Το πένθος έχει την τιμητική του

Φώτης Κόντογλου "Η Εις Άδου Κάθοδος" (Παρεκ. οικογ.Ζαίμη,Ρίο Πατρών 1952)

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα.
Μέρα περισυλλογής και αναστοχασμού. Το πένθος έχει την τιμητική του...  

Πόνος,οδύνη,θλίψη...

Εν αναμονή της Ανάστασης και της κατανίκησης του θανάτου. "Δεύτε τελευταίον ασπασμόν".

Ο λόγος και πάλι στους ποιητές μας και σε ποιήματα για τη Σταύρωση και τη Μ.Παρασκευή.

Οι πόνοι της Παναγιάς

Κώστας Βάρναλης

Πού να σε κρύψω γιόκα μου,να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του ωκεανού,σε πια κορφή ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Ξέρω, πως θα χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής  ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα' χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες,δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο,όχι σκλάβος ή προδότης.

.........

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι  η Αλήθεια σου ζητήσουνε,παιδάκι μου, να μην τα πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς,τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν.

"Σκλάβοι Πολιορκημένοι"

*******

Επιτάφιος

Γιάννης Ρίτσος

1

Γιε μου,σπλάχνο των σπλάχνων μου,καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχιάς αυλής,ανθέ της ερημιάς μου,

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις,δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;

Γιόκα μου,εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου,

που μάντευες τι πέρναγε κάτου απ΄το τσίνορό μου,

Τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα

και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;

Πουλί μου,εσύ που μου΄φερνες νεράκι στην παλάμη

πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;

Στη στράτα εδώ καταμεσίς τ΄άσπρα μαλλιά μου λύνω

και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.

Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει

κι είναι σα να μου θύμωσε και σφαλισμένο μένει.

Δε μου μιλείς κι η δόλια εγώ τον κόρφο,δες,ανοίγω

και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια,γιε μου,μπήγω.

******

Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής

Κική Δημουλά

Αδρανείς.

Σε παρασύρει η φωτογραφία σου

ότι το έχεις δίπορτο

όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ

κι όποτε θες κατέρχεσαι.

Σ᾿ εξαπατούν επίσης

τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως

δήθεν ότι τα άνθη της

συμπαρασύρουν σε ανάσταση

κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.

Άκουσέ με, πάρε

στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.

Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο

γεροδεμένο είναι

σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη

και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.

Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι

το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος

ακάνθινο.

"Χλόη θερμοκηπίου"

Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες

Κική Δημουλά

Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι

σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν

τ’ ακανθώδη έθιμα

και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο

η νηστεία, ο Μπαχ, τα βαρελότα, και η μέθοδος

να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών

τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο

σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν

τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

Δε μ’ άκουσες.

Άφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής

και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου

για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.

Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι

όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση

όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα

από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε

σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.

Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα

αδημονώντας σε αμνέ μας.

 "Ενός λεπτού μαζί"

******

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24

Οδυσσέας Ελύτης 

Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.

Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη

φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής

Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά

με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς

και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β

                                              Αντίς για όνειρο

Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι

αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια

τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση

μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.

Σαν να 'μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ'

ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά

κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών

το "δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν".

"Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"