22 Φεβ 2009

"Το μείζον διακύβευμα για την παιδεία"





Τ
α όσα γράφει στο άρθρο της η Χριστίνα Κουλούρη δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα. Οι όποιες εξαγγελίες και οι μεγαλόπνοοι στόχοι για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν πρέπει να εξαντλούνται σε θεωρητικό επίπεδο.
Στην Κύπρο φαίνεται να υπάρχει η πολιτική βούληση. Ο Γιώργος Τσιάκαλος, πρόεδρος της Επιτροπής για τα Αναλ. Προγράμματα, έχει δηλώσει ότι στόχος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι να βρεθεί το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα στη θέση που του αρμόζει. Αναμένουμε, αν και τα δύσκολα έπονται...

"Υπερπαραγωγή απόψεων αλλά ορατότης μηδέν στην Παιδεία"
της Χριστίνας Κουλούρη

Η ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ της αδύνατης μεταρρύθμισης μοιάζει να έχει στοιχειώσει το εκπαιδευτικό σύστημα και των τριών βαθμίδων. Σχεδόν νομοτελειακά, τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε νέος υπουργός Παιδείας αναγγέλλει μια μεταρρύθμιση. Οι αναγγελίες αυτές ανταποκρίνονται σε μια εγγενώς αντιφατική πραγματικότητα: την υπερεπένδυση της ελληνικής κοινωνίας στην (πανεπιστημιακή κυρίως) εκπαίδευση, την ευρεία απήχηση κάθε υπόσχεσης για «αλλαγή» και «μεταρρύθμιση», και τη δυσπιστία έως απόλυτη άρνηση κάθε αλλαγής στο ισχύον σύστημα. Συνεπώς, επίσης σχεδόν νομοτελειακά, κάθε αναγγελλόμενη μεταρρύθμιση αυτοακυρώνεται εν τω γεννάσθαι. Οι μόνες «ανεκτές» αλλαγές αφορούν διαχειριστικά ζητήματα και σε προσαρμογές του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου μάλλον προς μια κατεύθυνση ενίσχυσης της γραφειοκρατικής αντίληψης.
Η σχιζοφρενική αυτή πραγματικότητα δεν αναστέλλει την υπερπαραγωγή απόψεων σχετικά με το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να αλλάξει. Η κριτική, στη χώρα της ρητορικής υπερβολής, είναι πολύπλευρη και οξεία. Διατυπώνεται χωρίς ιεραρχήσεις, με στόχο τον εντυπωσιασμό, και χωρίς συνήθως να προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα.
Στη σύγχυση συμβάλλουν η επιλεκτική προβολή από τα ΜΜΕ ζητημάτων σχετικών με την εκπαίδευση (π.χ. καλλιεργείται συστηματικά η απαξίωση των πανεπιστημίων),
η έλλειψη μακρόπνοης και συνθετικής εκπαιδευτικής πολιτικής (εφόσον κάθε αλλαγή υπουργού Παιδείας διαρρηγνύει τη συνέχεια, παρά τις διαψεύσεις) και ο προφανής συντηρητισμός της κοινωνίας απέναντι σε ενδεχόμενες αλλαγές (στάση που ενισχύεται από ένα ευρύτατο δίκτυο οικονομικών και συντεχνιακών συμφερόντων).
Αναμφίβολα, πάντως, η Παιδεία στη χώρα μας διανύει περίοδο μεγάλης απαξίωσης, γεγονός που δημιουργεί αίσθημα δυσφορίας και ματαιότητας στις νέες γενιές. Η ίδια η έννοια της δημόσιας παιδείας έχει υπονομευτεί συστηματικά, για πολλούς λόγους αλλά και γιατί συνυπάρχει επί δεκαετίες με ένα υψηλού κόστους σύστημα παραπαιδείας.
Το μείζον διακύβευμα λοιπόν σήμερα είναι να αποκατασταθεί το κύρος της εκπαίδευσης συνολικά και να προετοιμάζονται επαρκώς οι νέες γενιές για ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Ο στόχος αυτός συνεπάγεται γενναίες μεταρρυθμίσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα αποτελεσματική αν εξαντλείται σε κάποια λεπτομέρεια του συστήματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση για το σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Χωρίς να υποτιμώ τη σημασία και αυτού του στοιχείου του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αποτελεί υπεραπλούστευση να υποστηρίζουμε ότι η αλλαγή του συστήματος των εισαγωγικών εξετάσεων θα συνεισφέρει στη δομική μεταρρύθμιση την οποία χρειάζεται σήμερα η εκπαίδευσή μας. Αν επικεντρωθούμε μόνο στο εξεταστικό, στην ουσία επιβεβαιώνουμε τον καθοριστικό του ρόλο στην οργάνωση της δευτεροβάθμιας- ακόμη και της πρωτοβάθμιας- εκπαίδευσης.
Το πρόβλημα δεν έγκειται όμως στο σύστημα των εξετάσεων καθαυτό (το οποίο άλλωστε δεν έχει αμφισβητηθεί ως προς τη διαφάνειά του και την αξιοπιστία του) αλλά στον τρόπο που οργανώνονται οι σπουδές, στη στοχοθεσία της βασικής εκπαίδευσης και στην εν τέλει εισαγωγή των επιτυχόντων σε σχολές που δεν τις έχουν επιλέξει. Το πρόβλημα δεν εξαντλείται στον αριθμό των εξεταζόμενων μαθημάτων αλλά στην ύλη και στον τρόπο εξέτασης. Όσο εξακολουθεί να ισχύει το σύστημα του μοναδικού κρατικού εγχειριδίου και της αξιολόγησης με βάση την ικανότητα αποστήθισης, κανένα εξεταστικό σύστημα δεν θα βελτιώσει την ποιότητα της Παιδείας. Χρειάζεται συνεπώς μια συνολική αλλαγή των μεθόδων διδασκαλίας και αξιολόγησης των μαθητών, ώστε να προσφέρεται ουσιαστική Παιδεία και καλλιέργεια. Προφανώς μια παρόμοια αλλαγή δεν μπορεί να μη συνδυάζεται με αλλαγή του συστήματος των εισαγωγικών εξετάσεων.
Ωστόσο πρόκειται για διαφορετική στόχευση και ιεράρχηση. Τέλος, πολύς λόγος γίνεται για την αναγκαιότητα αλλαγών στα πανεπιστήμια. Οι εικόνες των βανδαλισμών, η αναίτια βία, η υποβάθμιση των πτυχίων, η απαξίωση των πανεπιστημιακών δασκάλων αποτελούν αναμφίβολα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης στην εκπαίδευση (αλλά και στην κοινωνία συνολικά).
Το βασικό και πιο ανησυχητικό σύμπτωμα αυτής της κρίσης, ωστόσο, είναι το άγχος των νέων παιδιών, η ανασφάλεια και τα ψαλιδισμένα φτερά τους. Φτάνουν στο Πανεπιστήμιο χωρίς πυξίδα. Έχουν συνθλιβεί τα προηγούμενα χρόνια για να πετύχουν έναν στόχο που οι περισσότεροι δεν τον έχουν επιλέξει. Μια φυγόκεντρος επιλογή τους έχει πετάξει σε τμήματα της επαρχίας που μοιάζουν με πνευματική εξορία. Και δεν μπορούν να οραματιστούν ένα μέλλον. Στην περίπτωση της ανώτατης εκπαίδευσης η εξάντληση της συζήτησης στα περί ασύλου είναι υποκριτική. Προφανώς υπάρχει ζήτημα και εκεί. Δεν λύνεται ωστόσο μόνο με νομικές ρυθμίσεις. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην έλλειψη νόμων αλλά στη μη εφαρμογή τους ή σωστότερα στην επιλεκτική εφαρμογή τους.
Είναι καιρός να τολμήσουμε μια συνολική εκπαιδευτική αλλαγή που θα δώσει στις νέες γενιές ένα όραμα το οποίο θα υπερβαίνει τις εισαγωγικές εξετάσεις. Δυστυχώς, λόγω του ισχυρού υπουργοκεντρικού χαρακτήρα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, η γενναία μεταρρύθμιση δεν εξαρτάται από τη βούληση και τις ιδέες των λειτουργών της εκπαίδευσης ή των επιτροπών ειδικών αλλά από την ισχυρή κεντρική πολιτική βούληση. Άραγε, εμείς «ναι, μπορούμε»;

Η κ. Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.







Πηγή:tovima.dolnet.gr/ 22/02/2009

23 σχόλια:

Phivos Nicolaides είπε...

To μείζον διακύβευμα Εύα είναι μεγάλη υπόθεση! Πιστέυω ότι δεν μπορείς να έχεις καλή παιδεία και όλα τα άλλα να νοσούν...

Ανώνυμος είπε...

Εύα,

είναι πολύ ευρύ και δύσκολο το θέμα της παιδείας και ειδικά όταν συνδυάζεται ή συγκρίνεται με τις ελλείψεις ενός άλλου κράτους, όπως η Ελλάδα, γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.
Ποιά είναι τα κυρίως προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές ή οι εκπαιδευτικοί των κυπριακών δημόσιων σχολείων; Η άποψη των άμεσων ενδιαφερομένων, οφείλει να είναι, κατά τη γνώμη μου, και η πιο σημαντική, ιεραρχικά. Θα μπορούσες να μας μεταφέρεις λίγο πιο παραστατικά (ίσως) στο κλίμα, μιας και τα βιώνεις λόγω επαγγέλματος καθημερινά;

Καλή Κυριακή...

Meropi είπε...

Εύα μου,
συμφωνώ σε πολλά με τη κα Κουλούρη, αλλά κυρίως στο εξής: Η ελληνική κοινωνία (και η κυπριακή βεβαίως) έχει επενδύσει πολύ στην Πανεπιστημιακή εκπαίδευση και έχει παραμελήσει την επαγγελματική εκπαίδευση. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από τις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να ανθεί και η Παραπαιδεία.

Eva Neocleous είπε...

Φοίβο,
πολύ σωστά επισημαίνεις ότι η παιδεία δεν είναι ξεκομμένη από τα υπόλοιπα.Η Πολιτεία που επενδύει στην παιδεία και της προσδίδει τη σημασία που πρέπει, επενδύει κατά τη γνώμη μου και στο μέλλον.Παιδεία, δημοκρατία, ελευθερία, είναι έννοιες αλληλένδετες.Αποτελεί λοιπόν διακύβευμα μείζον να δώσουμε στην παιδεία ένα πρόσωπο σύγχρονο,ανθρώπινο,ένα πρόσωπο που θα καλλιεργεί την κριτική ικανότητα, "που θα προετοιμάζει τις νέες γενιές για ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον" και που δε θα ψαλιδίζει τα φτερά τους, όπως λέει και η Χριστίνα Κουλούρη.

Eva Neocleous είπε...

Λεμέσιά μου,
πολλά τα θέματα που βάζεις και χρήζουν εκτενούς ανάλυσης.Τι να πω σ΄ένα σύντομο σχόλιο τώρα;Υπόσχομαι όμως, πολύ σύντομα, να επανέλθω με ένα κείμενο που θα αναφέρεται στα διακυβεύματα( σίγουρα δεν είναι ένα) της παιδείας. Για την ώρα πιέζουν τα διαγωνίσματα του Β΄Τριμήνου, τα διορθώματα, οι βαθμοί, η ύλη που δε βγαίνει με τίποτε...
Πολύ συνοπτικά: εξετασιοκεντρικό και συγκεντρωτικό το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τα αναλυτικά προγράμματα χρειάζονται αναθεώρηση, οι θεσμοί χρειάζονται εκσυγχρονισμό κ.λπ. Έχουμε ανάγκη από ένα σύγχρονο, δημοκρατικό σχολείο, ένα σχολείο που να το αγαπούν οι μαθητές και δε θα το απαξιώνουν, που να είναι ανοιχτό στην κοινωνία, που θα προάγει τη γνώση και θα καλλιεργεί την κριτική ικανότητα.
Νομίζω πως πολύ απέχουμε ακόμα απ΄αυτό που εισηγείται η Διεθνής Επιτροπή της Unesco.
Στην έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής της UNESCO για την εκπαίδευση στον 21ο αιώνα τονίζεται ότι η διά βίου εκπαίδευση πρέπει να στηρίζεται στους παρακάτω τέσσερις πυλώνες που αποτελούν διαφορετικά είδη μάθησης:
1. Μαθαίνω πως να αποχτώ τη γνώση, συνδυάζοντας ικανοποιητικά μια ευρύτατη γενική παιδεία με τη δυνατότητα εμβάθυνσης σε ορισμένα θέματα.
2. Μαθαίνω να ενεργώ με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποχτώ όχι μόνο την επαγγελματική κατάρτιση αλλά και γενικότερα τη δυνατότητα να αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις και να εργάζομαι αρμονικά σε ομάδες.
3. Μαθαίνω να συμβιώνω, κατανοώντας τους άλλους και έχοντας επίγνωση των κοινωνικών αλληλεξαρτήσεων - συμβάλλοντας στην πραγματοποίηση κοινών δράσεων και στη διευθέτηση των συγκρούσεων - με σεβασμό στις αξίες του πλουραλισμού, της αμοιβαίας κατανόησης και της ειρήνης.
4. Μαθαίνω να ζω με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναπτύσσω την προσωπικότητά μου και να μπορώ να ενεργώ με μεγαλύτερη αυτονομία, με περισσότερη κρίση και προσωπική υπευθυνότητα. Για το λόγο αυτό η εκπαίδευση δεν πρέπει να παραμελεί την ανάπτυξη των ατομικών δυνατοτήτων, τη μνήμη, τη λογική κρίση, την αίσθηση του ωραίου, τις φυσικές ικανότητες του ατόμου και τη δεξιότητα της επικοινωνίας, με παράλληλη ευαισθησία στη χρήση της μητρικής γλώσσας.

Eva Neocleous είπε...

Μερόπη μου,
παρόλο που έχουμε πολλές διαφορές(και ομοιότητες βέβαια) με το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ως προς τον εξετασιοκρατικό τους χαρακτήρα μοιάζουν.Είναι γι΄αυτό που ανθεί η παραπαιδεία και που οι μαθητές βλέπουν το σχολείο, όχι ως πηγή γνώσης αλλά ως μέσο για να πάρουν ένα απολυτήριο.
Χρειάζονται τομές στην παιδεία, όπως λέει και η Κουλούρη.

Ανώνυμος είπε...

Εύα μου,

ευχαριστώ για τη συνοπτική παρουσίαση. Εξυπακούεται, ότι δεν επείγει και μπορείς να επανέλθεις όποτε το θεωρήσεις εσύ εφικτό, με ένα άρθρο για την παιδεία. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος το χρόνο και τη συγκέντρωση να διατυπώσει με προσοχή σε ένα κείμενο τις προσωπικές του απόψεις για ένα θέμα που τον ενδιαφέρει. Καλή σου μέρα.

VAD είπε...

Eυα,καλημέρα,παραπαιδεία και στην Κύπρο;Νόμιζα πώς ήταν ελλαδικό...προνόμιο!

Ανώνυμος είπε...

Σε συνθήκες συγκεκριμένες δεν μπορεί η κριτική από τους εκπαιδευτικούς στην κυπριακή εκπαίδευση να είναι γενικόλογη σε σχέση με ευθύνες υπουργείου παιδείας και μόνον.
Υπάρχει σε εξέλιξη μια μεταρρυθμιστική διαδικασία, με σαφή δημοκρατικό εκσυγχρονιστικό προσανατολισμό.
Ή το αναγνωρίζει κάποιος και παρεμβαίνει, διατηρώντας την αυτόνομη σκέψη και εγρήγορση, ή προσπερνά αδιάφορος και ιδιωτεύει ή σταθερά αντιδιαλεκτικός στέκεται και πετροβολά τη θάλασσα, κάνοντας πως δεν βλέπει την παλίρροια του πολύμορφου συντηρητισμού που έρχεται [αν ποτέ είχε φύγει!].
Αυτό καταλαβαίνω ότι ξεχειλίζει και από το κείμενο της Χριστίνας Κουλούρη.
Η Αντιμεταρρύθμιση είναι εκεί, απέναντί μας, πανέτοιμη! Και πανέξυπνη στην εκμετάλλευση της δικής μας απογοήτευσης, χαμένων ευκαιριών για αλλαγές, ανοργανωσιάς, βολεμάτων, ανικανότητας στη διοίκηση-στον προγραμματισμό- στον οραματισμό τόσο των ιθυνόντων όσο και των "από κάτω".
Γιώργος Μύαρης

Ανώνυμος είπε...

Εύα μου,
όσοι ζουν την εκπαίδευση "από μέσα" γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα προβλήματά της.
Λίγοι είναι, ωστόσο, εκείνοι, όπως εσύ, που έχουν κάνει την εκπαίδευση ζωή τους, που νοιαζονται ουσιαστικά για το περιεχόμενο, τις ρίζες και τους καρπούς αυτής της εκπαίδευσης. Ακόμη πιο σπάνια είναι η πολιτική βούληση για ουσιαστική και όχι διαχειριστική αλλαγή.
Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, το Υπουργείο Παιδείας έχει βασικό ρυθμιστικό ρόλο, που περιορίζει τις πραγματικές πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό καταλήγουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως δημόσιο υπάλληλο μάλλον, παρά ως δημόσιο λειτουργό. Γι'αυτό το πρόσωπο του υπουργού παιδείας είναι καθοριστικό για την εκπαιδευτική πολιτική που χαράσσεται και για την ταυτότητα όποιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Δυστυχώς, πολύ συχνά, η έννοια του πολιτικού κόστους είναι ισχυρότερη από την έννοια του δημόσιου συμφέροντος.
Χριστίνα Κουλούρη

Eva Neocleous είπε...

Λεμέσιά μου,
σ΄ευχαριστώ για την κατανόηση.Για ενημέρωση, κάναμε και δίωρη στάση την περασμένη Δευτέρα."Τα αυξημένα κρούσματα βίας σε βάρος καθηγητών και η ανάγκη να ληφθούν μέτρα από το Υπουργείο",ήταν ο λόγος που ώθησε την ΟΕΛΜΕΚ να κινητοποιηθεί(;).Τώρα, αν αυτό εξαντλεί την αγωνιστικότητά μας είναι άλλο θέμα.
Δες εδώ ποιες είναι οι προτάσεις του Υπουργείου
http://www.moec.gov.cy/anakoinoseis/2009/pdf/24_02_2009_sholiki_via_paravatikotita.pdf.
Κατά τα άλλα, εμείς βάλαμε χρονοδιάγραμμα να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα μέχρι τέλος του Μάρτη!
Καλό βράδυ.

Eva Neocleous είπε...

Βασίλη μου,
ναι και στην Κύπρο παραπαιδεία. Άσε που εμείς έχουμε και κρατική παραπαιδεία με τα κρατικά ινστιτούτα! Όσο υπάρχουν εξετάσεις για εισδοχή στα ΑΕΙ, αυτό το φαινόμενο δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.
---------------------

Γιώργο, δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς η υπόθεση της μεταρρύθμισης.Υπάρχει μεν πολιτική βούληση αλλά δεν αρκούν οι προθέσεις.Πρέπει και πολλά άλλα να γίνουν παράλληλα και κυρίως η στήριξη-συνεργασία από εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς, κοινωνικούς εταίρους γενικότερα.
Εντοπίζεις προβλήματα και κινδύνους, αν δεν τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις.Έχεις δίκιο.Ας προσέξουν οι αρμόδιοι.Κατά τη γνώμη μου, οι όποιες προχειρότητες και η ελλιπής οργάνωση δεν δικαιολογούνται.

Ανώνυμος είπε...

Ένα πολύ σύντομο σχόλιο στα όσα εύστοχα επισημαίνει ο Γ.Μύαρης. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας για την τύχη της Μεταρρύθμισης, να μην αφήσουμε, για μια ακόμη φορά την Αντιμεταρρύθμιση να μας φράξει το δρόμο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες άλλων, ας μην εθελοτυφλούμε, ας μην επαναπαυόμαστε. Η Κύπρος έχει σήμερα ένα μεγάλο στοίχημα -αν θα μπορέσει να κάνει μια πραγματική και όχι προσχηματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για την Ελλάδα είμαι απαισιόδοξη. Ίσως καταφέρει όμως η Κύπρος να μας δώσει το παράδειγμα. Το εύχομαι, από καρδιάς...
Χριστίνα Κουλούρη

Ανώνυμος είπε...

Κυρία Κουλούρη συγχαρητήρια για το άρθρο σας.Σας διαβάζω από το Βήμα αλλά και από τα βιβλία σας.Η παρουσία σας στην πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας αποτελεί νότα αισιοδοξίας.Γιατί είσαστε όμως τόσο απογοητευμένη με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα;
Ένας εκπαιδευτικός

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα οι φίλοι με τους οποίους συνεργάζομαι πανηγυρίζουν για τη συμμετοχή 300 εκπαιδευτικών στις Επιτροπές Αναλυτικών Προγραμμάτων ανά μάθημα. Εγώ βλέπω μικρό τον αριθμό σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες για ουσιαστικό προβληματισμό και προτάσεις, ακόμη σε σχέση με το συνολικό εκπ-κό πληθυσμό, χωρίς να υποτιμώ τη σημασία της προσωπικής απόφασης αυτών των συναδέλφων. Ήδη 2 Επιτοπές προχώρησαα σε πρώτη διερευνητική συνεδρίαση. Η ΟΕΛΜΕΚ ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει κύκλο προσκλήσεων στους Συνδέσμους -μέλη της ανά μάθημα για ορισμό αντιπροσώπων! Ακόμη αναμένω να με ενημερώσουν από τον Σύνδεσμο Φιλολόγων [είμαι μέλος του ΚΔΣ!!!] για το αν θα υπάρξουν "εκπρόσωποι" σε μαθήματα κλπ. ΓΙΑ ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΕΔΕΣΜΟΥΣ, ούτε λόγος δε γίνεται, οι λίγες φωνές που ακούστηκαν χάθηκαν σε πέλαγος αδιαφορίας ή φοβίας ή υπονόμευσης της ανάπηρης συλλογικότητάς μας! Βεβαίως, αν υπήρχε ένα ισχυρό διεκδικητικό εκπαιδευτικό κίνημα με στόχους και ενότητα [μέσα και παρά τις διαφορές των συνδικαλιστικών κινήσεων] πολλά πράγματα θα έπαιρναν ένα πιο μαζικό, Δημοκρατικό ως προς την ποιότητα - ευρύτητα εσωτερικών διαδικασιών, στοπροσηλωμένο και αγωνιστικό ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Αυτά και άλλα αφήνουν ελεύθερο πεδίο στην "Αντιμεταρρύθμιση". Έτσι συμβαίνει και στα σχολεία ακόμα συζητούν, λ.χ. συνάδελφοι που τόσα χρόνια επιζητούν την οργάνωση της σχολικής ζωής με αποκέντρωση ή και με τετράμηνα, για το αν η παρούσα πολιτκή ηγεσία του Υ.Π.Π. προωθεί αυτά. Κι όμως περί αυτών ο Υ.Π.Π., παρά τις δικές του αντιφάσεις, τις ταλαντεύσεις και τα πισωγυρίσματα, είχε δεσμευτεί στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση ΟΕΛΜΕΚ, αιφνιδιάζοντας μάλιστα και αρκετούς... Αλλά πόσοι συνάδελφοι το έμαθαν ή προσπάθησαν να το μάθουν ή προβληματίστηκαν σχετικά με το πώς να βαδίσουμε προς αυτή την κατέυθυνση πιο γρήγορα κι αποτελεσματικά;
"ΤΟ ΜΕΛΟΝ ΔΕ ΘΑ ΡΘΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ /
ΕΤΣΙ ΝΕΤΟ ΣΚΕΤΟ /
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ", μας θυμίζει ο Βλαντ. Μαγιακόφσκι.

Ευχαριστώ την Χριστίνα Κουλούρη, που παρά το βαρύ πρόγραμμα [έρευνα, διδασκαλία,διοικητικά καθήκοντα, οικογεννειακή και προσωπική ζωή] στην καθημερινή ζωή της, βρίσκει χρόνο να μιλήσει με πολύτιμες προτάσεις και για την Κύπρο που την αγαπά και τη νιώθει στην καρδιά της. Η αγωνία για την πορεία της Μεταρρύθμισης είναι κοινή, αγαπητή Εύα, και μέσω της ιστοσελίδας σου δίνεται η δυνατότητα να μην είναι μόνο αγωνία, αλλά και αναταλλαγή προβληματισμών και προώθηση δράσεων.
Γ. Μύαρης

Ανώνυμος είπε...

Αυτή τη στιγμή επιχειρείται μια συνολική μεταρρύθμιση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η πρώτη και μεγαλύτερη μετά την ανεξαρτησία.(Από τότε είχαν
εφαρμοστεί μεμονωμένες αλλαγές που δεν οδήγησαν σε μια εκπαίδευση αντίστοιχη των αναγκών και των καιρών). Βιώνουμε ένα συγκεντρωτικό, αυταρχικό, ανελαστικό, ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα, απωθητικό για τα παιδιά και για μας. ΄Οσοι υπηρετούμε την παιδεία κάποια χρόνια, νιώθουμε την ασφυξία και το βάλτωμα, μαζί με τους μαθητές μας που θέλουν να δραπετεύσουν μια ώρα αρχύτερα απ΄τα σχολεία-φυλακές... τα σχολεία -νεκροταφεία ονείρων και ιδεών...

Τώρα ανοίγεται ένα παράθυρο που φαίνεται ασιόδοξο, φαίνεται ειλικρινές στις προθέσεις του, φαίνεται να οδηγεί επιτέλους σε ένα όραμα. Θα μου πείτε γράφω συναισθηματικά. Ναι! αυτό έχω ανάγκη,μαζί με εκατοντάδες άλλους εκπαιδευτικούς που δε μας έφαγε η μαρμάγκα , που γίναμε εκπαιδευτικοί γιατί ερωτευτήκαμε τα γράμματα ,τις ιδέες , το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου που υπόσχεται στα παιδιά η παιδεία. Δε θέλουμε να πεθάνουμε μέσα στο ίδιο σύστημα απ΄το οποίο εμείς αποφοιτήσαμε ,γιατί αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος...Θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε αυτό που είναι η δικαίωση του κάθε εκπαιδευτικού: να βλέπουμε ευτυχισμένα παιδιά, παιδιά που αναπνέουν, που σκέφτονται, που έχουν όνειρα, που νιώθουν κομμάτι του κόσμου και όχι αποβλημένοι, όχι άτομα που το πέρασμά τους απ΄τον κόσμο θάναι το μικροβόλεμά τους .Να δούμε παιδιά που επενδύουν στον άνθρωπο και όχι στο χρήμα ,στην καλή θέση που θα βρουν μαζί με τον μπαμπά και τον πολιτευτή τους...

Επιτέλους ,ας αφήσουν οι δεινόσαυροι που ροκανίζουν τα μυαλά και τις ψυχές μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας , να ανθίσει μια ελπίδα! Η παιδεία που τόσα χρόνια μας επεφύλαξαν απέτυχε! Δε βλέπουν πόσο αναντίστοιχοι των καιρών κατήντησαν; Ότι αποπνέουν μούχλα, συντηρητισμό και ότι προσβάλλουν βάναυσα την αισθητική μας με τις κραυγές, τα μεσαιωνικά φόβητρα, τον θανάσιμο έρωτά τους με ένα παρελθόν γεμάτο οδύνη, γεμάτο ματαιώσεις ονείρων εθνικών και μαζί και των ονείρων των ανθρώπων αυτού του ταλαίπωρου τόπου; Τουλάχιστον η υπόσχεση της μεταρρύθμισης μας επιτρέπει να ονειρευτούμε ένα καλύτερο σχολείο και έναν τόπο που να κλείνει τις πληγές του. Που να υπερβαίνει πια τον θανατηφόρο και πληκτικό επαρχιωτισμό του και ίσως, στο μέλλον, αν δρέψουμε καρπούς απ΄το εγχείρημα αυτό, ένα ψηλότερο επίπεδο πολιτισμού ..... Εκπαιδευτικός

Ανώνυμος είπε...

Χτες βράδυ, ο Νίκος Θέμελης βραβεύτηκε από τον ΟΠΕΚ Κύπρου. Στην ομιλία του αποκαλύφτηκε προς μεγάλη χαρά των παρισταμένων εκτός από το λογοτέχνη και ο νηφάλιος, μετρημένος και οραματιστής και πολιτικός, ο διανοούμενος που κινείται εντός της κοινωνίας και της ζωής, με δημοκρατικό ήθος και εγρήγορση. Πολλά και ενθουσιώδη τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου [όχι πολυπληθούς ευτυχώς, διότι μόνο οι μετριότητες που κουβαλούν ρασοφόρους γεμίζουν αίθουσες στη γερασμένη και διχοτομημένη πόλη μας!]. Χάρηκα! Και τον λογοτέχνη και τον πολιτικό! Μολονότι τυγχάνει να έχω τις δικές μου έντονες ενστάσεις για πλευρές των πολιτικών του προτάσεων. Αισθάνθηκα την αύρα της ανιδιοτελούς αλληλλεγγύης προς την Κύπρο, πριν την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. στις συνεργασίες με τον Γιάννο Κρανιδιώτη, τώρα με άλλες ευκαιρίες και άλλους συνεργάτες μα και με συνεχή παρακολούθηση της κατάστασης στην Κύπρο, όπως έδειξαν αναφορές της τοποθέτησής του και ο διάλογος με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δ. Χριστόφια, ο οποίος τον είχε προσφωνήσει.
Εκείνο που σημειώνω για όλους τους φίλους εκπαιδευτικούς του ιστολόγιου:
αγαπητοί μου συνάδελφοι με πάθος χειροκροτούσαν σημεία της ομιλίας του Ν.Θ. για θέματα λογοτεχνίας, κοινωνίας, πολιτισμού.
*Στα περί αναζήτησης τρόπων συνύπαρξης με τον Άλλο, τον Τούρκο, και όσα αυτό συνεπάγεται στην πολιτική συμπεριφορά των πολιτών, δεν αποδείχτηκαν τόσο ενθουσιασμένοι. Είδα μια αμηχανία δίπλα μου.
*Αλλά οι καλοί μου συνάδελφοι εκπαιδευτικοί εκεί που δεν ακολούθησαν ολοφάνερα τους άλλους φίλους του ακροατηρίου στα χειροκρατήματα ήταν στις αναφορές στην Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση της Κύπρου, για την οποία ο Ν.Θ. ευχήθηκε προχώρημα και επιτυχία!
Είμαι σίγουρος ότι κι αυτοί τον επόμενο χρόνο κάτι θα έχουν να λένε για την Μεταρρύθμιση [ή για ...την Αντιμεταρρύθμιση;]!!!

Γ. Μύαρης

Ανώνυμος είπε...

Τουλάχιστον υπάρχει ακόμη έμπνευση, ενθουσιασμός, ελπίδα, για να δίνει φως πάνω στο σκοτάδι που εσκεμμένα επιχειρείται επί χρόνια να επιβληθεί στη διχασμένη Κύπρο. Το όραμα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει. Και γι'αυτο το όραμα βρίσκομαι εδώ. Στην Ελλάδα, όπως είπα, είμαι απογοητευμένη. Πέρασε η εποχή της μεταρρυθμιστικής ευφορίας -υπήρξε αυτή πριν από 20 χρόνια- και τώρα βυθιζόμαστε πάλι στην κατάσταση που έχει περιγράψει ο Αλέξης Δημαράς στο πιο γνωστό βιβλίο για την ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης -Η Μεταρρύθμιση που δεν έγινε. Δηλ. η προσδοκία, ο σχεδιασμός και εν τέλει η ακύρωση της μεταρρύθμισης.
Χριστίνα Κουλούρη

Eva Neocleous είπε...

Χριστίνα μου,
με τιμά ιδιαίτερα το ότι,παρά τις τόσες σου υποχρεώσεις, βρήκες χρόνο να καταθέσεις τους προβληματισμούς σου μέσα από το ιστολόγιό μου.Είναι γνωστά, όπως λέει κι ο Μύαρης, η αγάπη και η έγνοια σου για την Κύπρο και για τα της Παιδείας.
Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια, αν και θεωρώ πως δεν κάνω τίποτε περισσότερο από τόσους άλλους συναδέλφους εκπαιδευτικούς.
Όλοι νοιαζόμαστε, αγωνιούμε, ανησυχούμε για το παρόν και το μέλλον του σχολείου, καθώς βλέπουμε από την άλλη ότι διέρχεται μια σοβαρή κρίση. Ή θα αξιοποιήσει τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής και θα πάει μπροστά ή θα παραμείνει αναχρονιστικό και προσκολλημένο σε αγκυλώσεις του παρελθόντος, οπότε θα χαθεί και το στοίχημα της Μεταρρύθμισης.
Ευτυχώς υπάρχουν ελπίδες να αντιστρατευτεί η αντιμεταρρύθμιση.
Και πάλι σ΄ευχαριστώ. Έχουμε ανάγκη από πανεπιστημιακούς δασκάλους του δικού σου αναστήματος.

Eva Neocleous είπε...

Χριστίνα μου, γράφαμε ταυτόχρονα μάλλον.
Ας ελπίσουμε ότι δε θα χρεωθεί κι ο κ. Δημητρίου τη "μεταρρύθμιση που δε θα γίνει" ή μια μεταρρύθμιση light.
------------------------

Ανώνυμοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,
χαίρομαι που αρχίσαμε να συζητάμε δειλά- δειλά, έστω κι έτσι ανώνυμα.
Έχουμε ανάγκη απ΄αυτή τη συζήτηση και την κατάθεση προβληματισμών.
Στην Ελλάδα η προσπάθεια είναι καταδικασμένη, όπως φαίνεται.
Εμείς εδώ, ας διεκδικήσουμε το όνειρο. Με συμμετοχή και δραστικές παρεμβάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ με συγκινήσατε με τα γραφόμενα σας απόψε...

Εύχομαι επίσης, να είναι ουσιαστική η μεταρρύθμιση στην Παιδεία κι όχι "διακοσμητική".

Eva Neocleous είπε...

Φίλε Γιώργο,
συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου.
Εδώ είναι που χρειαζόμαστε επαγρύπνηση.Οι κομματικές και άλλες πιέσεις φαίνεται ότι οδηγούν σε συνεχείς υπαναχωρήσεις την πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας.
Από την άλλη, καμιά μεταρρύθμιση δε γίνεται εκ των άνω.Είναι αναγκαίο να υπάρξει συναίνεση και συνεργασία από όλους τους εμπλεκόμενους.
Και για τον Θέμελη...
Η εκτενής κάλυψη της εκδήλωσης άκρως ενδιαφέρουσα για όλους εμάς που - και λόγω απόστασης- δεν μπορέσαμε να παραστούμε.
Μπράβο στον ΟΠΕΚ, και σε όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης.

Eva Neocleous είπε...

Λεμέσιά μου,
χαίρομαι που συμμετέχεις σ΄αυτή τη συζήτηση.
Θα τα λέμε στην πορεία για τα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Καλό βράδυ και Καλή Αποκριά!