Κανεί πιον!

Είναι μέρες τώρα που στο μυαλό μου στριφογυρνάνε τα λόγια του Σενέρ: 

"Η ειρήνη έρχεται με την αδελφοσύνη, τη φιλία, την επικοινωνία, την ανεκτικότητα.

Το μίσος φέρνει μίσος, η εχθρότητα προκαλεί την εχθρότητα. Όπλα, βόμβες, εχθρότητα και μίσος μοίρασαν αυτό το όμορφο νησί. Περισσότερο μίσος και περισσότερη εχθρότητα σημαίνει περισσότερα δεινά και πόνος για τους Κυπρίους. Ας πούμε Αρκετά! Ως εδώ!"

Είναι από ένα άρθρο του Sener Elcil,του Γενικού Γραμματέα της KTOS που δημοσιεύεται στο έκτακτο τεύχος Γενάρης-Φεβράρης 2010, "Το καλέμι"(Έντυπο της Πλατφόρμας Ε/κ και Τ/κ Εκπ/κών "Ενωμένη Κύπρος").Μπορείτε να βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή το έντυπο  στο Ιστολόγιο της Πλατφόρμας: http://www.scribd.com/doc/25303119/Kalemi-jan

Ο Σενέρ γράφει για το φίλο του τον Παύλο όσα,ίσως, δεν μπορέσαμε  να γράψουμε όλοι εμείς.Για την οδύνη,τον απροσμέτρητο πόνο,τον σπαραγμό της απώλειας.Γράφει για τον Τεύκρο,το νεαρό παλικάρι με τα ξεχωριστά χαρίσματα,που "μας άφησε μήνυμα" να απαιτήσουμε να ζούμε ειρηνικά...

Διαβάζω τα λόγια σου ξανά και ξανά Σενέρ.Για τον πόνο που είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους,για την ειρήνη και την αδερφοσύνη που θα΄ ρθουν,άμα το θέλουμε πραγματικά κι άμα ενώσουμε τις φωνές μας,μαζί με τη δική σου,μαζί με τη φωνή του Τεύκρου...

Κι όπως λέει κι ο ποιητής:

"Με τούτη την αγάπη,λέω,πως μια μέρα,οι ξύλινοι σταυροί

θα μπουμπουκιάσουν τριαντάφυλλα--ναι,κι ο δικός μου ο

σταυρός,ο καμένος,ο πέτρινος

με τούτη,λέω την αγάπη μια μέρα θα λυγίσουμε

κείνους που φέρνουν τ΄άδικο και σπέρνουνε το μίσος".

(Γιάννης Ρίτσος,Αποχαιρετισμός)

Κανεί πιον!

Ακόμη ένα συνηθισμένο πρωινό του Σαββάτου, νιώθoντας τη δροσερή πνοή του Φθινοπώρου, έκανα τα σχέδιά μου για τη μέρα. Σκεφτόμουνα πώς θα μπορούσα να περάσω λίγο χρόνο με την οικογένειά μου, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε μαζί αρκετά, κάτι που με στεναχωρεί. Ξαφνικά, τρόμαξα από τον ήχο του κινητού μου. Ο Αλί μου είπε τα δυσάρεστα νέα.

Ο γιος του Παύλου, που ήταν στο στρατό…… είναι νεκρός.

Τον ρώτησα πώς...

Αυτοπυροβολήθηκε, μου είπε ο Αλί.

Πάγωσα κοκαλωμένος από τρόμο. Γενικά πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου ήρεμο και ψύχραιμο άνθρωπο. Ένιωσα να παγώνει το αίμα μου, το μυαλό μου να θολώνει, όλα έρχονται στο μυαλό μου σαν ταινία.

Ο Παύλος. Ο αγαπητός μου φίλος ο Παύλος. Ένας θεός ξέρει πόσο υποφέρει τώρα, αυτός και η οικογένεια του. Τι μεγάλη τραγωδία, μια αβάστακτη θλίψη. Μπορούσα να νιώσω το κάθε τι στο πετσί μου.

Ο αγαπητός μου φίλος, ο Παύλος, ένας αληθινός Κύπριος με την όλη στάση του και τις αρχές του. Πάντα διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις στις ομιλίες του. Σε κάθε δράση, σε κάθε κατάσταση πάντα δίπλα μας, να μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του με συνέπεια, ανεκτικότητα και ανθρωπιά, ένας πραγματικός Κύπριος. Σκέφτομαι τώρα πόσο θα θρηνεί. Εμείς που πιστεύουμε ότι η Ειρήνη είναι μια αξία και μια πράξη ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και τις διακρίσεις... τώρα πόνος...Γιατί;
Ο Παύλος ..τιμωρείται τώρα γιατί πάλευε υπέρ της αποστρατικοποίησης, ενάντια σε κάθε είδος μιλιταρισμού για τόσα χρόνια; Πάλευε γιατί δεν ήθελε άλλες μητέρες και πατεράδες να κλάψουν, δεν ήθελε άλλες κατεστραμμένες και εκτοπισμένες οικογένειες. Φτάνει πια… Γιατί ο Θεός να δώσει τόση λύπη και πόνο στον Παύλο;  Σ' έναν άνθρωπο όπως ο Πάυλος;
Γιατί όχι σ' αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την τραγωδία, σ΄αυτούς που έκαναν πολιτική πάνω στο αίμα και τα δάκρυα των ανθρώπων, που προκάλεσαν μίσος; Όχι, αυτή η σκέψη είναι λανθασμένη. Δεν είναι γι' αυτό που αγωνιζόμαστε, για να βάλουμε τέρμα στα βάσανα και τα δεινά όλων των ανθρώπων;

Δεν θυμάμαι πώς έτρεξα έξω από το σπίτι και πώς, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου συγχυσμένος μέσα στις σκέψεις μου, έφτασα στη Λευκωσία. Δεν θυμάμαι πώς... Καταράστηκα τα συρματοπλέγματα, τους αμμόσακκους και τα πολυβολεία καθώς περνούσα το Λήδρα Παλάς.

Συνάντησα το φίλο μου τον Κωστή. Αυτή τη φορά βρήκα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να διαγράφονται πιο βαθιά. Μου είπε ότι αγόρασε ένα μαύρο πουκάμισο εδώ και αρκετό καιρό και θα το φορούσε τώρα για πρώτη φορά. Πήγαμε όλοι στην εκκλησία, όπου θα γινόταν η κηδεία. Κοιτούσα τον κόσμο από το σημείο που στεκόμουν κάπου σε μια γωνιά. Για μια ακόμη φορά αντιλήφθηκα ότι η λύπη και ο πόνος και τα δάκρυα δεν έχουν εθνικότητα, η θλίψη και ο πόνος είναι κοινός.

Η μυστικιστική ατμόσφαιρα της εκκλησίας, οι προσευχές του ιερέα, το αναφιλητό των ανθρώπων και το θυμιατό να ξορκίζει το κακό, όλα αυτά έκαναν το βάρος ασήκωτο. Ξαφνικά κάτι πέρασε από το μυαλό μου: δύσκολες στιγμές που περάσαμε με τη σύζυγό μου μεγαλώνοντας το παιδί μας, νύκτες χωρίς ύπνο, όταν η κόρη μου ήταν άρρωστη και  νιώθαμε κι εμείς άρρωστοι μαζί της. Σκέφτηκα τη χαρά της που μας κάνει και μας πιο χαρούμενους. Τι αβάστακτος πόνος και θλίψη να χάνεις το παιδί σου!

Όταν είδα τις πολλές σημαίες και τα εθνικά σύμβολα γύρω από τους τάφους ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, θυμήθηκα τα δικά μας κοιμητήρια. Ο θρήνος και το κλάμα της μητέρας, τα βουρκωμένα μάτια του φίλου μου του Παύλου, στη διάρκεια της ταφής, ο λυγμός του καθώς με αγκάλιαζε, μου χάραξαν την καρδιά με ένα σημάδι που θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου.

Οι στρατιώτες στην πύλη του κοιμητηρίου, οι αξιωματικοί, η μεγάλη σημαία πάνω στο βουνό ακριβώς μπροστά μας, η λέξη “commando” γραμμένη, συρματοπλέγματα, σύνορα, εθνικιστικές ομιλίες, σημαίες, πατρίδα, μάρτυρες...
Τίποτα δεν φέρνει πίσω τον γιο του Παύλου.

Μια σφαίρα του G3, που κοστίζει μερικά σεντς, βάζει τέλος σε μια νέα ζωή, καταστρέφει το ελπιδοφόρο μέλλον μιας ολόκληρης οικογένειας. Για πόσο ακόμη θα συμβαίνει αυτό; Πόσοι άλλοι θα πεθάνουν; Πόσες άλλες οικογένειες θα υποφέρουν; Η ειρήνη δεν έρχεται με όπλα, σημαίες και βόμβες. Η ειρήνη έρχεται με την αδελφοσύνη, τη φιλία, την επικοινωνία, την ανεκτικότητα.

Το μίσος φέρνει μίσος, η εχθρότητα προκαλεί την εχθρότητα. Όπλα, βόμβες, εχθρότητα και μίσος μοίρασαν αυτό το όμορφο νησί. Περισσότερο μίσος και περισσότερη εχθρότητα σημαίνει περισσότερα δεινά και πόνος για τους Κυπρίους. Ας πούμε ΑΡΚΕΤΑ! ΩΣ ΕΔΩ!

Ας μην υποφέρουν άλλοι Παύλοι πια.

Ας μην θρηνήσουν άλλες μητέρες.

Şener Elcil