Κωστής Παπαγιώργης(1947-2014)

Κωστής Παπαγιώργης(20 Μαρτίου 1947-21 Μαρτίου 2014)

 Οι ζωντανοί,αργά ή γρήγορα,"προδίδουν" τον νεκρό...Άλλωστε,με τα χρόνια,η ώρα της "συνάντησης" δεν αργεί...Αυτά γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης στο "Ζώντες και τεθνεώτες"

Το «Ζώντες και τεθνεώτες» ήταν μια άσκηση να πενθήσει ένα αγαπημένο πρόσωπο, να αντιμετωπίσει τον θάνατο, που όπως έγραφε «είτε είναι ξένος και δεν μας αφορά, είτε είναι μέσα στο σπίτι μας και κει αρχίζουν τα δύσκολα». Για το πώς αντιμετωπίζει τον θάνατο και αν έχει νόημα να ζει κανείς αφού ξέρει το τέλος, είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο για το περιοδικό «01»: «Έχει νόημα να ζεις, γιατί ο θάνατος δεν μπαίνει μέσα στη ζωή, γι αυτό λένε χτύπα ξύλο... Η ζωή έχει τρομακτική καύλα -για όλους, για τους πάντες. Βλέπεις, άνθρωποι ανάπηροι που έχουν μείνει με το ένα δαχτυλάκι και τρώνε με το ένα δαχτυλάκι... Και δεν ζει κανείς σκεπτόμενος διαρκώς τον θάνατο, όσο φιλόσοφος κι αν είναι. Ο θάνατος είναι μια πένθιμη σκέψη που έρχεται και φεύγει -χωρίς να ορίζει τη ζωή».Απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο της Γιούλας Ράπτη στο protagon.grhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=32700

Κι εδώ η συνέντευξη στον Στάθη Τσαγγαρουσιάνο.

"Ο Κωστής Παπαγιώργης πέρασε, πρόωρα, στους τεθνεώτες και οι ζώντες ξέρουμε πού είναι τα έργα του: στις βιβλιοθήκες μας. Στα βιβλία που κατέγραψε τα πάθη, βουτώντας ο ίδιος σ' αυτά: για το αλκοόλ (Περί μέθης), για την ερωτική ζήλεια (Ίμερος και κλινοπάλη), για τη μεγάλη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, από μίσος μέχρι αφοσίωση, (Μυστικά της συμπάθειας), για τα παιχνίδια που παίζει ο άνθρωπος με τις αναμνήσεις και τον χρόνο (Περί μνήμης). Αλλά και στα δοκίμιά του για τον Όμηρο, τον Ντοστογιέφσκι, τον Παπαδιαμάντη, τον Χέγκελ, γεμάτα με λεπτομέρειες που φωτίζουν με έναν άλλο τρόπο λαμπρά πνεύματα και εποχές. Είναι, ακόμη, και οι εξαιρετικές μεταφράσεις του σε εμβληματικά έργα του 20ου αιώνα".Γράφει η Γ.Ράπτη.
Ένα σύντομο βιογραφικό και εργογραφία για τον Παπαγιώργη στο Biblionet
Επίσης, στο Βήμα

"Μόλις γεννιέται το πουλάρι,τελείται μια ανταλλαγή πνοής και αφής με την μητέρα του-οσφρητική σφραγίδα που το ακολουθεί διά βίου.Ο άνθρωπος δεν ζει τίποτα διαφορετικό:η σφραγίαδα της διυποκειμενικότητας τον έχει χαράξει άπαξ διά παντός.Από μόνος του δεν είναι τίποτα.Μόνο οι άλλοι είναι η ζωή και η χαρά του.Και η ισόβια λύπη του."Έτσι κλείνει τα "Μυστικά της συμπάθειας" ο Παπαγιώργης.

Για τον συγγραφέα,δοκιμιογράφο,μεταφραστή,στοχαστή που δυστυχώς από χθες πέρασε στον κόσμο των τεθνεώτων γράφτηκαν κιόλας πολλά άρθρα.Και θα γραφτούν στο μέλλον και θα γίνουν αφιερώματα πολλά.Στη μνήμη του.Μα ό,τι κι αν πούμε,τίποτε δεν αντισταθμίζει τη μεγάλη απώλεια...

Κλείνουμε το μικρό αφιέρωμα με το τραγούδι του Θοδωρή Γκιώνη που άρεσε στον συγγραφέα( με στίχους απ΄αυτό προλογίζει το Ζώντες και τεθνεώτες).

Όλοι μου λεν πως δεν μπορώ
για να σε φέρω πίσω.
Μου λεν η πέτρα είναι βαριά
βαριά να την κυλήσω.