Παρουσίαση των ποιητικών συλλογών του Νίκου Νεοκλέους "Χωρίς Προσανατολισμό" και "Όταν χαράζει"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Νίκος Νεοκλέους, ένας ζωγράφος που γράφει ποιήματα ή ένας ποιητής που ζωγραφίζει;

Πρόσφατα, με αφορμή τις δύο ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει,έγινε παρουσίαση του ποιητικού του έργου στο Δημοτικό Μέγαρο Λεμεσού.

Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο  «Χωρίς προσανατολισμό», κυκλοφόρησε τον Μάϊο του 2022, από τις Εκδόσεις «Αρχύτας» στη Σειρά Ποίησης ΣΠΕΚ/ «Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου». Η δεύτερη  συλλογή, με τίτλο «Όταν χαράζει…» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2022, επίσης από τις Εκδόσεις «Αρχύτας».

 Και στις δύο  ποιητικές συλλογές περιλαμβάνονται πίνακες ζωγραφικής του ποιητή.

Εμείς

Εμείς, που κουβαλούσαμε στους ώμους

ένα κλωνάρι ελιάς.

Εμείς, που ταΐζαμε τα περιστέρια

μ’ ένα κομμάτι ατόφια αγάπη.

Εμείς, που είχαμε πατρίδα τη γη.

Εμείς. Ναι εμείς.

Βρεθήκαμε ξάφνου

να κουβαλάμε σταυρούς δυστυχίας

με ματωμένες νεκρές προσωπίδες

με γυάλινα δάκρυα.

Εμείς, που ονειρευτήκαμε

λευτεριά κι αγάπη.

Από τη συλλογή «Χωρίς προσανατολισμό»

 ****

 

Τα φλαμίνγκο στο Lady’s mile,Λεμεσός 2023. Ν. Νεοκλέους

 

 Ακολουθεί απόσπασμα από την παρουσίαση της συλλογής "Χωρίς Προσανατολισμό" από τον Πρόεδρο της ΕΛΚ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη.

Μεγάλη επιτυχία στο Δημοτικό Μέγαρο Λεμεσού, υπό την αιγίδα του Δημάρχου κ. Νίκου Νικολαϊδη. Τη συλλογή «ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ» παρουσίασε ο πρώην Αντιπρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου Κυριάκος Στυλιανού και τη συλλογή «ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ», ο Πρόεδρος της ΕΛΚ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης . Η συλλογή περιέχει 47 ποιήματα και κοσμείται από 13 πίνακες του Νεοκλέους, με θέμα τις ομορφιές της Φύσης που του προσφέρει χαρά κι ανάσα ζωής, και πάντα τον ελευθερώνουν να εκφραστεί. Πιο κάτω απόσπασμα από την παρουσίαση, με έμφαση σε 2 ποιήματα που φωτογραφίζουν δράμα, μνήμη, ελπίδα.

«….Η Αγάπη είναι το κύριο ζητούμενο του. Ασάλευτη παραμένει η καρδιά μες στη χαραμάδα, εκεί που δεν χώρεσε να περάσει. Η αγάπη για τον Τόπο και για μια ιδεατή γυναίκα-Μούσα, ή μια Ιδέα γένους θηλυκού (Ελευθερία, Δημοκρατία, Αλήθεια). Γράφει «Σήμερα θα δέσω τ' άστρα με συρματόσχοινο / και θα τα φέρω / να τ' ακουμπήσω στην ποδιά σου / για να σου πάρω ένα χαμόγελο αγνό…». Γιατί αγαπώντας μπορείς να επιτύχεις μέγα άθλο «θα δέσω τ' άστρα με συρματόσχοινο».

Στο ποίημα «Ήρθε», επιτέλους ήρθε η γυναίκα ή η Ιδέα και τον στήριξε:

.

Μπήκε από τη χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας

κατέβηκε από το φεγγίτη και κοντοστάθηκε.

Δειλά-δειλά ύστερα πήρε την απόφαση

δρασκέλισε τον τοίχο και προχώρησε.

Πασπάτεψε με ανοιχτές τις παλάμες

ξεκλείδωσε τη σκουριασμένη κλειδαριά

άνοιξε και μπήκε στην καρδιά μου.

Μέσα από τις αρτηρίες και το αίμα μου

κυκλοφόρησε και πότισε το κορμί μου.

Ήρθε μέσα στο παραλήρημα κάποιου ονείρου.

Ήρθε μέσα στις παγωμένες μέρες του χειμώνα.

Ποια ήρθε; Ελευθερία, Δημοκρατία, Αλήθεια, Αγάπη; Κάθε εκδοχή δεκτή!

.

«Ήρθε», γράφει, (αλήθεια ποια;) . Η ελπίδα πρέπει να είναι ή κάποια άλλη ιδέα, που τον στηρίζει να συνεχίζει τον αγώνα. Τον φτάνει το χαμόγελό της κι αυτός να ψιθυρίζει στ’ αστέρια την αγάπη του. Το δράμα της Κύπρου ή αυτό της σημερινής κοινωνίας, τα υπερνικά ο Νεοκλέους, γιατί ο στίχος του, ερωτικός ή δραματικός, φυλάγει την ελπίδα.

.

Τελικά Χωρίς Προσανατολισμό, μένουν όσοι δεν έχουν κατεύθυνση τη Μνήμη και τον Πολιτισμό, όσοι δεν διατηρούν Ελπίδα να τους στηρίζει να προσανατολίζονται προς τις αξίες και τις αρχές της Ζωής. Ο Νεοκλέους έχει πίστη για ένα κόσμο καλύτερο. Αναζητεί περισσότερο φως - όπως είπε ο Γκαίτε όταν ξεψυχούσε «Φως, φως περισσότερο φως!»

.

Τον σώζει η Αγάπη («Η Αγάπη λιγόστεψε, δώσε μου το χέρι σου») που του προσφέρει εκείνη (ποιά;) μαζί με ελπίδα για να μάχεται μακριά από τα γρανάζια των μηχανισμών και τ’ απελπιστικά αδιέξοδα. Γιατί με την Ελπίδα είμαστε τώρα ελεύθεροι, όπως γράφει: «Τ’ ακούς, ελεύθεροι!». Όρθιος ο Νεοκλέους, προσανατολίζεται χάρη στην ελπίδα.

Ένα πολυσήμαντο ποίημά του με πολλά νοήματα είναι ο Ταρζάν ο αλήτης:

Ταρζάν ο αλήτης

 

Έχουμε στη γειτονιά μας ένα σκύλο αλήτη.

Κανένας δεν ξέρει από που ήρθε

κι όμως όλοι τον φωνάζουνε Ταρζάν.

Περιπλανιέται στους δρόμους άσκοπα

και είναι ο δόλιος πάντα νηστικός.

Όταν είμαστε παιδιά τον πετροβολούσαμε.

Κάθε απόγευμα γινόμασταν οι δήμιοί του.

Αυτός αγόγγυστα δεχότανε τα βάσανα

και ήτανε πάντα γεμάτος αγιάτρευτες πληγές

μα ποτέ δεν έφευγε από τη γειτονιά μας.

Και τώρα τα παιδιά τον βασανίζουν

τον δέσανε μια μέρα σ' ένα δέντρο

κι ήθελαν να του σκίσουν τη κοιλιά

τους ξέφυγε όμως

και να τον πάλι

μες στους δρόμους

σαν και πρώτα.

Μια μέρα τον πάτησε ένα λεωφορείο

και χάθηκε κουτσαίνοντας μες στα στενά.

Όλοι τον είχαν για χαμένο.

Μα ο Ταρζάν σαν να ‘τανε στοιχειό,

δε χάθηκε

και πάλι ξαναγύρισε.

Έχουμε στη γειτονιά μας ένα σκύλο αλήτη

που σέρνεται στους δρόμους πληγιασμένος.

Όλοι τον βρίζουνε με λόγια αισχρά

Μα δε φεύγει ποτέ από τη γειτονιά μας

Και το παράξενο

ποτέ του δε γερνά.

.

Ποιος είναι, επιτέλους, αυτός ο σκύλος, ο περιπλανώμενος ή αλήτης, ο Ταρζάν; Να προέρχεται απ’ το μακρινό παρελθόν μας, ως λησμονημένη Μνήμη, που την απωθούμε, γι’ αυτό «κανένας δεν ξέρει από πού ήρθε»; Και είναι η δόλια πάντα νηστική, γιατί δεν τη θρέφουμε - που θα έπρεπε; Είναι η πατρίδα; H αξιοπρέπειά μας, που με τις πράξεις μας γινόμαστε οι δήμιοί της, κι αυτή αγόγγυστα δέχεται τα βάσανα κι ας μένουν αγιάτρευτες οι πληγές; Γιατί δεν φεύγει απ’ τη γειτονιά μας, ενώ τον βασανίζουμε, τον δένουμε σε δέντρο, του σκίσουμε την κοιλιά; Ποιο λεωφορείο τον πάτησε και χάθηκε προσωρινά κουτσαίνοντας; Να είναι πολλοί πολίτες, που στη δίνη της ζωής, της πολιτικής, πατούν αξίες, αρχές; Γιατί επιστρέφει, γιατί ποτέ του δεν γερνά; Είναι οι τύψεις μας, γιατί πήραμε λάθος δρόμο κι επιστρέφουν συνεχώς να μας βασανίσουν; Μήπως ο ιστορικός Πολιτισμός μας, που όλο τον εξαθλιώνουμε κι όμως επιβιώνει για μας; Το κλειδί είναι ο τελευταίος στίχος «ποτέ του δε γερνά»…. και μόνο οι Ιδέες δεν γερνούν!

Ιδού, ένα ποίημα πολυσήμαντο, με στίχο και σκηνικό απλό μα στέρεο! Για να βρούμε τον προσανατολισμό που χάσαμε. Αλλιώς, θα υπάρχει βασανισμός για τις ενοχές μας…….»

 ****

 

 Γράφει ο Κυριάκος Στυλιανού

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ «ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ» ΣΤΑ «ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».Εφημερίδα Αλήθεια

« Όταν χαράζει…» 16/3/23

Νίκου Νεοκλέους

Εκδόσεις: Εκδόσεις: ΣΠΕΚ( Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδος Κύπρου) σε συνεργασία με τις εκδόσεις Αρχύτας.

« Όταν χαράζει…» είναι η προμετωπίδα της δεύτερης ποιητικής συλλογής του Νίκου Νεοκλέους, όπου οι ευαίσθητοι και λιτοί στίχοι του μετεωρίζονται στην κόψη που χωρίζει το σκότος της νύχτας και στο λαμπερό φως της μέρας που ξημερώνει. Η πρωταρχική μελαγχολία που εμποτίζει τους στίχους του Νεοκλέους, υποχωρεί σιγά-σιγά στον αισιόδοξο παλμό που αποπνέουν οι μυστικές μουσικές νότες της ποίησης του. Η αυτοβιογραφική του κατάθεση σμίγει αρμονικά με την εθελούσια συμμετοχή του δημιουργού στο εύθραυστο πολιτικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι.

 

Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους γεννήθηκε στο χωριό Επισκοπή της Επαρχίας Πάφου, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου πήρε Δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού. Έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ως πρωτοετής φοιτητής. Το καλοκαίρι του 1974 έλαβε μέρος στον πόλεμο ενάντια στην τουρκική εισβολή, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Η ποιητική συλλογή Όταν χαράζει, είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Νίκου Νεοκλέους. Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο Χωρίς προσανατολισμό κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2022, από τις εκδόσεις ‘ Αρχύτας’ στη Σειρά ποίησης ΣΠΕΚ του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου. Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Τμήμα Αναπτύξεως Υδάτων και συμμετείχε στην κατασκευή μεγάλων υδατικών έργων στην Κύπρο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου πολιτικών Μηχανικών Κύπρου. Άρχισε να γράφει ποιήματα και να ζωγραφίζει από παιδική ηλικία.

Γράφει μεταξύ άλλων ο εκδότης του βιβλίου στο οπισθόφυλλο, για το βιβλίο που έχουμε τη μεγάλη χαρά να παρουσιάζουμε: « Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους σ’ αυτό το βαθύ σκοτάδι βρίσκει παρηγοριά για απώλειες που συντελέστηκαν και πόθους που δεν εκπληρώθηκαν. Εξομολογητικός, χωρίς φλυαρίες και αναθέματα, αγγίζει τη ρέουσα πληγή αλώνοντας κάθε ψεύτικο συμβιβασμό της ανθρώπινης ανάγκης για υπεκφυγές. Χωρίς να αθωώνει και χωρίς να ενοποιεί καμιά συναισθηματική έξαρση, αφήνει την ποίηση του να ανυψωθεί πάνω από τα συμβατά και συναινεί να σκύψουμε πάνω από την πληγή του. Μετουσιώνει δυνητικά τον πόνο, τον πόθο, την ελπίδα σε λόγο ντυμένο με σάρκα και αίμα που πάλλεται στη ροή των φλεβών μας».

 

Άχαρες μέρες

Οι μέρες ανούσιες

αργοπεθαίνουν.

Η απαισιοδοξία

καθρεφτίζεται

στο πρόσωπο μου,

αδύνατο να την κρύψω.

Δεν περιμένω τίποτα.

Σβήστηκαν όλες οι φωτιές,

χάθηκαν οι ελπίδες,

κόπηκαν τα καλώδια

της σκέψης μου.

Κι εσύ με παρεξήγησες.

Εκτός ελέγχου

Εγκλωβιστήκαμε σε φυλακές

που έκτισαν τα συστήματα.

Δεν είμαστε ελεύθεροι.

Προσποιούμαστε

πως έχουμε τον έλεγχο

και δεν μας νοιάζει.

Ονειρευτήκαμε ανατροπές

Που δεν θα κάνουμε ποτέ.

Αλλαγή καιρού

Η ανατολή πήρε φωτιά

η πλάση ολόκληρη ρόδισε

ήταν αλλιώτικη η σημερινή αυγή

η θάλασσα ήρεμη και ζεστή.

Ο ήλιος χαρούμενος

τραγουδούσε με χίλια χρώματα

πριν ακόμα φανεί στον ορίζοντα.

Όλα ήταν γιορτινά.

Καλωσόρισες άνοιξη.

Καλώς ήρθες αγάπη!

 ****

Βίντεο από την εκδήλωση

Απαγγελία Αλεξάνδρα Παπαλεξάνδρου Καζαμία

****

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την παρουσίαση