Το άσπρο του έρωτα,Σταύρος Σταύρου

Κι ύστερα από μια απουσία μακράς διάρκειας,να΄μαστε και πάλι εδώ.Η ελπίδα μας έχει χαθεί,ήταν ο τίτλος της  τελευταίας μας ανάρτησης και δυστυχώς, τα όσα ακολούθησαν από τότε,ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που όλοι απευχόμαστε.Από τότε σαν να ζούμε σ΄έναν εφιάλτη...Γι΄αυτό όμως θα μιλήσουμε αργότερα.
Σήμερα,μιας και είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου,θα ανιχνεύσουμε την ελπίδα και την ομορφιά μέσα από "Το άσπρο του έρωτα",το νέο βιβλίο του Σταύρου Σταύρου.Για τον ποιητή είχαμε κάνει σ΄αυτό το ιστολόγιο κι άλλες αναφορές με μια, πιο εκτενή, σ΄αυτό το αφιέρωμα.Το άσπρο του έρωτα,που προδημοσιεύτηκε σε ηλεκτρονική μορφή,αποτελεί το πρώτο μέρος του βιβλίου "το άσπρο του έρωτα στου έρωτα το μαύρο" και θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Ακτίς.

Το εξώφυλλο της συλλογής

Από το άσπρο του έρωτα επιλέξαμε και παρουσιάζουμε κάποια αποσπάσματα που ξεχωρίσαμε με την πρώτη ανάγνωση.Για σήμερα αρκούμαστε σ΄αυτό και θα επανέλθουμε αργότερα.Το σίγουρο είναι ότι ο Σ. Σταύρου επιβεβαιώνει, με τη νέα του ποιητική συλλογή, τις προσδοκίες και τις ευνοϊκές κριτικές μας!

 Μετρώ τις ώρες που μου χαρίζεις σε ηλιαχτίδες, σύντομα θα έχω έναν δικό μου ήλιο, ίσως κι έναν ουρανό ολόκληρο από ήλιους.

 Βρέχει. Σε σκέφτομαι και μέσα σ’ αυτή την απλή λέξη χωράει ολάκερος ο κόσμος. Ένας κόσμος με τα ναι του και τα όχι, μέσα στις πιο απλές λέξεις χωράνε όλοι οι κόσμοι και αυτά που μεσολαβούν από τον έναν στον  άλλον. Τα νιώθεις όλα αυτά κάθε φορά που κλαις δίχως συγκεκριμένο λόγο, δίχως τουλάχιστον ένα λόγο που να τον καταλαβαίνεις...

Τις Κυριακές να κοιτάς πάντα τη θάλασσα, ό,τι κι αν γίνει μη χάνεις ποτέ τη θάλασσα από τα μάτια σου τις Κυριακές, γιατί μια Κυριακή λευκή σαν το λευκό των ματιών σου που όμοιο δεν είδα θα γράψω για σένα ένα τραγούδι δίχως λέξεις, μόνο με ανάσες και ορίζοντες, μόνο με ανάσες που καίνε και ορίζοντες που πυρπολούνται. Μόνο μια ανάσα που καίει μπορεί να πυρπολήσει τον ορίζοντα. Ένα τραγούδι σε αποχρώσεις του κόκκινου και του γκρίζου και του μπλε, ένα τραγούδι για σένα, όπου η άμμος θα εκμυστηρεύεται στον ουρανό τον πυρετό της...

Μετρώ τα κύματα που έρχονται με φόρα από την απαρχή των ωκεανών, έρχονται με φόρα το ένα πίσω από το άλλο απανωτά, ν’ αγγίξουν τα πόδια σου, αλλιώς προς τι τόσο νερό να υπάρχει στη γη. Μέσα σε τούτο τον ωκεανό από σένα βρίσκει ο καθένας την μποτίλια της αγάπης του μ’ ένα σημείωμα μόνο για κείνον, χιλιάδες μίλια ταξίδι μες τη σιωπή των άστρων και την ανοχή των αιώνων, για να έρθει ανόθευτο το άσπρο του αφρισμένου κύματος στον κάθε λυπημένο.
*****
Μέσα στο περιβόλι σου παιδικά νανουρίσματα μεγαλώνουν σαν τα κρίνα κάτω από το γαλάζιο ύπνο του μεσημεριού και υπάρχει μια όγδοη μέρα για κάθε ζωντανό, που την ορίζει μόνο η μοίρα κι ετούτη τη μοίρα την ορίζει η ομορφιά. Βραδιάζει σιγά-σιγά και μυρίζει αγιόκλημα, από το απόγευμα έχεις έναν αέρα ανθισμένης επαρχίας, μάνας κι αδερφής, σεμνή σαν ανθόνερο και βουβή σαν σπίτι πατρικό βαθιά μέσα στο μέλλον μου. Κάθε πολύτιμος λίθος φέρει το όνομά σου και κάθε λέξη που λέγεται, γράφεται, υπάρχει, είναι για σένα.
*****

...κι όλα τα φθινοπωρινά φύλλα ανασταίνονται απόψε και γίνονται αστέρια.

Δεν υπάρχει γραφτό στον έρωτα,κανένα αόρατο χέρι δεν γράφει στα κατάστιχα του ουρανού και της γης τα ναι και τα όχι μας,το πριν και το μετά μας,κανείς δεν υπάρχει πουθενά να γράψει το σενάριο για μας.Οι μέρες ξημερώνουν άσπρες ή ξημερώνουν μαύρες γιατί εμείς δεν ξέρουμε ακόμα ποιοι είμαστε...
*****
 … Στις παιδικές χαρές ξεκουράζουν τα φτερά τους κάτω από τις κούνιες οι γλάροι, φέρνουν στα χώματα κάτι από  θάλασσα και κάτι από ουρανό. Σε βρίσκω μέσα στην άμμο και στη σκόνη του δρόμου, βλέπω παραξενεμένος το πρόσωπό σου σε κάθε αφίσα και σε κάθε παράθυρο, πάνω στα πλακάτ των διαδηλωτών έξω από τα δημόσια κτίρια, γιατί είναι ο έρωτας μια διαδήλωση όπου  διαδηλώνει η ψυχή ενάντια στη λογική. Σ’ αγαπώ κι επειδή σ’ αγαπώ υπάρχει μια κρυφή πόρτα σε κάθε αδιέξοδο και για κάθε περίσταση, την βρίσκει ο  καθένας κάτω από το πηγούνι του σε στιγμές μεγάλης απελπισίας. Ζωγραφίζω με τα δάκρυα του παρελθόντος τα χαμόγελα του μέλλοντος και κρεμάω τον πίνακα στο στήθος μου σαν εσταυρωμένο, ένα φυλαχτό για τις δύσκολες ώρες κι είμαι άσπρος τοίχος σ’ ένα σπίτι που κατοικούσες κάποτε. 
*****
 Επειδή σ’ αγαπώ κι επειδή ίσως μ’ αγαπάς κι εσύ βρίσκουν τα τριαντάφυλλα στο βάζο ξαφνικά δυο χέρια να κρατήσουν τα πέταλά τους όταν τα συλλογιέται η ομορφιά.

... γιατί μέσα στο όνειρο δεν είναι ποτέ πολύ αργά για τίποτα.

 Σημ.Φωτογραφίες και φιλοτέχνηση:Εύα Νεοκλέους