Κάνω ασυναίσθητα τη σύγκριση.Πόσο αταίριαστα, πόσο θλιμμένα φάνταζαν τα "ελγίνεια" μάρμαρα στις μουντές και μελαγχολικές αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου, όταν το επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια...
Κι ας τα επιδείκνυαν με τόσο καμάρι οι υπεύθυνοι του μουσείου.

Ένα ζωντανό μουσείο, κόσμημα για την Ελλάδα και την Αθήνα την κοιτίδα της δημοκρατίας.Ένα μουσείο που δίκαια μπορεί να καταταχθεί ανάμεσα στα μεγάλα πιο αξιόλογα μουσεία του κόσμου, που τιμά τη χώρα που το δημιούργησε αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και απ΄ότι φαίνεται οι πολίτες το έχουν αγκαλιάσει και περηφανεύονται γι΄αυτό.

Παρενθετικά:είναι κρίμα, τώρα που πρέπει οι προσπάθειες όλων να συγκεντρωθούν στο αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων να παρατηρούνται τα αρνητικά φαινόμενα των τελευταίων ημερών.Ελπίζουμε να έχει λήξει οριστικά το θέμα της λογοκρισίας στο φιλμ του Κ. Γαβρά, γιατί δεν μπορεί να λογοκρίνεται η αλήθεια και η τέχνη.Οι πιέσεις από κάποιους κύκλους της Εκκλησίας, όπως λέχθηκε, δεν μπορεί να οδηγούν τον Υπουργό Πολιτισμού σε τέτοιες αποφάσεις.

Φεύγοντας και καθώς συνεχίζει να αναδύεται εκείνη η αίσθηση της πληρότητας και της πίστης στην αξία του Ανθρώπου,ως δημιουργού έργων πολιτισμού, μου έρχονται στο νου τα λόγια του Σεφέρη:
"Με άλλα λόγια, χρειάζεται, νομίζω, μια πίστη σ΄αυτά τα αρχαία σημάδια μέσα στο τοπίο τους.Η πίστη πως έχουν δική τους ψυχή.Τότε θα μπορέσει ο προσκυνητής- πρώτη φορά τον ονομάζω έτσι- να πιάσει ένα διάλογο μ΄αυτά.Όχι μέσα σε τουριστικά πλήθη ποικιλότροπα αναστατωμένα, αλλ΄αν μπορώ να πω:μόνος, καθρεφτίζοντας την ψυχή που διαθέτει, στην ψυχή αυτών των μαρμάρων μαζί με το χώμα τους.[...]
Ευτυχώς η γη μας είναι σκληρή, οι πρασινάδες της δε σε πλαντάζουν, τα χαρακτηριστικά της είναι βράχια, βουνά και πελάγη.Κι έχει ένα τέτοιο φως.[...]