Η Μ. Παρασκευή συνάπτεται με τη θλίψη, την οδύνη, το πένθος, τη σταύρωση.
Και επειδή "Ποίηση μόνον είναι" , ας μιλήσουν οι Ποιητές...
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24
Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.
Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β
Αντίς για όνειρο
Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να 'μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Οδυσσέας Ελύτης, «Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου»
Εκδ. Ίκαρος,1984
Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής
Αδρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.
Σ᾿ εξαπατούν επίσης
τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.
Άκουσέ με, πάρε
στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.
Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος
ακάνθινο.
Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»
Εκδ. Ίκαρος,2005
11 σχόλια:
Μεγάλη Παρασκευή και πάλι
Ο καιρός δεν είναι φέτος μουντός
δεν είναι μελαγχολικός
Η θάλασσα είναι υπέροχη
στη ζεστασιά του ήλιου
Οι φαντάροι μας στη σκοπιά
Η απουσία τους μεγάλη
Κι εσύ δήλωσες
Θα έρθω
αλλά δεν θα πάω εκκλησία
…
Είναι κι ο Επιτάφιος πια
Μια συνήθεια
Που δεν μας αγγίζει…
πολύ ωραίο ποστ ευα.Θα συμφωνήσω με τον Νίκο. έγινε συνηθεια μας.
που δεν μας αγγίζει...
Η ποίηση και πάλι...
Για να θυμίζει ό,τι ξεχνούμε μέσα στην τρεχάλα να προλάβουμε δεν ξέρω τι...
Να μας θυμίζει να φροντίσουμε λίγο το μέσα μας.Αυτό το μέσα που συθλίβουμε όσο μετατρέπουμε το παν σε ατέλειωτη κατανάλωση.
Μπράβο Εύα ! Προπάντων ας μην ξεχνάμε την ποίηση. Τουλάχιστον αυτή φέρει μια γνήσια θλίψη...
Σήμερα μαυρος ουρανός,
σήμερα μαυρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται...
(από παραλλαγή του τόπου μου)
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ,
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ...
Νικόλα μου,
μπορεί ο καιρός να μην είναι μουντός εφέτος, κάθε άλλο, όμως πάντα η Μ. Παρασκευή αποπνέει μια μελαγχολία.
Ξέρω σου λείπουν οι δίδυμοι απόψε,
"τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση", πάνε γάντι οι στίχοι του Ελύτη.Υπομονή, όπου να΄ναι έρχεται το γλυκύ έαρ...
Πολύ μ΄αρέσουν τα τροπάρια της Μ. Παρασκευής.
................
...fairyland,
πέρα από την τυποποίηση, τη σύνδεση με τον υπερκαταναλωτισμό, τις "τσάκρες" και τις "λαμπρατζιές",
υπάρχει μια άλλη Μ. Παρασκευή σε κάποια Αιγαιοπελαγίτικα μικρά εκκλησάκια, με κατανυκτική ατμόσφαιρα, με απλότητα, με δέος μπροστά στην ιερότητα του θανάτου, με ...
Ανώνυμε/η,
πάντα ξεχώριζαν για μένα τούτοι οι συγκεκριμένοι στίχοι.
Δεν έχουμε χρόνο ούτε και διάθεση για το "ένδον σκάπτε" σήμερα.
Δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε.Η ζωή είναι έξω και πέρα από΄μας.
Την εκχωρήσαμε στις υπεραγορές, στα πολυκαταστήματα, στις υπερμεγέθεις και υπερπολυτελείς εκκλησίες(που διαφημίζουν επιτάφιους και λειτουργία της ανάστασης!)...
Πού το αυθεντικό και το αληθινό;
Τεχνητά έθιμα,μεγάφωνα και μικροφωνικές στις εκκλησίες, μαζική παραγωγή φλαούνας.
Τουλάχιστον η ποίηση είναι αληθινή.
VaD,
ο λαός μας, μέσα από τα δημοτικά τραγούδια, καταφέρνει να εκφράσει την οδύνη και τον σπαραγμό του και ταυτόχρονα να τα ξεπεράσει.
Η φύση συμμετέχει στο θείο δράμα κι ο άνθρωπος προσβλέπει εναγώνια στην ανάσταση.
Καλή Λαμπρή!
Ποίηση και συμβολισμοί ότι καλύτερο για την περίοδο του Πάσχα. Είθε ο Επιτάφιος θρήνος να γίνει ο επινίκιος ύμνος του ανθρώπου κατά του κακού.
Ένεκα βλάβης στον Σέρβερ τ’ ουρανού
κατά παράκλησιν του Ηλία Λάγιου
αποστέλλω το ποίημά του
βαθιά μέσα στη νύχτα…:
Η «ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ» ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ
Νύκτα, προφέρεις και τον δαίμονά μου
για τα παλιά μου χρέη να μ’ ανταμείψη•
έρχονται την καρδία μου να βυζάξουν
οι ενθύμησες της πάλαι πτώσεως μου,
μια μανιασμένη κι άμυαλη ως ήμουν
δούλη στου καθ’ ανδρός τις πεθυμίες
κι ο δρόμος μου ήταν τράπεζα και κοίτη.
Πού ήθελ’ ήμουν, τώρα, ο Κύριός μου,
ο Σωτήρ μου, αν την πάσαν μια νύκτα
δεν προσδοκούσα Φως καί Σωτηρία,
στο κρεβάτι μου δίπλα, δυο πελάτες
όπου έμπλεξα καλά, με πλήθος τέχνη.
Για πες μου, Αγάπη, τι θα πει: αμαρτάνω;
Θάνατος, Κόλασις και φλόγες θείου;
όταν στον κόσμο εμπρός, δάδα αναμμένη,
με Σέναν δέθηκα, χαρούλα της χαράς μου,
σταυρός του πόνου και σταυρός της θλίψης;
Όταν, Ιησού Χριστέ μου, μ’ αφησμένα
τα μαλλιά μου στα γόνατά Σου επάνω,
θεωρώ, πώς και μπορεί να Σ’ αγκαλιάζω
και το κορμί Σου, κλαίγοντας, σιμώνω
την αύριον που θα πρέπει να Το θάψω.
Το βιβλίο της Μαριάννας, 1993
[Για την αντιγραφή: ΓΚΜύ-ς]
Φοίβο μου,
είθε να γίνει.
Αλλά, λέει σ΄ένα άλλο ποίημά της η Δημουλά:
"Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι
σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.
Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν
τ’ ακανθώδη έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία, ο Μπαχ, τα βαρελότα, και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.
Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο
σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι".
Λίγο δύσκολο φαίνεται.
Καλή Ανάσταση!
Γιώργο Μ.,
τελικά μόνο η ποίηση είναι αληθινή.Αυτή, που λέει κι ο ανώνυμος πιο πάνω, φέρει μια γνήσια θλίψη.
Σταυροί, Γολγοθάδες,Ιούδες...
Ίδια πάντα.
Καλή Ανάσταση!
Δημοσίευση σχολίου