Για τη "Λευκή Σελίδα" της Εύας Νεοκλέους,από την Αλεξία Παπαλεξάνδρου Καζαμία

 

Για τη «Λευκή Σελίδα»,

 της Εύας Νεοκλέους

 Οι λέξεις είναι το μεγαλύτερο οπλοστάσιο που διαθέτει ο άνθρωπος. Όταν είναι εμποτισμένες με ήχους, μυρωδιές, συναισθήματα συνιστούν πια έναν κόσμο ξεχωριστό, μοναδικό, που αντανακλά την πραγματικότητα είτε εσωτερική είτε εξωτερική. Οι ποιητικές λέξεις έχουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη γιατί με το διευρυμένο σημασιολογικό πεδίο, που αποκτούν μετουσιώνουν το ανείπωτο, το απροσδιόριστο σχηματίζοντας εικόνες ρεαλιστικές μέσα από την υπερρεαλιστική τους διάσταση.

Τέτοια δύναμη, τέτοιο σθένος χαρακτηρίζει τη Λευκή Σελίδα της Εύας Νεοκλέους, που εκδόθηκε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» και τυγχάνει θερμής υποδοχής τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο:

«Οι καλημέρες» (σ 19)

Ξεθωριάζουν με τον καιρό

οι καλημέρες

γίνονται θαμπές και αδιάφορες

ξεβάφουν τα χρώματα….

 

Η οξυδέρκεια της ποιητικής λαλιάς είναι εμφανής και σε άλλα ποιήματα, τα οποία καυτηριάζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα αποκαλύπτοντας τα σαθρά θεμέλια ενός δήθεν εξανθρωπισμένου κόσμου:

Μικρούλη μου Αϊλάν

μη μας συγχωρέσεις.

Είμαστε όλοι ένοχοι.

Εκείνοι σε δολοφόνησαν

μα εμείς σε σκοτώνουμε κάθε μέρα

με δάκρυα υποκρισίας…

«Στο μικρό παιδί που σκοτώσαμε»

 

Άλλοτε, πάλι, η γραφή της Εύας Νεοκλέους, μέσα από την πεζολογία του στίχου και τον ελλειπτικό λόγο, γίνεται κυνικά ωμή και επικριτική απέναντι στην υπερφίαλη ανθρώπινη συμπεριφορά και υποκρισία:

Κάποτε οι μάσκες

Θα γίνουν ένα με το δέρμα μας…

«Φοβάμαι»

 

 

Το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας φαίνεται, επίσης να απασχολεί την ποιήτρια σε αρκετά ποιήματα, στα οποία παρεισφρέει με έναν τόνο επικριτικό και σαρκαστικό:

Δεν είναι η ποίηση

Θαυμαστικά φτιασιδωμένα

να τα περιφέρουν σε συνάξεις

στιχάκια με λεξούλες γλυκερές

να συμπληρώνουν

βιογραφικά ατάλαντων…

«Ποίηση δεν είναι»

 

Στο ποίημα «Οι ποιητές» αναδύεται ένα άλλο πρόβλημα:

Οι ποιητές του φέισμπουκ

τις νύχτες στήνουν καραούλι στις λεξούλες.

Μόλις τις δουν να ξεπροβάλλουν αχνιστές

ορμούν και τις αρπάζουν με τέχνη περισσή.

 

Από την άλλη, απερίφραστα κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη Λευκή Σελίδα ως ένα εγκώμιο στον έρωτα, τη φύση, την αγάπη, αφού τα περισσότερα από τα ποιήματα της συλλογής εκφράζουν άλλοτε με ένα νοσταλγικό ρομαντισμό και άλλοτε με ένα οξύ ορθολογισμό την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, την ομορφιά του φεγγαριού και του καλοκαιριού, την ανάσα της φύσης, το ανεκπλήρωτο του έρωτα:

 

«Εσύ να μου χαμογελάς» (σ 50)

«Του Αυγούστου» (σ.63)

«Μέρες καλοκαιριού» (σ.66)

«Χωρίς εσένα» (σ.70)

 «Στον πατέρα μου»(σ.71)

 

Η μαγεία της ποίησης, λοιπόν, έγκειται στο γεγονός ότι μπορεί να εξηγήσει, να διευκρινίσει, να προσδιορίσει, να γαλβανίσει, να καταρρίψει αλλά και να οικοδομήσει αξίες, αρχές, ιδεολογίες. Παράλληλα, θεωρώ ότι η ποίηση προσφέρει εκείνη τη δυνατότητα, εκείνον τον δίαυλο επικοινωνίας τόσο στον δημιουργό όσο και στον αναγνώστη  να γνωρίσει τον αληθινό εαυτό του, να δώσει μορφή και σχήμα στις σκέψεις και τα οράματά του, να αισθανθεί και να συναισθανθεί  τον περιβάλλοντα χώρο - έμψυχο και άψυχο, να συνειδητοποιήσει τη συνύπαρξη, να εκτιμήσει την ύπαρξή του. Αυτό το είδος ποίησης ωστόσο απαιτεί στίχους αριστοτεχνικά δουλεμένους, αφειδώλευτα συναισθηματικούς, διάχυτα ρυθμικούς και τολμηρά αιχμηρούς.

Η Λευκή Σελίδα αποτελείται από τέτοια ποιήματα.

Συγχαρητήρια Εύα!

****

Η Αλεξία Παπαλεξάνδρου Καζαμία είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. 

*****

"Πάντα σε περιμένει μια άνοιξη"

Λευκή Σελίδα,Ροδακιό 2020

Απαγγελία:Αλεξία Παπαλεξάνδρου Καζαμία

Μουσική επένδυση:Γεωργία Πέτρου Ευριπίδου

 

Σημ.Θερμές ευχαριστίες στην αγαπημένη φίλη και συνάδελφο Αλεξία!