"Το Ψευδοκράτος στους δρόμους της Ανεξαρτησίας..."

Κραυγή,Munch

Την περασμένη Δευτέρα, οι μαθητές των Λυκείων της ελεύθερης Κύπρου, μετά τις ενδοσχολικές εκδηλώσεις,διοργάνωσαν εκδηλώσεις καταδίκης του ψευδοκράτους.Πορείες,ψηφίσματα,συναυλίες,συνθήματα,πανώ, αλλά και εντάσεις,χωριστές συγκεντρώσεις,διαφωνίες,τα γνωστά εδώ και χρόνια.
Αυτά για το αγωνιστικό μέρος των αντικατοχικών εκδηλώσεων.
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο.Κυρίως στις υπόλοιπες πόλεις, όχι στην πρωτεύουσα.
Εκείνο της καφετέριας και των καταστημάτων.Αυτή την πτυχή επιμελώς την αποκρύβουμε.
Και πάλι θα το προσπεράσουμε, πολιτεία,κοινωνία, σχολείο, όλοι μας.Δυστυχώς...
Ο Γιώργος είναι μαθητής της Γ΄Λυκείου.Ώριμος, παρά το νεαρό της ηλικίας του,δεν αρκείται στις εύκολες δικαιολογίες, ανησυχεί,προβληματίζεται και καταθέτει τις αγωνίες του για το πού βαδίζουμε.
Διαβάστε τις σκέψεις του, με αφορμή τις εκδηλώσεις καταδίκης του ψευδοκράτους, στο κείμενο που ακολουθεί:

"Το ψευδοκράτος στους δρόμους της Ανεξαρτησίας..."

Τούτον το κείμενο εν είχα σκοπό να το γράψω. Η αλήθκεια είναι ότι εν μου αρέσκει να πολλοζορίζουμαι με το Κυπριακό. Βλέπετε, έτσι κουλούμακα που τα έχουμεν ούλλοι οι μαθητές μες το νουν μας εν πιο εύκολο να το παίζω προοδευτικός εκ του ασφαλούς, παρά να ασχολούμαι πραγματικά με το πρόβλημά μας…

Όμως μετά την εκδήλωση που εκάμαμεν στο σχολείο για το ψευδοκράτος,εσκέφτηκα να γράψω κάτι για τη στάση των μαθητών σήμερα. Τούτον το κείμενο ήρτεν μου σαν ψυχανάλυση τζαι εβοήθησέν με να φκάλω προς τα έξω κάποια πράματα που εσκέφτουμουν εδώ και λίγο καιρό. (Ελπίζω να μεν σας κουράσουν τα κυπριακά, ήρταν μου αυθόρμητα. Έτσι εμπόρεσα να εκφραστώ κάπως καλύτερα πάνω σε τούτο το θέμα).

Θυμούμαι μια συμμαθήτριά μου, όταν επήαινα Δημοτικό, να μας λέει στο διάλειμμα: «Σήμερα η μάμα μου έδωκεν την πιστωτικήν της κάρτα της αρφής μου». «Γιατί;» τη ρωτώ εγώ. «Επειδή σήμερα εν να παν κάτω στην Ανεξαρτησίας». «Γιατί να πάσιν; Τι έσχιει σήμερα;» επιμένω. «Ε… έτσι. Τζείνοι που εν Λύκειο πάσιν μια φορά το χρόνο Ανεξαρτησίας». Εζήλεψα πολλά. Ήθελα τζαι γω να πάω Ανεξαρτησίας. Τζείνοι γιατί να εν κάτω τζαι εμείς να έχουμε σχολείο;

Ήρτεν λοιπόν τζαι μέναν η σειρά μου να πάω στην Ανεξαρτησίας. Είπαν μας ότι πάμε για να διαδηλώσουμε κατά του ψευδοκράτους (αν τζαι άρκεψα να πιστεύκω ότι το ψευδοκράτος δαμέσα δα εμείς είμαστεν, αφού εγέμωσεν ψεύτες τούτος ο τόπος). Φυσικά εψιθυρίζετουν ότι σχεδόν ούλοι ήταν να παν για να ψουμνίσουν τζαι κανένας για να διαμαρτυρηθεί. Εν να παν για να αγοράσουν τζειν τα παπούτσια που τα εθέλαν που τζαιρό τζαι να για πιουν έναν καφέ σε τζεινην την ωραίαν καφετέρια.

Φυσικά εμέναν η γενιά μου εσήκωσε τζαι μια νέα μόδα. Πάσιν κάτω οι μαθητές τζαι παίζουν ξύλο. Χωρίζονται σε δεξιούς – αριστερούς (ελληνικές – κυπριακές σημαίες), έστω τζαι αν δεν ξέρουν τι σημαίνει δεξιά – αριστερά, τζαι δέρνουνται μεταξύ τους. Ξέρετε τωρά, λίος Γρίβας, λίος Μακάριος, λίη ΕΔΟΝ, λίο ΝΕΔΗΣΥ, λίη ΔΡΑΣΗ, λίη ΕΦΕΝ, ούλα τα πολιτικά του τόπου μας τζαι ούλες οι κομματικές νεολαίες συνάμενες μαζί κάμνουν έναν μεγάλο παναϋρι. Έτσι παναϋρι τα έχουμεν τζαι οι μαθητές τα πολιτικά της Κύπρου τζαι την Ιστορία της μες το νου μας, τζαι φκαίνει ό,τι φκαίνει.

Εν επήα λοιπόν στην Ανεξαρτησίας. Τι να πάω να κάμω; Εν μου αρέσκουν ούτε τα ψουμνίσματα, ούτε το ξύλο μεταξύ των «προβάτων» των κομματικών νεολαιών. Ακόμα τζαι «σωστά» να εγίνουνταν τούτες οι εκδηλώσεις, νιώθω πάλε ότι θα ήταν ένα λάθος. Θα έμοιαζαν με απεργίες για συνδικαλιστικά αιτήματα ή με κάτι άλλες εκδηλώσεις για επανένωση (π.χ. κατασκηνώσεις της ΕΔΟΝ με Τουρκοκύπριους τζαι Ελληνοκύπριους). Θα εσυμμετείχαν σε τούτες συγκεκριμένα άτομα τζαι θα τις εκατακρίναν κάποια άλλα. Χωρίς να έχουν ξεκαθαρισμένες στο μυαλό τους τις ιδέες τους οι περισσότεροι που τούτους, είτε ανήκουν στην μιαν, είτε στην άλλην παράταξην. Δεν θα είχαν τίποτε το αμοιβαίο, το αληθινό, το αυθόρμητο. Θα ήταν ίσως χειρότερες που τις σημερινές εκδηλώσεις.

Βέβαια τωρά έρκουνται μας αυθόρμητα οι ερωτήσεις, όπως συμβαίνει συχνά σε τέθκοιες επετείους: «Τι φταίει; Γιατί εν αντιδρούμεν; Γιατί οι νέοι μας εν κάμνουν τίποτε;»

Μια φορά, το 1984, ήρταν στην Κύπρο δύο που τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, ο Μάνος Χατζιδάκις, τζαι ο Μίκης Θεοδωράκης για να κάμουν συναυλία στο Τσίρειο. Ο Χατζιδάκις έφριξε με τα όσα είδε τζαι άκουσε στο νησί μας, με αποκορύφωμα να σηκωστεί τζαι να φύει μες την μέση της συναυλίας. Μετά την αποχώρησή του από την Κύπρο, κάποιοι δημοσιογράφοι ερωτήσαν τον τι έγινε τζαι ήταν έτσι θυμωμένος. Αντιγράφω αποσπάσματα από δύο διαφορετικές συνεντεύξεις για το εν λόγω θέμα τζαι ελπίζω κάποτε να καταλάβετε τι εννοεί τούτος ο υπέροχος άνθρωπος:

«Η Κύπρος μού έκανε την εντύπωση μιας χώρας χωρίς νέους. Και μια χώρα χωρίς νέους είναι χώρα χωρίς ουσία. Διότι δεν υπάρχουν οι αντιδράσεις, οι αντιθέσεις, οι συζητήσεις, το ενδιαφέρον. Υπάρχει μία αστική τάξη, η οποία ενδιαφέρεται να περάσει καλά, και δεν νομίζω ότι είχα με αυτή να πω τίποτα, με αυτή την αστική τάξη. Εγώ το περισσότερο ήθελα να συνομιλήσω με νέους ανθρώπους πάσης ηλικίας. Αλλά έλειψαν μεγαλοπρεπώς!»
Και αλλού:
«Στην Κύπρο είπα ότι ακολουθούν μια λάθος διαδρομή… Έχουν ευμάρεια, κυκλοφορούν πανίσχυροι οι μεσήλικες, λείπουν παντελώς οι νέοι. Έχουν σε κάθε πόλη δύο γήπεδα ποδοσφαίρου τεραστίων διαστάσεων και δεν είδα σε όλη την Κύπρο ένα πανεπιστήμιο. Έτσι θα κερδίσουν τη μάχη τους με τους Τούρκους; Τι έχουν ν’ αντιτάξουν στην τουρκική βαρβαρότητα; Ένα επαρχιακό Λας Βέγκας, τη Λεμεσό και αμφιλεγόμενους εθνικούς ήρωες της ΕΟΚΑ Β.»
Γιώργος Ίλλαμπας