Ας είναι καλά ο δάσκαλος ο Δραμουντάνης που έπεισε τους δικούς του να γίνει λυράρης. Ο Πρώτος δίσκος του βγήκε με πολιτικό μέσο καθως στην δισκογραφία κυριαρχούσαν 2 μεγάλοι κρητικοί και δεν υπήρχε χώρος για το Νικόλα (αναφέρομαι στον Σκορδαλά και στον Μουντάκη χωρίς να τους μέμφομαι)Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι απο αυτούς που με την εκδήλωση της αθενείας του Νικόλα δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο. Ο Νικόλας τραγουδούσε σχεδόν για ένα μεροκάματο και αυτό αν δεν είχε κόσμο το μαγαζί δεν το έπαιρνε Φορές απο τις συναυλίες τα χρήματα αυτά τα έδινε σε όποιον είχε ανάγκη Η σωρός του Νικόλα δεν εκτέθηκε σε λαικό προσκύνημα, δεν το άξιζε κατά τους κρατούντας
..σ' άγγελους επαράγγειλα την ένοια σου να έχουν και μου 'παν πως οι άγγελοι αγγέλους δεν προσέχουν
Ο Νικόλας, κάτι πολύ αυθεντικό σε ένα κόσμο κακεκτύπων αντιγραφών, εστάθηκε όρθιος σαν το Προμηθέα που ετραγούδησε.Σαν τον Διγενή.Αν και γεννήθηκε στο βλέφαρο του κευρανού. Μα έκανε το μεγάλο λάθος μέσα στο ρομαντισμό της αθώας ψυχής του να πιστέψει ότι όλα σε τούτη την κοινωνία ήταν σαν την ψυχή του. Τον έστιψαν,πήραν ότι πιότερο μπορούσαν και τον άφηκαν στην άκρη, μοναχό και ξεχασμένο.
Ο Ξυλούρης παγιδεύτηκε στην απάνθρωπη Αθήνα, αφέθηκε αθώος στα πλεμάτια της κοινωνίας του θεάματος και πικράθηκε πολύ. Δεν ήταν αυτός πλασμένος για τα ύπογεια, τα μπουντρούμια, τον τεχνητό φωτισμό, τους προβολείς, τις δημόσιες σχέσεις, τα πριμ, τα συμβόλαια, τις υποσχετικές, τις μεταγραφηκές συνωμοσίες. Χάθηκε μέσα στο λαβύρινθο των σκοπιμοτήτων. Τον εκμεταλλεύτηκαν άγρια, τον πρόδωσαν οικτρά. Βρήκαν τη βαθιά φλέβα του σπάνιου μεταλλευματος και προσπάθησαν να την εξαντλήσουν, να την δαπανήσουν, να την κόψουν σε χιλιαδες νομίσματα και να την πουλήσουν στους σαράφηδες της πιάτσας. Ο Νίκος δεν άντεξε στην αποπνικτική ατμόσφαιρα. Λύγισε και μας έφυγε νωρίς, αφήνοντας μας απαρηγόρητους και μαζί ένοχους. Γιατί όλοι είχαμε παραπλανήσει αυτόν τον άγγελο σε τόπους ανοικείους, αφιλόξενους. Ενώ ήταν απλώς ένας επισκέπτης από τη χώρα της αθωότητας.
Ήταν ένα πολιτισμικό ήθος και ένα υψηλόφρον ύφος. Ήθος και ύφος συγκροτούσαν το ύψηλον της παρουσίας του Ξυλούρη. Ο Ξυλούρης μας έφυγε αλλά μας άφησε το ίχνος του πάνω στα πράγματα και στις ιδέες μας. Ιχνος γνησιότητας, σφραγίδα αυθεντικότητας και Λυδία λίθο αλήθειας.Κ.Χ.ΜΥΡΗΣ
Και να αδερφέ μου που μπόρεσα να γράψω την ΑΛΗΘΕΙΑ ελπιζοντας να την καταλαβουν και να σε νιωσουν
Λεμέσια, πράγματι αυτό το τραγούδι είναι συγκλονιστικό.Όπως και όλα τα τραγούδια από το Καπνισμένο Τσουκάλι. Δίσκος σταθμός στη νεότερη ελληνική δισκογραφία, όπου η ποίηση του Ρίτσου, η μουσική του Λεοντή και η ερμηνεία του Ξυλούρη(και των άλλων ερμηνευτών)δίνουν αυτό το αποτέλεσμα!
1. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος (Τ. Τσανακλίδου) 2. Αυτά τα κόκκινα σημάδια (Ν. Ξυλούρης) 3. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν (Ν. Ξυλούρης) 4. Ξέρουμε (Τ. Τσανακλίδου) 5. Κι όχι να πείτε (Ν. Ξυλούρης) 6. Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω (Τ. Τσανακλίδου) 7. Τούτες τις μέρες (Ν. Ξυλούρης) 8. Αυτοί που περιμένουν (Ν. Ξυλούρης) 9. Λοιπόν παιδιά μου (Τ. Τσανακλίδου-Β. Μπαρνής) 10. Εδώ είναι ένα φως αδερφικό (Ν. Ξυλούρης) 11. Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ (Ν. Ξυλούρης) 12. Και να αδερφέ μου (Ν. Ξυλούρης)
sub92, είναι καταπέλτης το κείμενο του Κ.Χ.ΜΥΡΗ που παραθέτεις. Ο Ξυλούρης ήρθε πράγματι από έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο της αθωότητας και των αγγέλων.Η μοναδική, λεβέντικη κι αντρίκεια κρητική φωνή του κατάφερε να γίνει σύμβολο για ένα ολόκληρο λαό, που ταυτίστηκε με τα τραγούδια του και τον καημό του για λεβεντιά κι αξιοπρέπεια. Και δυστυχώς έφυγε τόσο νωρίς!
9 σχόλια:
Από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα/τραγούδια...
Καλή σου μέρα Εύα...
υπέροχο!
πολλά ωραίο. if only it was true.
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο
Ας είναι καλά ο δάσκαλος ο Δραμουντάνης που έπεισε τους δικούς του να γίνει λυράρης.
Ο Πρώτος δίσκος του βγήκε με πολιτικό μέσο καθως στην δισκογραφία κυριαρχούσαν 2 μεγάλοι κρητικοί και δεν υπήρχε χώρος για το Νικόλα (αναφέρομαι στον Σκορδαλά και στον Μουντάκη χωρίς να τους μέμφομαι)Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι απο αυτούς που με την εκδήλωση της αθενείας του Νικόλα δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο.
Ο Νικόλας τραγουδούσε σχεδόν για ένα μεροκάματο και αυτό αν δεν είχε κόσμο το μαγαζί δεν το έπαιρνε
Φορές απο τις συναυλίες τα χρήματα αυτά τα έδινε σε όποιον είχε ανάγκη
Η σωρός του Νικόλα δεν εκτέθηκε σε λαικό προσκύνημα, δεν το άξιζε κατά τους κρατούντας
..σ' άγγελους επαράγγειλα
την ένοια σου να έχουν
και μου 'παν πως οι άγγελοι
αγγέλους δεν προσέχουν
Ο Νικόλας, κάτι πολύ αυθεντικό σε ένα κόσμο κακεκτύπων αντιγραφών, εστάθηκε όρθιος σαν το Προμηθέα που ετραγούδησε.Σαν τον Διγενή.Αν και γεννήθηκε στο βλέφαρο του κευρανού. Μα έκανε το μεγάλο λάθος μέσα στο ρομαντισμό της αθώας ψυχής του να πιστέψει ότι όλα σε τούτη την κοινωνία ήταν σαν την ψυχή του. Τον έστιψαν,πήραν ότι πιότερο μπορούσαν και τον άφηκαν στην άκρη, μοναχό και ξεχασμένο.
Ο Ξυλούρης παγιδεύτηκε στην απάνθρωπη Αθήνα, αφέθηκε αθώος στα πλεμάτια της κοινωνίας του θεάματος και πικράθηκε πολύ. Δεν ήταν αυτός πλασμένος για τα ύπογεια, τα μπουντρούμια, τον τεχνητό φωτισμό, τους προβολείς, τις δημόσιες σχέσεις, τα πριμ, τα συμβόλαια, τις υποσχετικές, τις μεταγραφηκές συνωμοσίες. Χάθηκε μέσα στο λαβύρινθο των σκοπιμοτήτων. Τον εκμεταλλεύτηκαν άγρια, τον πρόδωσαν οικτρά. Βρήκαν τη βαθιά φλέβα του σπάνιου μεταλλευματος και προσπάθησαν να την εξαντλήσουν, να την δαπανήσουν, να την κόψουν σε χιλιαδες νομίσματα και να την πουλήσουν στους σαράφηδες της πιάτσας. Ο Νίκος δεν άντεξε στην αποπνικτική ατμόσφαιρα. Λύγισε και μας έφυγε νωρίς, αφήνοντας μας απαρηγόρητους και μαζί ένοχους. Γιατί όλοι είχαμε παραπλανήσει αυτόν τον άγγελο σε τόπους ανοικείους, αφιλόξενους. Ενώ ήταν απλώς ένας επισκέπτης από τη χώρα της αθωότητας.
Ήταν ένα πολιτισμικό ήθος και ένα υψηλόφρον ύφος. Ήθος και ύφος συγκροτούσαν το ύψηλον της παρουσίας του Ξυλούρη. Ο Ξυλούρης μας έφυγε αλλά μας άφησε το ίχνος του πάνω στα πράγματα και στις ιδέες μας. Ιχνος γνησιότητας, σφραγίδα αυθεντικότητας και Λυδία λίθο αλήθειας.Κ.Χ.ΜΥΡΗΣ
Και να αδερφέ μου που μπόρεσα να γράψω την ΑΛΗΘΕΙΑ ελπιζοντας να την καταλαβουν και να σε νιωσουν
Λεμέσια,
πράγματι αυτό το τραγούδι είναι συγκλονιστικό.Όπως και όλα τα τραγούδια από το Καπνισμένο Τσουκάλι.
Δίσκος σταθμός στη νεότερη ελληνική δισκογραφία, όπου η ποίηση του Ρίτσου, η μουσική του Λεοντή και η ερμηνεία του Ξυλούρη(και των άλλων ερμηνευτών)δίνουν αυτό το αποτέλεσμα!
1. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος (Τ. Τσανακλίδου)
2. Αυτά τα κόκκινα σημάδια (Ν. Ξυλούρης)
3. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν (Ν. Ξυλούρης)
4. Ξέρουμε (Τ. Τσανακλίδου)
5. Κι όχι να πείτε (Ν. Ξυλούρης)
6. Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω (Τ. Τσανακλίδου)
7. Τούτες τις μέρες (Ν. Ξυλούρης)
8. Αυτοί που περιμένουν (Ν. Ξυλούρης)
9. Λοιπόν παιδιά μου (Τ. Τσανακλίδου-Β. Μπαρνής)
10. Εδώ είναι ένα φως αδερφικό (Ν. Ξυλούρης)
11. Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ (Ν. Ξυλούρης)
12. Και να αδερφέ μου (Ν. Ξυλούρης)
rose,
κι έχουμε ανάγκη να το ακούμε σήμερα...
που προσπαθούμε ακόμα να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά...
ρίτσα,
αυτό λέει κι ο ποιητής.
Κι έτσι πρέπει ρίτσα μου...
sub92,
είναι καταπέλτης το κείμενο του Κ.Χ.ΜΥΡΗ που παραθέτεις.
Ο Ξυλούρης ήρθε πράγματι από έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο της αθωότητας και των αγγέλων.Η μοναδική, λεβέντικη κι αντρίκεια κρητική φωνή του κατάφερε να γίνει σύμβολο για ένα ολόκληρο λαό, που ταυτίστηκε με τα τραγούδια του και τον καημό του για λεβεντιά κι αξιοπρέπεια.
Και δυστυχώς έφυγε τόσο νωρίς!
Να΄σαι καλά...
Εύχομαι να καταλαβαινόμαστε κιόλας όπως λέει και το τραγούδι.
"ήρεμα και απλά"
Δημοσίευση σχολίου